آیین زرتشت و دین الاهی | کتابخانه مجازی الفبا

ماهیت آیین زرتشت با توجّه به سروده‏هاى مذهبى گات، ماهیتى کاملاً توحیدى است، اما دقّت در آموزه‏هاى مطرح در “اوستا” نشانه‏هایى از دوگانه پرستى را پدیدار مى‏کند. بروز این نشانه‏ها، توسط زرتشتیان بعدى و “مانى” بوده است. پس با توجه به آموزه‏هاى شرک آلود اوستاى کنونى، آیین زرتشت در دام تحریف گرفتار آمده است. اگر چه این آیین پیامبرى الاهی دارد و ریشه در آسمان، امّا از تعالیم و آموزه‏هاى وحیانى و یکسره توحیدى پیامبر خویش دور افتاده است.

روایات اسلامى که از جانب امامان شیعه (ع) به دست آمده، بر الاهی بودن ریشه‏هاى اولیه این آیین صحّه مى‏گذارد، در عین حال بر آن است که در این دین انحرافى ژرف رخ داده است.

پس از این مقدمه کوتاه به بررسی آیین زرتشت می پردازیم.

نظریه “الاهی بودن آیین زرتشت”

ادلّه:

۱٫ ماهیت آموزه‏هاى آیین زرتشت

۲٫ تأیید قرآن بر وحیانى بودن آیین زرتشت

ماهیت آموزه‏هاى آیین زرتشت

الف. ماهیت آیین زرتشت

با توجه به گاتها[۱] آیین زرتشت آیینى صددرصد توحیدى است. اغلب محققان زرتشت شناس، آن گاه که گاتها را بررسى کرده‏اند دریافته‏اند که زرتشت از توحیدى خالص سخن مى‏گوید. اسطوره‏هاى شرک آمیز بعدى، در اوستاى متأخّر و مذهب مانى به انجام رسید.

در حقیقت پیروان زرتشت توحید با عظمتى را که به وسیلۀ او مطرح شده بود؛ مانند دین مسیحیت به چند خدایى تبدیل کردند.

مى‏توان نتیجه گرفت که آیین زرتشت در بدو تولّد خویش، آیینى توحیدى بود و دقّت در گات بر این نظریه صحّه مى‏گذارد. اما در کتاب اوستا، کتاب مقدس زرتشتیان، نشانه‏هاى چند خدایى آشکار مى‏شود و روح خداى مستقل به شمار مى‏آید.[۲] از همین روى آیینى که به زرتشت نسبت مى‏دهیم آیینى تحریف شده و دور از آموزه‏هاى نخستین پیام آور خود است.

ب. آموزه‏هاى اعتقادى آیین زرتشت

ألف. خدا در آیین زرتشت: خدایى که در گاتها به نظارۀ آن مى‏نشینیم، خدایى واحد و خالق همۀ جهان است. خالقى که به هیچ جا و مکان و زمان و قوم خاصى وابستگى ندارد. در گاتها خداوند، به عنوان علم مطلق، خالق همۀ پدیده‏ها، اعظم، رحیم و عادل و قادر بر همه چیز معرفى مى‏شود. با چنین برداشتى جا براى هیچ صنم و بت و خداى درجه دوم باقى نمى‏ماند.[۳] قابل توجه این که در گاتها، زرتشت (ع) در سیماى یک پیامبر الاهی و در لباس یک موحد واقعى خداوند را در اوج توحیدى مى‏ستاید و دلدادگى آغاز مى‏کند:

“اى خداوند هستى بخش! با فروتنى از تو پرسشى دارم. آیا آن که دلدادۀ تو است پرستش تو را چگونه باید به جاى آورد؟ اى مهین دلدار! دلم از مهر تو لبریز است بشود که ما در پرتو راستى و درستى از یاریت برخوردار گردیم و دلمان از پرتو نور پاک روشن گردد.”[۴]

ب. جهان در آیین زرتشت: جهان آفریدۀ خدا است و او نگه دارنده و حاکم بر آن. جهان کاملاً به وجود خداوند وابسته است، به گونه‏اى که بدون اراده و آگاهى او هیچ پدیده‏اى رخ نمى‏دهد. اهورامزدا (….خداوند) جهان را با هدفى کاملاً اخلاقى ساخته است.[۵]

ج. انسان در آیین زرتشت: دین زرتشتى براى انسان منزلت والایى قایل است. انسان پاک و بدون گناه – بر خلاف عقیدۀ مسیحیت که انسان از همان آغاز تولد نخستین گناه را بر دوش دارد- و آزاد است تا با اختیار خود راه نیکى یا بدى را برگزیند.[۶]

د. زندگى پس از مرگ در آیین زرتشت: این آیین همانند دیگر ادیان بر این باور است که روح انسان با مرگ جسم از بین نمى‏رود. انسان با توجه به اعمال خویش، به بهشت یا جهنم مى‏رود.[۷] در کتاب گاتها تعالیمی وجود دارد که با تعالیم بخش های اوستا متفاوت است. یکی از اصول این تعالیم که “دین زرتشتی متقدم” یا “اولیه” خوانده می شود، عبارت است از[۸]: انسان پس از مرگ از پل چینود (گزینش) عبور کند؛ پلی که گناهکاران نمی توانند از آن بگذرند، سرانجام نیکان بهشت و سرانجام بدکاران دوزخ خواهد بود.[۹]

گاهى هم به طور اشاره از یک عالم پس از مرگ در گاتها سخن رفته است.[۱۰]

نویسندۀ زرتشتی معاصر نیز جاودانگی روان و بقای انسان پس از مرگ، پاداش کارهای نیک و مجازات اعمال زشت،در بهشت و دوزخ و رستاخیز را از پایه ها و بنیاد دین زرتشت بر می شمارد. به هرحال از عبارت “عبور از پل چینود” شاید بتوان اعتقاد به معاد را به آیین زرتشت نسبت داد.

تأیید قرآن بر وحیانى بودن آیین زرتشت قرآن کریم پیروان زرتشت (ع) را “مجوس” مى‏خواند.[۱۱] بر اساس روایات اسلامى که از جانب امامان شیعه ‏(ع) به ما رسیده است. مجوس، صاحب کتاب و پیامبر، معرفى مى‏شوند.[۱۲] روایات گویاى آن است که هسته‏هاى اولیۀ آیین الاهی زرتشت (ع) توسط پیروان، دستخوش تحریف قرار گفته است. پس برداشت صحیح از روایات تنها حکایت از بروز فرآیند تحریف در آیین زرتشت دارد، نه حکایت از نوع آن.[۱]. گاتها مجموعۀ سروده‏هایى است که ۳۵۰۰ سال قبل طرح گردید و به زبان شعر راه زندگى شایسته در آن مطرح شد. ر.ک: آشتیانى، جلال الدین، زرتشت، شرکت سهامى انتشار، چ ۱۳۷۱، ج ۶٫

[۲]. ر.ک: دین‏شناسى تطبیقی، ۱۰۷٫ با این حال برخى اندیشمندان زرتشتى برآنند که آموزه‏هاى آشکار در دوگانه پرستى اوستاى کنونى را با تأویلات فلسفى و عرفانى، موّجه جلوه دهند و کتاب مقدس خویش را از توحید خالص بدانند.

[۳]. زرتشت، ص ۱۲۲، دین‏شناسى تطبیقی، ص ۱۰۸ و ۱۰۷٫

[۴]. ر.ک: زرتشت، ص ۱۳۳٫

[۵]. دین‏شناسى تطبیقی، ص ۱۱۰ و ۱۰۹٫

[۶]. دین‏شناسى تطبیقی، ص ۱۱۰٫

[۷]. همان، ص ۱۱۲٫

[۸]. این تعالیم در شش اصل آمده که این نکته در اصل ششم بیان شده است.

[۹]. ادیان آسیایی ، ص ۴۲ و ۴۳ ، به نقل از سیری در ادیان زنده جهان(غیر اسلام)، عبدالرحیم سلیمانی اردستانی، ص ۱۱۲٫

[۱۰]. تاریخ تمدن، ص ۲۴۶، ر.ک: دین‏شناسى تطبیقى، ص ۱۱۲٫

[۱۱]. حج، ۱۷٫ “إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ الَّذِینَ هادُوا وَ الصَّابِئِینَ وَ النَّصارى‏ وَ الْمَجُوسَ وَ الَّذِینَ أَشْرَکُوا إِنَّ اللَّهَ یَفْصِلُ بَیْنَهُمْ یَوْمَ الْقِیامَةِ إِنَّ اللَّهَ عَلى‏ کُلِّ شَیْ‏ءٍ شَهِید”ٌ

ترجمه: کسانى که ایمان آورده‏اند و یهود و صابئان و نصارى و مجوس و مشرکان، خداوند در میان آنها روز قیامت داورى مى‏کند و حق را از باطل جدا مى‏سازد، خداوند بر هر چیز گواه است (و از همه چیز آگاه) ر.ک: مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج‏ ۱۴، ص ۴۰، طباطبایى، محمد حسین، المیزان فى تفسیر القرآن.

[۱۲]. العروسی الحویزى، عبد على، نور الثقلین، رسولى، محلاتى، قم، مطبعة الحکمة، ج ۳، ص ۴۷۵، الحر العاملى، حسن، وسایل الشیعه، ص ۹۶؛ مکارم شیرازى، ناصر، تفسیر نمونه، قم، دارالکتب الاسلامیة، ج ۱۳۶۱ ج ۱۴، ص ۴۶٫

پرسمان دانشجویی