اسلام بهتر است يا مسيحيت | کتابخانه مجازی الفبا

اسلام بهتر است يا مسيحيت نميگم كدوم كامل تره ميگم كدوم بدرده امروز ما ميخوره من خيلي سر در گمم از يك طرف زندگي اروپا و امريكا اي هارو ميبينم كه دارن عشق دنيارو ميبرند از يك طرف ميبينم پيامبر و امام هارو دوست دارم و نميتونم از اون ها صرف نظر كنم نميشه مسيحي باشم و به دستورات اسلام عمل كنم؟

در پاسخ بايد به چند نكته توجه داشته باشيد: 1- اصل پذيرش دين , قابل اكراه و اجبار نيست ; يعني , نمي توان كسي را به زور به پذيرش آييني وادار نمود و يا عقيده اي را از او سلب كرد. بنابراين (عقيده ) قابل تحميل نيست ; ولي اين محدوده غير از محدوده احكام است . توضيح اين كه : كليه نظام هاي فكري , براي خود نظامي اجتماعي را نيز طراحي مي كنند. در نظام هاي اجتماعي , اكراه و اجبار از ابزارهاي پيش بيني شده در كليه نظام ها است ; يعني , در هر نظامي در مقوله هاي اجتماعي و حقوقي آن , جبر قانوني وجود دارد و بدون آن , جامعه قابل اداره و كنترل نيست . نظام هاي قضايي و نيروهاي انتظامي در همه ي نظام ها, امري مقبول و معقول هستند. بنابراين بايستي محدوده ي عقيده را از محدوده ي عمل و حقوق جدا كرد. در حيطه (عقيده ) اجبار راهي ندارد ; ولي در حيطه عمل , جبر و اكراه هم لازم است و هم قابل قبول . اسلام نيز در محدوده ي تبليغ خود, هيچ جبري را براي پذيرش عقيده اي قرار نداده است . دعوت اسلام بر اساس بينش و بصيرت است ; چنان كه قرآن فرموده است : (اي رسول ما! به مردم بگو راه من اين است كه خلق را با بينايي و بصيرت به خدا بخوانم ), (يوسف , آيه 108). آن گاه كه فرد پذيراي اسلام شد, در اين صورت يك سري از احكام اجتماعي آن, را نيز بايد پذيرا شود. بنابراين همچنان كه گفته شد پذيرش يك آئين به معني پذيرش الزامات آن آئين است در اصل پذيرش آن اجباري نيست اما اگر اصل را پذيرفت با اختيار بايد به لوازم آن هم ملتزم باشد. به عنوان مثال تا انسان به مدرسه و دبيرستان نرفته آزاد است در رفت و آمدها و كارهاي ديگر ولي وقتي با ختيار خود محصل شد اجبارا بايد به اموري تن دهد بايد ورود و خروج او مطابق ضوابط باشد مجبور است تكاليفي را انجام دهد -اگر غيبت كرد تنبيه مي شود اگر در امتحان نمره اش در حد نصاب نبود مؤاخذه مي شود اگر سر كلاس بازيگوشي كرد او را تنبيه مي كنند- خلاصه مجبور است مقرراتي رارعايت كند. كسي كه دين اسلام را با اختيار خود بپذيرد ولي به بعضي از احكام آن پايبند نباشد و يا اساسا اعتقادي به آن نداشته باشد.قرآن كريم چنين اشخاصي كه به بعضي احكام ايمان و اعتقاد دارند و بعضي را قبول ندارند به شدت توبيخ ميكند و از آنان به عنوان كافر ياد نموده و وعده عذابي سخت و همراه با توهين به آنان داده است و آن ها مصداق آيه شريفه 151و150 النساء است :« إِنَّ الَّذينَ يَكْفُرُونَ بِاللَّهِ وَ رُسُلِهِ وَ يُريدُونَ أَنْ يُفَرِّقُوا بَيْنَ اللَّهِ وَ رُسُلِهِ وَ يَقُولُونَ نُؤْمِنُ بِبَعْضٍ وَ نَكْفُرُ بِبَعْضٍ وَ يُريدُونَ أَنْ يَتَّخِذُوا بَيْنَ ذلِكَ سَبيلاً (150)أُوْلَئكَ هُمُ الْكَافِرُونَ حَقًّا وَ أَعْتَدْنَا لِلْكَافِرِينَ عَذَابًا مُّهِينًا(151)كسانى كه به خدا و پيامبرانش كفر مى‏ورزند، و مى‏خواهند ميان خدا و پيامبران او جدايى اندازند، و مى‏گويند: «ما به بعضى ايمان داريم و بعضى را انكار مى‏كنيم» و مى‏خواهند ميان اين [دو]، راهى براى خود اختيار كنند، آنان در حقيقت كافرند و ما براى كافران عذابى خفّت‏ آور آماده كرده‏ ايم »توضيح آنكه عذاب هاي الهي اقسام مختلفي دارد كه با عناويني مانند عذاب اليم؛ كيفر دردناك، عذاب عظيم؛عذاب بزرگ، عذاب مقيم؛ عذاب پايدار ، عذاب شديد و عذاب مهين؛ كيفر خفت بار و...است .دردناك ترين عذاب ها ، عذابي است كه در آن هم جسم انسان كيفر شود و هم به شخصيت و روح انسان لطمه وارد گردد . عذاب مهين يعني عذابي كه با اهانت و توهين همراه است. سر اين كه چنين اشخاصي به عذاب مهين وعده داده شده اند آن است كه اين افراد با وجود اعتقاد و ايمان به اسلام، به بعضي از احكام و مقررات آن ايمان نياوردند و به نوعي به حكمت و علم خالق و آورنده دين توهين نمودند. به عبارت ديگر مفهوم ايمان به اسلام و عدم پذيرش بعضي از احكام آن است كه ما خدا و رسول او را قبول داريم لكن نعوذ بالله به علم و حكمت آن ها در مورد بعضي از احكام مانند نماز، روزه، حجاب و... شك داريم و آن را نمي پذيريم. چنين تلقي نوعي كفر به خدا و رسول او و از بالاترين درجات توهين به ساحت خداوند و رسول اوست لذا كيفر آن هم از نوع كيفر هاي خفت بار و موهن مي باشد. 2- در تفكر الحادى اومانيستى غرب، انسان جايگزين خدا شده است و محور همه ارزش‏ها قلمداد مى‏ شود؛ حقوق و قانون چيزى است كه انسان‏ها وضع مى ‏كنند و براساس ميل آن‏ها تنظيم مى‏ گردد. در اين نظام، معيار حقانيت و مشروعيت هرقانون و حكومتى، خواست مردم است. از اين رو، انسان حاكم بر سرنوشت خويش است و هيچ كسِ ديگر، حتى خداى متعال حق ندارد برايش تصميم بگيرد. به همين سبب، اومانيسم به ليبراليسم، يعنى اباحه‏ گرى، مى ‏انجامد و دولت نيز جز تأمين رفاه و لذت‏هاى مادى افراد وظيفه ‏اى ندارد. در فرهنگ ليبراليسم سخن از اميال، شهوت و تمنيات است نه حكمت و مصلحت؛ قواعد و مقررات آن گاه اعتبار دارند كه در جهت برخوردارى مردم از خواسته‏هاى نفسانى و رسيدن به هوس‏هايشان تنظيم شوند؛ به گونه ‏اى كه حتى عقل نيز در اين ساحت فقط خدمت گزار و ابزار سنجش كم و كيف لذت است. اما در فرهنگ اسلامى، انسان موجودى دو بُعدى(مادى و معنوى) است؛ حكومت بايد در جهت تأمين منافع مادى(دنيوى) و اخروى(معنوى) مردم تلاش كند و منافع مادى بايد مقدمه‏ اى براى تأمين منافع اخروى و معنوى به شمار آيد. از اين رو، هنگام تزاحم و تعارض، مصالح معنوى مقدم است. خداى متعال به مقتضاى لطف و حكمتش براى تأمين مصالح دنيوى و اخروى، شريعتى آسمانى به بشر ارزانى داشته است. در اين زمان، پذيرش عقايد اسلامى و اجرا كردن قوانين آن تنها راه نيل به آن مصالح شمرده مى‏ شود. اسلام از پيروان خود پيروى كوركورانه و بى‏دليل را نمى ‏پذيرد. هر گاه كسى تحت تأثير پدر و مادر و محيط و عوامل ديگر به اسلام گردن نهد با توبيخ اين آيين روبه ‏رو مى‏ شود. اسلام معتقد است پيروانش بايد براساس دليل‏ هاى منطقى و دور از ابهام و پيچيدگى كه فرا راه همگان قرار دارد، به مبانى مذهبى پايبند گردند وگرنه صرف اظهار ايمان و به كار بستن مقررات دينى، بدون اتكا به اصول علمى درست، هيچ ارزشى ندارد. اسلام مانند مسيحيت كنونى و ديگر مذاهب ساختگى نيست كه قلمرو ايمان را از قلمرو منطق و استدلال جدا بداند. در اسلام، ايمان به مبادى مذهب و ريشه ‏هاى عقايد بايد از منطق و استدلال سرچشمه گيرد. اگر از مسيحيان كنونى بپرسيم: چگونه ممكن است خدا در عين آن كه يكى است، سه تا (أب و ابن و روح القدس) باشد؟ پاسخ مى‏ دهند: قلمرو ايمانى از قلمرو عقل و منطق جدا است! ولى اسلام مى ‏گويد: «به بندگانم آن‏هايى كه همه گونه حرف‏ها را مى‏ شنوند و در ميان آن‏ها نيكوترينشان را انتخاب مى‏ كنند، بشارت بده اينان كسانى هستند كه از ناحيه خدا هدايت يافتند و اينان صاحبان خردند». قرآن كريم از كسانى كه براى خدا شريك قائل شده ‏اند يا به سبب تعصب مذهبى و غرور ملى بهشت را مخصوص خود و خود را ملت برگزيده خدا مى ‏دانند، دليل و برهان مى ‏خواهد و مى‏ فرمايد: «قل هاتوا برهانكم ان كنتم صادقين»بنابراين، اسلام پيش از آن كه كسى را به عنوان پيرو بپذيرد، به او هشدار مى ‏دهد چشم و گوش خود را باز كند و درباره آيينى كه مى‏ خواهد بپذيرد، آزادانه بينديشد؛ چنانچه از لحاظ عمق و استدلال روحش را قانع ساخت - البته حتماً قانع مى‏ سازد - در شمار پيروانش در آيد و گرنه حق دارد هر چه بيش‏تر درباره‏ اش تحقيق و بررسى كند. 3- در اسلام نيز توبه از گناهان وجود دارد و اگر توبه واقعي باشد موجب بخشش مي گردد و انسان با توبه به درگاه خداوند مي تواند خود را پاك كند ولي در مسيحيت، توبه به صورت علني در كليسا صورت مي گيرد و اين امر باعث سوء استفاده افراد ديگر مي شود. خداوند به حفظ آبروي بندگانش اهميت مي دهد و نمي خواهد آنها مورد سوئ استفاده ديگران قرار گيرند لذا از آنها مي خواهد كه فقط به درگاه او توبه نمايند. سخن پاياني: سردرگمي شما نشان از اين دارد كه از سويي شما به خوبي اسلام را نشناخته ايد و از جامعيت و تكامل اسلام بي خبرايد و از سوي ديگر جوامع غربي را نشناخته ايد و ظاهر فريبنده آنها شما را جذب خود كرده است. براي رهايي از اين شك و سردرگمي شما بايد مطالعات خود را افزايش دهيد و واقع بينانه نگاه كرده و بي عملي برخي از افراد كه ادعاي مسلماني مي كنند ملاك قضاوت شما نباشد تا انشاء الله به اميد خداوند به نتيجه درست و قطعي برسيد.

پرسمان دانشجویی