کسی که بارها توبه کرده و شکسته است و اکنون به خدا و ائمه(ع) زیاد شک می‌کند، آیا خدا او را طرد کرده است؟ | کتابخانه مجازی الفبا

کسی که بارها توبه کرده و شکسته است و اکنون به خدا و ائمه(ع) زیاد شک می‌کند، آیا خدا او را طرد کرده است؟ چه راهی برای نزدیک شدن به خدا دارد؟

گناه و معصیت، مانند لجن‌زار متعفّنی است که انسان، هر چه بیشتر در آن فرو می‌رود، خود را به نابودی نزدیک می‌کند، اما توبه و تصمیم جدی انسان به ترک گناه؛ حرکت به سوی نجات و خود یک پیروزی بزرگ است که درهای رحمت الهی را به روی انسان می‌گشاید. کسی که به این مرحله (توبه) رسیده به پیروزی بزرگی دست یافته است، و باید سعی کند انگیزه خود را برای مبارزه با گناه، قوی‌تر نماید، و برای همیشه این حالت را در خود حفظ کند. نکته بسیار مهم در این راه، استعانت از لطف و عنایتی است که خداوند نسبت به توبه کنندگان دارد؛ زیرا توبه واقعی همه مبغوضیت‌های گناه و عقوبات اخروی و آثار منفی آن‌را در پیشگاه خداوند از بین می‌برد،[1] همان‌طوری که خداوند فرموده است: «اى بندگان من که بر خود اسراف و ستم کرده‌اید! از رحمت خداوند نومید نشوید که خدا همه گناهان را می‌آمرزد؛ زیرا او بسیار آمرزنده و مهربان است».[2] می‌دانیم وسوسه‌ها و شک‌هایی که در فکر و قلب ما پیدا می‌شود قطعاً توسط شیطان است که به شدت خواهان دوری و جدا کردن ما از درگاه معبود مهربان است. برای مبارزه با این وسوسه‌ها نباید فراموش کنید که شیطان موجود پلیدی است که دشمن انسان است و قسم یاد کرده تا بندگان خدا را گمراه و به ضلالت بکشاند[3] تمام سعی او این است تا با ایجاد چنین وسوسه‌هایی موجبات دوری بندگان صالح را از خداوند متعال، مهربان و بخشنده فراهم نموده و آنها را چنان غرق در گناه و معصیت نماید که از رحمت و هدایت خداوند مأیوس شوند. در حالی که خداوند همه بندگانش حتی گناه‌کاران و ظالمان را نیز دوست دارد و خواهان هدایت و سعادت آنان است. البته از اعمال و کارهای ناشایست آنان بیزار است به همین جهت بهترین و عزیزترین بندگان خود؛ یعنی انبیاء و ائمه(ع) را برای راهنمایی هدایت آنان فرستاده و به همین دلیل است که در این زمان یکی از عزیزترین اولیاء خود؛ یعنی حضرت مهدی(عج) را زنده و در حال غیبت نگه داشته تا بتواند فارغ از مکر و توطئه دشمنان از طریق نائبان و نمایندگان خود آنان را در یافتن مسیر هدایت یاری رساند پس هیچ گناه‌کاری در هیچ شرایطی هر چند گناهان او زیاد باشد حق ندارد از رحمت پرودگار مأیوس باشد؛ چرا که یأس از رحمت خداوند، سوء ظن به او و بزرگ‌ترین گناه است؛ زیرا هر چه گناه بزرگ‌تر باشد باز رحمت الهی واسع‌تر است. براین اساس همین اندازه که انسان گناه‌کار در خلوت خود در پیشگاه خدا از گناهان خود، احساس شرمندگی کند، نشان از طینت پاک او دارد و نشانه این است که خداوند مهربان به او عنایت دارد، و همین که به دنبال راهی برای جبران گناهان و لغزش‌های گذشته خود هست، علامت این است که خداوند چنین فکری را به ذهن او وارد کرده تا به این وسیله خود را با کمک و عنایت خالق مهربان از بیماری گناهان نجات دهد. پس این لطف و عنایت پروردگار را غنیمت شمرده و قبل از این‌که فرصت از دست برود با توبه واقعی برای همیشه خود را از آثار گناهان پاک سازد و بداند که خداوند در این راه یار و مددکار او و همواره در کنار او است و او را تنها نخواهد گذاشت. امید به رحمت پرودگار و ندامت و پشیمانی از گناهان و در نهایت توبه واقعی و خالصانه گامی مهم به سوی محبوب خدا شدن و راهی است هموار به سوی هدایت، که شیطان از آن نگران و ناراحت است. برای آگاهی بیشتر به نمایه‌های ذیل مراجعه فرمائید: 1. «راه‌های پاک شدن از گناه»، سؤال 798. 2. «تشدید کیفر با اصرار بر گناه»، سؤال 1612. 3. «آمرزش گناه کبیره»، سؤال 843. 4. «مدت ترک گناه برای مصونیت»، سؤال 1018. 5. «راه‌های کسب محبت خدا»، سؤال 261.

اسلام کوئست نت