برای تقویت ایمان و اعتقادمان در برابر شبهات و دیدگاه های منکران خدا، چه باید کرد؟ | کتابخانه مجازی الفبا

براي تقويت ايمان و اعتقادمان در برابر شبهات و ديدگاه هاي منکران خدا، چه بايد کرد؟

با مراجعه به آيات كريمة قرآن و احاديث، مي توان تصوير روشني از ايمان به واسطه دقت و بررسي ويژگي ايمان در متون ديني به دست آورد، از جمله ويژگيهاي مهم ايمان كه در دين اسلام مورد تاكيد است، ارتباط نزديك و تنگاتنگ ميان ايمان و آگاهي است.
در آية 256 سورة بقره، نخست، اكراه و اجبار دين نفي مي شود و سپس ضمن اشاره به تمايز آشكار ميان حق و باطل (رشد و غي) مسئلة‌ كفر و ايمان را مطرح مي فرمايد. حاصل اينكه انسان با تامل و تفكر و با به كار بستن عقلانيت در زمينة‌ حق و باطل، ‌مي تواند بدون هيچ اكراه و اجبار، يكي را برگزيده ، خود را متعهد سازد و به آن ايمان آورد. بنابراين ايمان به حق و كفر به باطل، بعد از حصول معرفت و تعقل است. يعني ايمان ديني هنگامي كه از مسير علم و آگاهي و با روش استدلالي و عقلي به دست بيايد، قهرا استحكام بيشتري خواهد داشت و آفات و آسيب هاي حركتي آن را تهديد مي كند.
معرفت معقول و مستدل به آفريدگار و دستورات او، از طريق معارف مختلف اسلامي، از جمله علم كلام اسلامي، مباحث اعتقادي و فلسفة اسلامي بايد حاصل شود. علم كلام اسلامي، دانشي است كه متكفل بيان معارف اعتقادي دين اسلام و استدلال و اثبات آنها و نيز دفاع در مقابل شبهات مي باشد، كه براي انجام وظائفش از مباني عقل، آيات كريمة قرآن و روايات و احاديث اهل بيت ـ عليهم السلام ـ بهره مي گيرد.
فلسفة اسلامي دانشي است كه با روش عقلي، به شناخت هستي مي پردازد. دستاوردهاي اين شناخت گسترده، روشن مي سازد كه مباني دين اسلام، تا چه حدي بر حق و حقيقت استوارند. حاصل آنكه يكي از راههاي تقويت ايمان،‌ افزايش آگاهي ديني مستدل و عقلاني است. به عبارت ديگر، دست يابي به ايمان محققانه، از طريق تعقل و تحقيق محقق مي شود.
لازم به تذكر است كه هر چند علم و معرفت، دخيل در ايمان است،‌ اما معرفت تمام ايمان نيست، ايمان بدون معرفت و آگاهي حاصل نمي شود، ولي ظرف آن را تنها علم و دانش پُر نمي كند. آيه اي از قرآن كريم به اين امر اشاره اي گويا دارد: «وجحدوا بها و استيقنتها انفسهم» با آنكه نزد خود به خدا يقين داشتند، باز او را انكار كردند.»[1]
پس معرفت گر چه شرط لازم ايمان است، ولي شرط كافي آن نيست، حقيقت آن است كه ايمان به جز معرفت،‌ بايد به زيور تسليم و خضوع نيز آراسته باشد، و همين امر است كه ايمان را از دانش صرف و خشك متمايز مي سازد.
علامه طباطبايي در تفسير الميزان در ذيل آيات نخست سورة بقره در تعريف ايمان مي فرمايد:
«ايمان تمكن يافتن اعتقاد در قلب انسان است. ايمان از مادة‌ امن گرفته شده است و وجه نامگذاري آن است كه گويا شخص مومن، با ايمان از شك و ريب و ترديد كه آفت اعتماد است،‌ ايمن مي شود.»[2]
از عبارت فوق دو نكتة مهم به دست مي آيد:
1. ايمان از سنخ اعتقاد و معرفت است، اما صرف معرفت نيست. ايمان معرفتي است كه به دل نشسته باشد و در قلب انسان وارد شده، وجود او را فرا گيرد، و به همين دليل به آن عقيده يا اعتقاد گويند، زيرا بايد معرفت به عقد قلب درآيد و با هستي انساني گره بخورد.
2. ايمان از ماده امن است و اين نامگذاري از آن روست كه آدمي از آفات اعتقاد، يعني شك و تزلزل در امان باشد. بنابراين ايمان با شك قابل جمع نيست. و اين نكته اي بسيار مهم است.
علامه طباطبايي در ذيل آيه شريفة 9 و 10 سوره بقره، در بحث مستقلي به تحليل «مرض قلب» در قرآن پرداخته اند و بعد از بررسي آيات به اين نتيجه رسيده اند كه مرض قلب، چيزي جز شك و دودلي و ريب و تزلزل، كه در محدوده ادراك و معرفت پيدا مي شود،‌ نيست. در مقابل، سلامت قلب، آن است كه دل و جان آدمي از انواع آسيب هاي معرفت كه «شك و خلاء معرفتي» در راس آنها است، در امان باشد. درمان قلب مريض، توبه است و توبة او تفكر صحيح و عمل صالح و در نهايت، پديد آمدن شعله هاي نوراني ايمان در قلب است.[3]
پس شك و دودلي، از موانع و آفات ايمان است كه هر گاه پديد آيد، بايد در رفع آن به وسيلة تفكر و تدبر و مطالعه و پرسش كوشيد. اما اين نكته را نيز فراموش نكنيد که تا به مراتب عالي ايمان دست نيافته ايم، همواره مورد اين آسيب ها واقع مي شويم. بنابراين پيش آمدن سوال و ترديد، بد نيست؛ بلكه باقي ماندن در ترديدها و شك ها، زشت و ناپسند است، و آدمي را از طريق هدايت دور و دورتر مي دارد و انسان گرفتار شكاكيت، هيچ گاه لذت و لطافت و شيريني ايمان به معبود را درك نمي كند.
به شما توصيه مي كنيم، اولا به آگاهي ديني خود بيافزاييد و ثانيا اگر دچار شك و شبهه شديد، سعي كنيد هر چه سريع تر آن را برطرف كنيد.
نكتة ديگري كه در تقويت ايمان موثر است،‌ عمل مي باشد. اگر دل رنگ ايمان به خود بگيرد، قطعا در رفتار و عمل تاثير خواهد گذاشت. ايمان «پذيرفتن» با تمام وجود است و «پذيرفتن» امري است غير از «دانستن» و بيش از آن.
اگر ايمان و باور يقيني ما حقيقتا حاصل آمده باشد، در اعمال ما تبلور خواهد يافت و اعمال صالح ما كه براي رضاي خدا و با اعتقاد و ايمان به او صورت گيرد، به طور قطع توفيق درك درجات عالي تر كمال و ايمان را براي ما به ارمغان مي آورد. پس لازم است در عمل كوشش فراوان كنيم، تا موجبات كمال خويش را فراهم آورده باشيم.

مرکز مطالعات پاسخگویی به شبهات اندیشه قم