رسول گرامی اسلام(ص) چه کسانی را با اینکه در میدان جنگ کشته نشده اند، شهید خوانده است؟ | کتابخانه مجازی الفبا

رسول گرامی اسلام(ص) چه کسانی را با اینکه در میدان جنگ کشته نشده اند، شهید خوانده است؟

بخش پاسخ گویی پایگاه حدیث نت

در اصل شهید به معنای رزمنده ای است که در صحنه جنگ و جدال علیه ظالمان و متجاوزان به ستیز برخاسته و در این راه کشته شود. اما روایات، افرادی دیگر را نیز در زمره ی شهیدان به حساب آورده اند که می توان اینان را در حکم شهید خواند و ظاهرا اینان با شهیدان میدان جنگ مقام مساوی ندارند.

رسولُ اللّهِ(ص): مَن ارِیدَ مالُهُ بغَیرِ حَقٍّ فَقاتَلَ فقُتِلَ فهُو شَهیدٌ.[۱]

پیامبر خدا(ص): چنانچه بخواهند مال کسى را به ناحق بگیرند و او [در راه دفاع از آن] بجنگد و کشته شود، شهید است.

رسولُ اللّهِ(ص): مَن قُتِلَ دُونَ أهلِهِ ظُلما فهُو شَهیدٌ، و مَن قُتِلَ دُونَ مالِهِ ظُلما فهُو شَهیدٌ، و مَن قُتِلَ دُونَ جارِهِ ظُلما فهُو شَهیدٌ، و مَن قُتِلَ فی ذاتِ اللّهِ عَزَّ و جلَّ فهُو شَهیدٌ.[۲]

پیامبر خدا(ص): هرکه در راه دفاع از خانواده خود به ستم کشته شود، شهید است و هرکه در راه دفاع از مال خود مظلومانه کشته شود، شهید است، و هرکه در راه دفاع از همسایه خود به ستم کشته شود، شهید است، و هرکه به خاطر خداوند عزّ و جلّ کشته شود، شهید است.

رسولُ اللّهِ(ص): مَن قاتَلَ دُونَ نفسِهِ حتّى یقتَلَ فهُو شَهیدٌ.[۳]

پیامبر خدا(ص): هرکه در راه دفاع از جان خود بجنگد و کشته شود، شهید است.

رسولُ اللّهِ(ص): مَن قُتِلَ دُونَ مَظلِمَتِهِ فهُو شَهیدٌ.[۴]

پیامبر خدا(ص): هرکه در راه دفع ستم از خود کشته شود، شهید است.

رسولُ اللّهِ(ص): مَن قُتِلَ دُونَ مالِهِ فهُو شَهیدٌ.[۵]

پیامبر خدا(ص): هرکه در راه دفاع از مالِ خود کشته شود، شهید است.

رسولُ اللّهِ(ص): قاتِلْ دُونَ مالِک حتّى تَحُوزَ مالَک أو تُقتَلَ فَتَکونَ مِن شُهَداءِ الآخِرَةِ.[۶]

پیامبر خدا(ص): در راه دفاع از مال و دارایى خود بجنگ تا آن را به دست آورى یا کشته شوى، در این صورت از شهیدان آخرت خواهى بود.

رسولُ اللّهِ(ص): نِعمَ المِیتَةُ أن یمُوتَ الرَّجُلُ دُونَ حَقِّهِ[۷]. [۸]

پیامبر خدا(ص): چه خوب مرگى است، مُردن مَرد در راه دفاع از حقّ خویش.

رسولُ اللّهِ(ص): مَن عَشِقَ فَکتَمَ و عَفَّ فَماتَ فهُو شَهیدٌ.[۹]

پیامبر خدا(ص): هرکه عاشق شود و عشق خود را بپوشاند و پاکدامنى ورزد و [از اندوه آن] بمیرد، شهید است.

رسولُ اللّهِ(ص): الشُّهَداءُ خَمسَةٌ: المَطعُونُ، و المَبطونُ، و الغَرِقُ، و صاحِبُ الهَدْمِ، و الشَّهیدُ فی سَبیلِ اللّهِ عَزَّ و جلَّ.[۱۰]

پیامبر خدا(ص): شهدا پنج دسته اند: کسى که به بیمارى طاعون درگذرد، و کسى که بر اثر قولنج بمیرد، و کسى که زیر آوار رود، و کسى که غرق شود یا در راه خداوند عزّ و جلّ به شهادت رسد.

رسولُ اللّهِ(ص): الطاعونُ شَهادَةٌ لِکلِّ مُسلمٍ.[۱۱]

پیامبر خدا(ص): [مرگ با] طاعون، براى هر مسلمانى شهادت است.

الإمامُ علی(ع) عن رسولِ اللّهِ(ص) فی حدیثِ عِیادَتِهِ مَع أصحابِهِ لِعبدِ اللّهِ بنِ رَواحَةَ: مَنِ الشهیدُ مِن امَّتی؟ فقالوا: أ لیسَ هُو الذی یقتَلُ فی سَبیلِ اللّهِ مُقبِلاً غَیرَ مُدبِرٍ؟! فقالَ رسولُ اللّهِ(ص): إنَّ شُهَداءَ امَّتی إذا لَقلیلٌ! الشهیدُ: الذی ذَکرتُم، و الطَّعِینُ، و المَبطونُ، و صاحِبُ الهَدْمِ و الغَرِقُ، و المَرأةُ تَموتُ جَمْعا، قالوا: و کیفَ تَموتُ جَمعا یا رسولَ اللّهِ؟ قالَ: یعتَرِضُ وَلَدُها فی بَطنِها.[۱۲]

امام على(ع): پیامبر خدا(ص) هنگام عیادت به همراه اصحابش از عبد اللّه بن رواحه فرمود: شهید امّت من کیست؟ اصحاب عرض کردند: همان کسى نیست که در راه خدا مى جنگد و به دشمن پشت نمى کند تا کشته شود؟ رسول خدا(ص) فرمود: در این صورت شهداى امّت من اندکند! شهید کسى است که شما گفتید و نیز کسى که بر اثر طاعون در گذرد و کسى که بر اثر قولنج بمیرد و کسى که زیر آوار رَوَد یا غرق شود و زنى که جمعا بمیرد. عرض کردند: اى رسول خدا! یعنى چه جمعا بمیرد؟ فرمود بچه اش در شکم او گیر کند [و بمیرد].

الإمامُ علی(ع): ما المُجاهِدُ الشَّهیدُ فی سَبیلِ اللّهِ بِأعظَمَ أجرا مِمَّن قَدَرَ فَعَفَّ.[۱۳]

امام على(ع): مجاهدى که در راه خدا به شهادت رسیده باشد، پاداشش بیشتر از کسى نیست که بتواند [گناه کند] و پاکدامنى ورزد.

رسولُ اللّهِ(ص): مَن ماتَ على حُبِّ آلِ محمّدٍ ماتَ شَهیدا.[۱۴]

پیامبر خدا(ص): هرکه بر دوستى آل محمّد بمیرد، شهید مرده است.

الإمامُ علی(ع): المؤمنُ على أی حالٍ ماتَ، و فی أی ساعَةٍ قُبِضَ، فهُو شَهیدٌ.[۱۵]

امام على(ع): مؤمن، در هر حالى که بمیرد و در هر لحظه و ساعتى که جانش گرفته شود، شهید است.

الامام علی(ع): مَن ماتَ مِنکم على فِراشِهِ و هُو على مَعرِفَةِ حَقِّ رَبِّهِ و حَقِّ رَسولِهِ و أهلِ بَیتِهِ ماتَ شَهیدا، و وَقَعَ أجرُهُ عَلَى اللّهِ، و استَوجَبَ ثَوابَ ما نَوى مِن صالِحِ عَمَلِهِ، و قامَتِ النِّیةُ مَقامَ إصلاتِهِ لِسَیفِهِ.[۱۶]

امام على(ع): هرکه در بستر خود بمیرد، در حالى که به حق پروردگارش و حق رسول او و اهل بیت رسولش معرفت داشته باشد، شهید مُرده است و اجرش با خداست و سزاوار پاداشِ کردار نیکویى است که [انجام آن را] در نیت داشته و این نیت، جاى شمشیر کشیدن او را مى گیرد.

بحار الأنوار عن زیدِ بنِ أرقم: قال الحسینُ بنُ علی(ع): ما مِن شِیعَتِنا إلّا صِدِّیقٌ شَهیدٌ قلتُ: أنّى یکونُ ذلک و هُم یمُوتُونَ على فُرُشِهِم؟! فقالَ: أ ما تَتلُو کتابَ اللّهِ: «الذینَ آمَنُوا بِاللّهِ و رُسُلِهِ أُولئک هُمُ الصِّدِّیقُونَ و الشُّهَداءُ عِندَ رَبِّهِم»[۱۷]؟! ثُمّ قالَ(ع): لَو لَم تَکنِ الشهادَةُ إلّا لِمَن قُتِلَ بِالسَّیفِ لأَقَلَّ اللّهُ الشُّهَداءَ.[۱۸]

بحار الأنوار به نقل از زید بن ارقم: امام حسین(ع) فرمود: هیچ یک از شیعیان ما نیست، مگر این که صدّیق و شهید است. عرض کردم: چگونه چنین چیزى ممکن است، در حالى که آنان در بسترهاى خود مى میرند؟ حضرت فرمود: مگر کتاب خدا را نخوانده اى: «کسانى که به خدا و فرستادگان او ایمان آورده اند همانان صدّیقان و شهیدان در نزد پروردگارشان هستند»؟ سپس فرمود: اگر شهادت فقط اختصاص به کسانى داشت که با شمشیر کشته شوند در آن صورت خداوند شهدا را تقلیل داده بود.