حجت خدا | کتابخانه مجازی الفبا

آیا عبدالمطلب در فاصله چهل سال عروج حضرت عیسی به آسمان تا حضرت محمد که زمین از حجت خدا خالی بود حجت خدا در روی زمین بود یا نه؟

با سلام و تشکر از جنابعالی

اعتقاد شیعۀ امامیه در باب آباءالنبی آن است که آن بزرگواران موحد و مسلمان و ملتزم به دین حنیف ابراهیمی بوده اند.

شیخ صدوق در کتاب کمال الدین روایت می کند:

«حدثنا أحمد بن محمد الصائغ قال : حدثنا محمد بن أيوب ، عن صالح بن أسباط عن إسماعيل بن محمد ، وعلي بن عبد الله ، عن الربيع بن محمد المسلي ، عن سعد بن طريف عن الأصبغ بن نباته قال : سمعت أمير المؤمنين صلوات الله عليه يقول : والله ما عبد أبي ولا جدي عبد المطلب ولا هاشم ولا عبد مناف صنما قط ، قيل له : فما كانوا يعبدون ؟ قال : كانوا يصلون إلى البيت على دين إبراهيم عليه السلام متمسكين به»[1] .

اصبغ بن نباته گوید که از امیرمؤمنان«علیه السلام» شنیدم که فرمود: «پدرم (ابو طالب) و نیاکانم: عبد المطلب، هاشم و عبد مناف، هرگز بت نپرستیدند.» به حضرت گفته شد: «پس چه چیزى را مى پرستیدند؟» فرمود: به سوى کعبه نماز مى خواندند، بر دین حضرت ابراهیم «علیه السلام» و متمسّک به آن بودند».



از برخی روایات استفاده می شود که عبدالمطلب حجت نیز بوده است:

شیخ صدوق در کتاب اعتقادات مى فرماید:

«اعتقادنا في آباء النبي أنهم مسلمون من آدم إلى أبيه عبد الله ، وأن أبا طالب كان مسلما ، وأمه آمنة بنت وهب كانت مسلمة .وروي أن عبد المطلب كان حجة وأبا طالب كان وصيه»[2].

اعتقاد ما در رابطه باپدران پیامبر اکرم «صلی الله علیه وآله وسلم» این است که همۀ آنها از از حضرت آدم تا عبدالله پدر پیامبر اسلام«صلی الله علیه وآله» مسلمان«موحد» بوده اند.ومادر آنحضرت آمنه بنت وهب نیز مسلمان و موحد بوده است.

شیخ صدوق سپس می فرمایند:

و نیز روایت شده که عبد المطلب حجّت بود و ابو طالب وصىِّ او بود.

از برخی روایات دیگر استفاده می شود که وصایای انبیا توسط حضرت ابوطالب به پیامبر گرامی اسلام«صلی الله علیه وآله» رسیده است.

مرحوم کلینی در «کافى» از «درست بن ابى منصور» روایت می کند که گفت از حضرت امام کاظم «علیه السلام»سئوال کردم : «اکان رسول الله محجوجا بابى طالب ، فقال لاولکنه کان مستودعا للوصایا فدفعها الیه صلى الله علیه و آله و سلم قال قلت فدفع الیه الوصیه قال فقلت فما کان حال ابى طالب قال اقر بالنبى و بما جاء به و دفع الیه الوصایا و مات من یومه» .

که آیا رسول خدا«صلی الله علیه وآله» ماءمور پیروى از ابوطالب بود و ابوطالب از طرف خدابر او حجت بود حضرت فرمودند: نه ولى ابوطالب نگهدار و دایع نبوت بود وصایا نزد وى سپرده شده بود و آنها را به پیامبر اکرم«صلی الله علیه وآله»داد.

«مرحوم مجلسى» در «مرآت العقول»[3]در شرح این خبر مى فرماید آنچه بخاطر من رسیده و به نظر من روشن تر است این است که بگوئیم مقصود از این سوال این است که آیا ابوطالب حجت و امام بود بر رسول خدا«صلی الله علیه وآله» حضرت جواب فرمودند: نه به علت اینکه او امانت نگهدار پیامبر بود و وصایاى پیغمبران سلف را به آن حضرت رساند و مراد این نیست که ابوطالب به آن حضرت وصیت نموده و پیامبر را خلیفه خود ساخته باشد تا اینکه حجت بر او باشد،در حقیقت ابوطالب بمنزله شخص امینى بود که امانت را به صاحبش رسانید سائل مقصود امام را نفهمید و گفت دادن وصایا مستلزم این است که حجت بر او باشد و سوال اول را تکرار کرد امام جواب داد که دادن وصیت بعنوان رد امانت مستلزم این معنى نیست بلکه منافى آن است و مراد از ((مات من یومیه )) یعنى روز دفع وصیت مرد نه روز اقرار به نبوت و شاید هم متعلق به هر دو باشد و مقصود اقرار ظاهرى باشد که دیگران دانستند.

از این روایت مقام ابوطالب کاملا معلوم مى شود که امانت پیغمبران سلف مانند عصاى موسى یا انگشتر سلیمان یا پیراهن یوسف و از این قبیل چیزهایى که باید نزد انبیاء باشد و امروز هم خدمت حضرت ولى عصر ارواح العالمین له الفداء مى باشد تمام اینها نزد ابوطالب بوده و تسلیم پیا مبر«صلی الله علیه وآله» نموده است.

موسسه آموزشی پژوهشی مذاهب اسلامی