هنگامی که ما از اهل بیت(ع) مدد می جوییم و آنان را می خوانیم، آیا شرک نمی ورزیم در حالی که در آیه ی زیر سخن از نزدیک بودن خداوند به بندگان است؟ نحن اقرب الیه من حبل الورید؛ (ق، آیه 16) ما از رگ قلب به ایشان نزدیک ترم. | کتابخانه مجازی الفبا

هنگامی که ما از اهل بیت(ع) مدد می جوییم و آنان را می خوانیم، آیا شرک نمی ورزیم در حالی که در آیه ی زیر سخن از نزدیک بودن خداوند به بندگان است؟ نحن اقرب الیه من حبل الورید؛ (ق، آیه 16) ما از رگ قلب به ایشان نزدیک ترم.

بخش پاسخ گویی پایگاه حدیث نت

همان گونه که آیه ی فوق در قرآن آمده، آیاتی هم در مورد جواز توسل داریم (به جز روایات فراوان):

ـ وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جاؤُک فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّاباً رَحِیماً؛[۱]

اگر آنها هنگامی که به خویشتن ستم کردند (و مرتکب گناهی شدند) به سراغ تو می آمدند و از خداوند طلب عفو و بخشش می کردند و تو نیز برای آنها طلب عفو می کردی، خدا را توبه پذیر و رحیم می یافتند.

ـ قالُوا یا أَبانَا اسْتَغْفِرْ لَنا ذُنُوبنا إِنَّا کنَّا خاطِئِینَ؛ قالَ سَوْفَ أَسْتَغْفِرُ لَکمْ رَبِّی إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ؛[۲]

(برادران یوسف) گفتند: ای پدر، از خدا آمرزش گناهان ما را بخواه که ما خطاکار بودیم. گفت: به زودی برای شما از پروردگارم آمرزش می طلبم که او غفور و رحیم است.

ـ وَ ما کانَ اسْتِغْفارُ إِبْراهِیمَ لِأَبِیهِ إِلاَّ عَنْ مَوْعِدَةٍ وَعَدَها إِیاهُ فَلَمَّا تَبَینَ لَهُ أَنَّهُ عَدُوٌّ لِلَّهِ تَبَرَّأَ مِنْهُ إِنَّ إِبْراهِیمَ لَأَوَّاهٌ حَلِیمٌ.[۳]

استغفار ابراهیم برای پدرش (عمویش آزر) فقط بخاطر وعده ای بود که به او داده بود (تا وی را به سوی ایمان جذب کند) اما هنگامی که برای او روشن شد که وی دشمن خدا است از او بیزاری جست، چرا که ابراهیم مهربان و بردبار بود.

این آیات نشان می دهند که توسل، با نزدیک بودن خداوند به انسان تنافی ندارد. اساسا توسل به معنای این نیست که چون خداوند دور است، به واسطه ی کسی پیام را به او می رسانیم بلکه واسطه قرار دادن شخص آبرومند برای این است که خداوند خواسته ی ما را بهتر بپذیرد؛ چنانکه کسی که می تواند مستقیم نزد رئیس برود، شخصی آبرومند نزد رئیس را واسطه قرار می دهد.