خداوند در قرآن کریم می‌فرماید: «الَّذِی جَعَلَ لَکُمْ مِنَ الشَّجَرِ الْأَخْضَرِ ناراً فَإِذا أَنْتُمْ مِنْهُ تُوقِدُونَ». چگونه ممکن است که از درخت سبز، آتش شعله‌ور شود؟ معنای این آیه چیست؟ | کتابخانه مجازی الفبا

خداوند می‌فرماید: «الَّذِی جَعَلَ لَکُمْ مِنَ الشَّجَرِ الْأَخْضَرِ ناراً فَإِذا أَنْتُمْ مِنْهُ تُوقِدُونَ». چگونه ممکن است که از درخت سبز، آتش شعله‌ور شود؟ معنای این آیه چیست؟

درباره آیه شریفه «الَّذِی جَعَلَ لَکُمْ مِنَ الشَّجَرِ الْأَخْضَرِ ناراً فَإِذا أَنْتُمْ مِنْهُ تُوقِدُونَ» چند تفسیر ارائه شده است؛ مانند این‌که در زمان‌های قدیم براى آتش افروختن از چوب درختان مخصوص به نام «مرخ» و «عفار» که در بیابان‌هاى حجاز مى‌‏روئید استفاده مى‏‌کردند. طبق این معنا، قرآن مى‌‏فرماید: «آن خدایى که مى‌‏تواند از این درختان سبز آتش بیرون بفرستد، قدرت دارد که بر مردگان لباس حیات بپوشاند». آب و آتش دو چیز متضادند، کسى که مى‏‌تواند آنها را در کنار هم قرار دهد! مسلماً براى او پوشانیدن لباس زندگى بر اندام انسان‌هاى مرده کار مشکلى نیست. به علاوه؛ خاصیت آتش‌‏افروزى به وسیله چوب درختان، منحصر به چوب‌هاى «مرخ» و «عفار» نیست، بلکه این خاصیت در همه درختان و تمام اجسام عالم وجود دارد. خلاصه، مقصود این است که؛ خدا از درخت سبز، آتش براى شما قرار داده و شما همان آتش را شعله‌‏ور مى‌‏کنید. پس زنده کردن مردگان هم برای خداوند امکان دارد.

خداوند در قرآن کریم می‌فرماید: «آن خدایى که براى شما از درخت سبز آتش آفرید و شما به وسیله آن آتش مى‌‏افروزید، قادر است که بر این استخوان‌هاى پوسیده بار دیگر لباس حیات بپوشاند».[1]
برای این آیه سه نوع تفسیر وجود دارد که هر یک عمیق‌تر از دیگری است:
1. نخستین تفسیرى که بسیارى از مفسران ذکر کرده‌‏اند و معناى ساده و روشنى است و قابل فهم براى عموم مردم مى‌‏باشد این است که:
در زمان‌های قدیم در میان عرب‌ها این امر رایج بود که براى آتش افروختن از چوب درختان مخصوص به نام «مرخ» و «عفار» که در بیابان‌هاى حجاز مى‌‏روئید استفاده مى‏‌کردند. مرخ و عفار دو نوع چوب آتش زنه بود که اولى را زیر قرار مى‌‏دادند و دومى را روى آن مى‌‏زدند، و مانند سنگ آتش‏‌زنه جرقه از آن تولید مى‌‏شد، در واقع به جاى کبریت امروز از آن استفاده مى‌‏کردند.[2] طبق این معنا، قرآن مى‌‏فرماید: «آن خدایى که مى‌‏تواند از این درختان سبز آتش بیرون بفرستد، قدرت دارد که بر مردگان لباس حیات بپوشاند». آب و آتش دو چیز متضادند، کسى که مى‏‌تواند آنها را در کنار هم قرار دهد! مسلماً براى او پوشانیدن لباس زندگى بر اندام انسان‌هاى مرده کار مشکلى نیست.[3]
2. با دقت ییشتر می‌توانیم تفسیر دقیق‌ترى ارائه کنیم و آن این‌که: خاصیت آتش‌‏افروزى به وسیله چوب درختان، منحصر به چوب‌هاى «مرخ» و «عفار» نیست، بلکه این خاصیت در همه درختان و تمام اجسام عالم وجود دارد (هر چند دو چوب مزبور بر اثر مواد و وضع مخصوصشان آمادگى بیشترى براى این کار دارند).
خلاصه این‌که تمام چوب‌هاى درختان اگر محکم به هم بخورند جرقه مى‌‏دهند حتى چوب درختان سبز.
به همین دلیل گاه آتش ‏سوزی‌هاى وسیع و وحشتناکى در دل جنگل‌ها روى مى‌‏دهد. این همان جرقه الکتریسته است که بر اثر اصطکاک و مالش آشکار مى‌‏گردد.
3. اما در این‌جا تفسیر سوّمى است که از آن هم عمیق‌تر است، و به کمک دانش‌هاى امروز بر آن دست یافته‌‏ایم که از آن به رستاخیز انرژی‌ها تعبیر شده است.[4]
توضیح این‌که: یکى از کارهاى مهم گیاهان مسئله «کربن‌‏گیرى» از هوا، و ساختن سلولز نباتى[5] است.
اما سلولز چگونه ساخته مى‏‌شود؟ در پاسخ باید گفت یاخته‌‏هاى درختان و گیاهان «گاز کربن» را از هوا گرفته و آن‌را تجزیه مى‌‏کنند، اکسیژن آن‌را آزاد ساخته، و کربن را در وجود خود نگه‌می‌دارد، و آن‌را با آب ترکیب کرده و چوب درختان را از آن مى‌‏سازد.
ولى مسئله مهم این است که طبق گواهى علوم طبیعى هر ترکیب شیمیایى که انجام مى‌‏یابد یا باید توأم با جذب انرژى خاصى باشد و یا آزاد کردن آن.
بنابر این، هنگامى که درختان به عمل کربن‌‏گیرى مشغول‌اند، طبق این قانون احتیاج به وجود یک انرژى دارند، و در این‌جا از گرما و نور آفتاب به عنوان یک انرژى فعال استفاده مى‏‌کنند.
به این ترتیب به هنگام تشکیل چوب‌هاى درختان مقدارى از انرژى آفتاب نیز در دل آنها ذخیره مى‏‌شود و به هنگامى که چوب‌ها را به اصطلاح مى‏‌سوزانیم همان انرژى ذخیره شده آفتاب آزاد مى‏‌گردد؛ زیرا بار دیگر «کربن» با «اکسیژن» هوا ترکیب شده و گاز کربن را تشکیل مى‌‏دهد، و اکسیژن و ئیدروژن (مقدارى آب) آزاد مى‏‌گردد.
به هر حال این نور و حرارتى که از زغال‏ مشاهده می‌کنیم در واقع همان نور و حرارت آفتاب است که در ضمن چند سال یا ده‌ها سال در چوب این درختان ذخیره شده است، و آنچه را درخت در طول یک عمر تدریجا از آفتاب گرفته اکنون بى‌کم و کاست پس مى‌‏دهد.
این‌جا است که به رستاخیز انرژی‌ها مى‌‏رسیم، و مى‌‏بینیم نور و حرارتى که در این فضا پراکنده مى‌‏شود و برگ درختان و چوب‌هاى آنها را نوازش و پرورش مى‌‏دهد هرگز نابود نشده است، بلکه تغییر چهره داده، و دور از چشم ما انسان‌ها در درون ذرات چوب و شاخه و برگ درختان پنهان شده است، و هنگامى که یک شعله آتش به چوب خشکیده مى‌‏رسد، رستاخیز آنها شروع مى‌‏شود، و تمام آنچه از انرژى آفتاب در درخت پنهان بود در آن لحظه حشر و نشورش ظاهر مى‌‏گردد، بى‌‏آن‌که حتى به اندازه روشنایى یک شمع در یک زمان کوتاه از آن کم شده باشد.
لذا در پاسخ به این سؤال که چرا قرآن در اینجا تعبیر به «شجر اخضر» (درخت سبز) کرده است؟ در حالى‌که آتش افروختن با چوب‌تر بسیار مشکل است، چه خوب بود به جاى آن «الشجر الیابس» (چوب خشک) مى‌‏فرمود، تا با این تعبیر سازگار باشد! در پاسخ باید گفت که نکته جالب این‌جا است که تنها درختان سبزند که مى‌‏توانند عمل کربن‌گیرى و ذخیره نور آفتاب را انجام دهند، درختان خشک اگر صدها سال در معرض تابش آفتاب قرار گیرند ذره‌‏اى به ذخیره انرژى حرارتى آنها افزوده نمى‌‏شود، تنها موقعى قادر بر این کار مهم هستند که سبز و زنده باشند.
بنابر این فقط «شجر اخضر» است که مى‏تواند «آتش‏‌گیره» (وقود) براى ما بسازد، و گرما و نور را به شکل مرموزى در چوب سرد و مرطوب خود نگاه دارد، اما به محض این‌که خشکیدند عمل کربن‌‏گیرى و ذخیره انرژى آفتاب تعطیل مى‌‏شود.[6]
با توجه به تفاسیر فوق روشن شد که بین دو فراز آیه نه نتها تناقضی وجود ندارد، بلکه شباهت هم وجود دارد؛ چون خدایى که از درخت سبز آتش قرار داد و شما با آن آتش‏‌گیره تهیه مى‌‏کنید، هم او قادر است مردگان را به زندگى باز گرداند و این تعبیر کاملاً با رستاخیز انرژی‌ها منطبق است.[7]
لذا آیه شریفه در این صدد است که بعید بودن زنده کردن استخوان مرده را برطرف کند. بدین صورت که آب و آتش هم با هم در تضادند. با این حال خدا از درخت سبز آتش براى شما قرار داده و شما همان آتش را شعله‌‏ور مى‌‏کنید. پس زنده کردن مردگان هم برای خداوند امکان دارد.[8]

اسلام کوئست نت