جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

هدف پژوهش حاضر بررسی چرخۀ ساختاری و کارکردی دیپلماسی عمومی سیاست خارجی ایران است. پژوهش بر این فرضیه استوار است که «چرخۀ ساختاری و کارکردی دیپلماسی عمومی ایران را الهام‌بخشی و نهادهای دیپلماسی عمومی جمهوری اسلامی، معطوف به صدور انقلاب شکل می‌دهد». در تبیین پژوهش از رهیافت قدرت نرم، هویت و دیپلماسی عمومی جان میلسن استفاده شده است. نتایج نشان داد دیپلماسی عمومی ایران بعد از برجام، تحت تأثیر فشارهای بین‌المللی و محدودیت‌های راهبردی قرار گرفت و هر یک از کارگزاران سیاست خارجی ایران تلاش کردند تا زمینه لازم برای به‌کارگیری سازوکارهای همکاری‌جویانه با سیاست بین‌الملل را فراهم آورند، که این امر منتج به شکل‌‌گیری سه گفتمان «بازنمودها»، «سمبل‌ها» و «قواعد اجرایی» در فضای برجامی و پسابرجامی شد، و هر یک در سازوکارهای دیپلماسی عمومی سیاست خارجی ایران از قابلیت لازم برای اثرگذاری در فضای کنش ارتباطی با الگوی تعاملی برخوردار بود. در فضای پسابرجامی، دیپلماسی عمومی ایران مبتنی‌بر سازوکارهای کنش چندجانبه بوده است. در این فرایند، تلاش ایران برای حداقل‌سازی تهدیدات اقتصادی ناشی از اعاده تحریم‌های پسابرجامی شکل گرفت و تأثیر خود را در فضای اقتصاد سیاسی ایران به‌جا گذاشت.