جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : جفری رید با خواندن پدیدارشناسی روح از دریچه زبانی، تفسیری اصیل بر معروف ترین اثر هگل ارائه می دهد. رید با تحلیل دقیق مقدمه، جایی که خود هگل به دشواری کتاب می‌پردازد و زبان شکنجه‌شده‌اش را بر اساس آنچه «گزاره‌ی نظری» می‌خواند توضیح می‌دهد، نشان می‌دهد که چگونه هر شکلی از آگاهی که در پدیدارشناسی مورد بحث قرار می‌گیرد، خود را به‌عنوان یک شکل زبان این کتاب با تبیین گزاره نظری هگل، که متشکل از معکوس کردن نقش های موضوع و محمول است، به گونه ای که جفت گزاره به عرصه پر جنب و جوش ابهام محاوره ای و گشودگی هرمنوتیکی تبدیل می شود، خوانش های جدید دستوری از هر فصل ارائه می کند. از پدیدارشناسی این نه تنها درک جدیدی از متن بنیادی هگل به ارمغان می‌آورد، بلکه رویکرد زبان‌شناختی بیشتر به رید اجازه می‌دهد تا پیچیدگی آن را با مرتبط کردن آن با زمینه‌های معاصری که ساختارهای زبانی مشابهی را که در هگل کشف می‌کنیم، باز کند. در میان بسیاری دیگر، این شامل گزارش هگل از یقین حسی و نقد بی واسطه بودن فرهنگ مصرفی امروزی است.

ترجمه ماشینی : نقد هگل از رمانتیسیسم اولیه آلمانی و نظریه کنایه آن در هسته فلسفه خود او طنین انداز می شود، به همان صورتی که جدل افلاطون با سوفیست ها بازتاب هایی دارد که به مرکز اندیشه او می رود. Anti-Romantic نقد هگل از Fr. شلگل، نوالیس و شلایرماخر. هگل به ندرت نام این متفکران را ذکر می کند و متون مربوط به آنها اغلب در حاشیه آثار او وجود دارد. با این حال، آنها به صورت جداگانه، تجسم اشکال خاصی از کنایه هستند: شلگل، شکلی از فردیت انتقادی. نوالیس، شکلی از نیهیلیسم احساساتی. شلایرماخر، هیبرید هیولایی از دو دیگر. قوت رویکرد جدلی هگل به این نویسندگان نشان می دهد که چگونه طنز خود تهدیدی دائمی برای ایده خود او از علم سیستماتیک است. ما کشف می کنیم که این چنین است، زیرا کنایه رمانتیک چیزی بیش از یک ایدئولوژی رقیب است. این یک شکل واقعی از گفتمان است که عینیت اجرایی آن با عینیت لوگوس خود هگل تداخل دارد. بنابراین، نقد کنایه هگل به ما امکان می دهد متقابلاً نظریه هگلی گفتمان علمی را کشف کنیم. هگل به دور از تلقی کنایه به عنوان شکلی از آگاهی که توسط روح غلبه شده است، آن را به عنوان یکی از ویژگی های مهم دنیای معاصر خود می بیند، همانطور که در محبوبیت رقیب برلینی اش، شلایرماخر، شاهد بود. در نهایت، تا آنجا که به نظر می رسد گفتمان کنایه آمیز، برای هگل، متضمن دنیای خاصی فراتر از تصور خودش از مدرنیته است، ما با این فرضیه می مانیم که نقد کنایه هگل ممکن است به عنوان نقد پست مدرنیته تلقی شود.