جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ابوعبدالله محمد بن خفیف شیرازی، بنیان‌گذار سلسلة عرفانی خفیفیّه، از شخصیت‌های جریان‌ساز و اثرگذار در تاریخ تصوف اسلامی است. با وجود نقش مؤثر این عارف در سیر تطوّر و گسترش عرفان اسلامی، تا کنون تحقیقی روشمند در باب مشرب عرفانی او صورت نگرفته است. در این پژوهش که به روش توصیفی- تحلیلی انجام گرفته است، هدف پژوهش یعنی شناخت مشرب عرفانی ابن خفیف از طریق پاسخ به این سؤالات محقق می‌شود: مبدأ و مقصد سلوک در طریقة ابن خفیف کجاست و منازل دیگر در این بین به چه ترتیبی قرار گرفته‌اند؟ کدام یک از منازل اهمیت بیشتری در سیر استکمالی سالک بر عهده دارند؟ توانایی‌های لازم برای جذب دستاوردهای هر منزل کدام است و رعایت چه آدابی برای کسب آنها لازم است؟ در آثار و اقوال شیخ عقیدة روشنی در پاسخ به این سؤالات یافت نشد؛ اما اهمّ برونداد بر اساس قرائن و شواهد بدین قرار است: مبدأ سلوک ارادت و مقصد معرفت حق است. میان مبدأ و مقصد منازلی وجود دارد که برخی از آنها در شمار احوال عرفانی بوده و از دیدگاه ابن خفیف مقدّم بر مقامات قرار دارند. ترجیح منزل صحو بر سکر موجب توجه کمتر به مبحث بسط، طرب، شطح و سماع و اهمیت بیشتر منازل فقر، زهد، خوف و حزن؛ همچنین مقدّم داشتن حضور بر غیبت شده است. در طریقت ابن خفیف، منزل فقر اهمیت ویژه‌‌ای دارد و ترجیح فقر بر غنا دیگر شاخص‌ درخور توجه در مشرب عرفانی اوست.