جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : ماکس استیرنر کلاسیک فلسفه نیست و در این اثر نیز تحت یک پرسش غیرعادی، یعنی نقد دینی مورد بررسی قرار گرفته است. اشتیرنر به خاطر رادیکالیسم و ​​اخلاق خودخواهانه اش معروف است. اشتیرنر همچنین در فلسفه دین خود موضع حداکثری می گیرد: «دین» نه تنها به عنوان یک باور نادرست، بلکه به عنوان یک نیروی ویرانگر، کشنده ترین بیماری روح ظاهر می شود، که همه حوزه هایی از آنچه را که خوب و موفق است، آلوده می کند و نابود می کند. زندگی دیوید بورگاردز در کتاب خود نشان می دهد که ارزش آن را دارد که نگاه دقیق تری داشته باشیم، زیرا قضاوت های اشتیرنر در مورد الهیات مسیحی آنچنان که خود او معتقد است از آن دور نیست. یکی از نکات انتقادی اشتیرنر این است که او الهیات را در حوزه متافیزیک به چالش نمی کشد، بلکه سعی می کند «دین» را به لحاظ «قانونی شدن» به صورت رسمی یا از نظر تئوری عملی درک کند. یکی دیگر از هگل‌های جوان، گرایش مستمر به شکل بیگانگی است. در این زمینه، انتقاد اشتیرنر از «قدوسیت» موضعی رادیکال به خود می گیرد، زیرا او از انتقاد خود از دین برای طراحی تعریفی از روابط نزدیک استفاده می کند که آنها را به صورت یک جانبه، هرچند متقابل، در فرآیند تصاحب و گرفتن تشکیل می دهد.

ایدههایی که در ذهن انسان تثبیت شدهاند و عالوه بر ساحت غیرانضمامی، ساحت انضمامی حیات او نیز تحت تأثیرات موسّع و ژرف آنها است ایدههاییاند که شبحوارگیشان در صورتبندیای که اشتیرنر از جهان انسانی پیشِ رویِ ما نهاده است برجسته و پُررنگ است. علیرغم برخورداری اشباحِ ایدهها از این مشخّصات که همانا مشخّصات امر ذاتی هستند، ارائۀ طرح کلی غیرذاتی از آنها امری تحقّقپذیر است. این طرح که بر واگشایی دوگانگیای مفهومی در نظام فلسفی دولوز مبتنی است، خود گشایندۀ خوانشی است که شبحوارگیِ ایده در آن مبنای آشکارگی ذاتیبودن ساحت دالّ مفهومی »انسان« است. این خوانش اشتیرنری آشکارکنندۀ این امر است که ساحت مذکور تجسّم ناکثرتمند عناصر برسازندۀ خود است