جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این پژوهش به ردیابی نیروها و فلسفه های مهم شکل دهنده نظام آموزشی پس از انقلاب ایران – به ویژه دین مبین اسلام و مدرنیسم غرب می پردازد. نگرش رهبری پس از انقلاب نسبت به آموزش نه تنها در ایدئولوژی تاریخی اسلامی، بلکه در فلسفه آموزشی غرب که بر برنامه ریزی آموزشی در زمان شاه مسلط بود، ریشه دارد. برای درک و درک کامل وضعیت مخمصه کنونی آموزش و پرورش در ایران، درک دو پدیده تاریخی متمایز ضروری است: تعامل اسلام و نهادهای آموزشی و توسعه روندهای نوسازی (غربی شدن) در آموزش و پرورش. به عنوان نمونه ای از تأثیر مستمر این دو پدیده، نگرش آموزشی بخشی از نخبگان تحصیلکرده از طریق پرسشنامه ارزیابی شد. این امر در زمینه نگرش های آموزشی رهبری جدید اسلامی گزارش شده است. عمده ترین یافته ها عبارتند از: (1) از زمان حمله اسلام به ایران در قرن هفتم هجری تا قرن نوزدهم تمامی جنبه های تعلیم و تربیت مستقیماً تحت تأثیر اسلام بود. عموماً برنامه درسی با علم الهیات و آموزش بر عهده روحانیت بود. (2) از دهه 1850 آموزش و پرورش به طور فزاینده ای تحت تأثیر فلسفه های آموزشی غرب قرار گرفت. با شروع انقلاب مشروطه در سال 1905، روحانیت شروع به از دست دادن هژمونی خود بر آموزش کرد. در دوران سلطنت پهلوی (1925-1979) مدیریت آموزشی به طور فزاینده ای سکولار شد و تحت سلطه مستشاران غربی و الگوهای آموزشی غربی قرار گرفت. در دهه 1970، نظام آموزشی پیش از پهلوی کاملاً متحول شده بود و با این حال هنوز از بسیاری جهات یک سیستم کاملاً سنتی باقی مانده بود. در حکومت استبدادی شاه جایی برای بحث آزاد یا تحریک مؤسسات آموزشی وجود نداشت. (3) با به قدرت رسیدن روحانیت پس از انقلاب 1357، آموزش و پرورش ایرانی بار دیگر تحت تأثیر اسلام قرار گرفت. روحانیت پیوسته خواستار تعلیم و تربیت نوین اسلامی عاری از نفوذ و سلطه غرب بود. با این حال، تجزیه و تحلیل یک پرسشنامه تکمیل شده توسط هیئت علمی دانشگاه تربیت معلم نشان می دهد که آنها یک جمعیت فوق العاده "پیشرو" و بر اساس استنباط غربی هستند. بنابراین، این که این سیستم آموزشی جدید تا چه حد می تواند از نفوذ غرب آزاد باشد، مشکل ساز است.