جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : هنری سیدگویک مظهر یک «دان ویکتوریایی» بود. او برای اولین بار در سال 1857 به کمبریج رفت، در سال 1859 به عنوان بورسیه سه گانه انتخاب شد و تا زمان مرگش در سال 1900 در دانشگاه زندگی و کار کرد. در موارد نادری که به خاطر دستاوردهای علمی و اصلاحی خود قدردانی می شود، تمایل به نویسندگان او را به‌عنوان روشنفکری نسبتاً ناتمام، پنهان در فضای «برج عاج» دانشگاه کمبریج، و نوشتن رساله‌های کسل‌کننده و بی‌نظیر درباره‌ی فلسفه اخلاق به تصویر می‌کشند. این تصویر نادرست است و بیشتر بازتابی از درک قرن بیستم از دوران ویکتوریا است تا واقعیت. هنری سیدگویک مرد حیاتی جذابی بود که این نشاط را به پیوستن به جنبش اصلاحات در کمبریج ترجمه کرد. او زندگی خود را در کمبریج از سن هفده سالگی تا زمان مرگش به عنوان یک اصلاح طلب فعال در آموزش دانشگاهی و انسانی کاملاً آگاه از صحنه دنیوی گذراند. Sidgwick با برخی از با نفوذترین مردان انگلستان مخلوط شد و با آنها ارتباط داشت. شوهر خواهرش، ادوارد بنسون، اسقف اعظم کانتربری شد و برادر همسرش، آرتور بالفور، ارل بالفور، یک سیاستمدار فعال بود که پس از مرگ هنری، نخست وزیر بریتانیا شد. هنری سیدگویک علاقه شدیدی به بسیاری از جنبه های زندگی، نقش کلیسا، سیاست، الهیات، پدیده های روانی و همچنین اصلاحات آکادمیک داشت. او هرگز در یک برج عاج گیر نکرد. او فردی صمیمی بود که حضورش هر اجتماع اجتماعی را تقویت می‌کرد، دانی محکم که وقتی پزشکش به او دستور می‌داد ورزش بیشتری کند، روزانه در خیابان‌های کمبریج می‌دوید و لباسش در باد می‌چرخید: مردی که به‌طور خاص فاقد غرور بود. او نه به دنبال شناخت بود و نه انتظار آن را داشت و اگرچه از نظر برخی به عنوان نویسنده مهم ترین سهم یک انگلیسی در فلسفه اخلاق، او شناخته شده نیست. او به خاطر تلاش‌هایش که عمدتاً موفقیت‌آمیز بود، برای اصلاح آموزش در کمبریج به رسمیت شناخته نشد. هدف این پایان نامه روشن کردن شخصیت و دستاوردهای اصلاحی این مرد روشنفکر و عادل است که بدون او کمبریج و آموزش عالی فقیرتر بودند.

ترجمه ماشینی : سه مقاله تلفیقی این پایان نامه به جایگاه معرفتی شهود اخلاقی می پردازد. مقاله اول به نفع شهودگرایی اخلاقی معتدل استدلال می کند، این دیدگاه که در حالی که هر معرفت شناسی اخلاقی موفقی باید حداقل تا حدی شهودگرا باشد، باید شهودها را نیز خطاپذیر بداند. این امر با ترکیب آثار رابرت آئودی و جورج بیلر در دیدگاهی از شهود اخلاقی انجام می شود که می تواند بر برخی مخالفت های عمده معاصر علیه شهودگرایی، به ویژه از خیابان شارون و پیتر سینگر غلبه کند. مقاله بعدی با به کارگیری اخلاق فمینیستی و معرفت شناسی اخلاقی، اعتراض قوی تری به شهودگرایی مطرح می کند تا پیشنهاد کند که نیروهای اجتماعی قدرتمند توانایی ما را برای تشخیص شهودهای اشتباه از شهودهای قابل اعتماد، مختل می کنند. این ایراد با استدلالی بر اساس کار میشل مودی آدامز و چشایر کالهون به این موضوع پرداخته می شود که امکان دانش اخلاقی و مسئولیت حاصله به ما امکان می دهد ظرفیت ایجاد این تمایز مهم بین شهودها را حفظ کنیم. با این وجود، همانطور که جورج شر استدلال می کند، هنوز دلیلی وجود دارد که فکر کنیم شهودهایی که برای شکل دادن و توجیه باورهای اخلاقی خود به آنها تکیه می کنیم، حاوی اشتباهات مهمی است که بر قابلیت اطمینان قضاوت های اخلاقی ناشی از ما تأثیر منفی می گذارد. این مشکل اصلی، یعنی تشخیص شهود اخلاقی مفید از مضر، موضوع مقاله سوم است. هنری سیدگویک تلاش کرد برای این منظور رویه‌ای را در کتاب روش‌های اخلاق ایجاد کند و چهار معیار اصلی را مطرح کند که تحقق آنها بالاترین سطح ممکن را از اطمینان به یک شهود می‌دهد. چهار آزمون Sidgwick اساساً با ارجاع به دانش فمینیستی معاصر ارزیابی می‌شوند، و اگرچه شروع امیدوارکننده‌ای برای معرفت‌شناسی اخلاقی شهودگرای سخت‌گیرانه هستند، اما از جهات مختلفی نیز می‌خواهند. این مقاله وضعیت معرفتی آزمون‌های Sidgwick را با یک نظریه ترکیبی Sidgwickian-feminist بهبود می‌بخشد، و آزمون‌های او را به‌عنوان ارزش‌هایی که باید رعایت شوند، اما انعطاف‌پذیری و حتی تنش را امکان‌پذیر می‌سازند، دوباره تفسیر می‌کند. در حالی که این رویکرد ممکن است نتواند همان سطح اطمینان سیدگویک را به ارمغان آورد، اما بیشتر به پیچیدگی ها و ظرایف معرفت شناسی اخلاقی قابل اعتمادتر احترام می گذارد.