جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : نیچه، پدرخوانده فاشیسم؟ نیچه چه وجه اشتراکی با این ایدئولوژی قاتل دارد؟ نیچه که اغلب به عنوان «اشراف‌سالار رادیکال» روح توصیف می‌شود، از فرهنگ توده‌ای متنفر بود و تلاش کرد تا اوبرمنش را پرورش دهد که دارای ویژگی‌های ذهنی استثنایی بود. چنین متفکری چه وجه اشتراکی با دستکاری فاشیستی توده ها برای اهداف شوونیستی که استقلال فرد را در هم می شکست، می تواند داشته باشد؟ سؤالی که در دل این مجموعه نهفته است این است که نیچه چگونه به «افتخار» مرگبار به‌عنوان فیلسوف رایش سوم دست یافته است و آیا چنین ادعاهایی توجیهی دارند؟ آیا منطقی است که او را مسئول وحشت آشویتس بدانیم؟ ویراستاران مجموعه‌ای از دیدگاه‌ها را ارائه می‌کنند که تلاش می‌کنند تا ابهام و غنای اندیشه نیچه را رعایت کنند. مشارکت‌های درجه یک فیلسوفان و مورخان برجسته نگرش‌های نیچه نسبت به یهودیان، یهودیت، مسیحیت، یهودستیزی و ناسیونال سوسیالیسم را عمیقاً بررسی می‌کنند. آنها از نوشته های نیچه به دلیل تمایلات فاشیستی و ضدیهودی بازجویی می کنند و در نظر می گیرند که چگونه توسط فاشیست هایی که نیچه را پدرخوانده فکری خود می خواندند، می خوانند. چیزهای زیادی در نیچه وجود دارد که به طرز نگران‌کننده‌ای ضد برابری‌طلبی و ضد دموکراسی است، و نوشته‌های او درباره یهودیان قابل تفسیرهای متفاوت است. با این حال تأکید او بر فردگرایی و تحقیر ناسیونالیسم آلمانی و یهودستیزی، او را در تضاد شدید با ایدئولوژی نازی قرار داد. نیچه که در اینجا ظهور می کند، پیامبر غم انگیز خلاء معنوی است که جنبش های توتالیتر قرن بیستم را ایجاد کرد، متفکری که به بهترین وجه آسیب شناسی فرهنگ اروپای پایانی را تشخیص داد. نیچه جرأت داشت به ورطه نیهیلیسم مدرن نگاه کند. این کتاب به ما می گوید که او چه یافته است. مشارکت کنندگان عبارتند از مناهم برینکر، دانیل دبلیو. کانوی، استنلی کورنگولد، کرت رودولف فیشر، ژاکوب گولومب، رابرت سی هولوب، برل لانگ، ولفگانگ مولر-لاتر، الکساندر نهاماس، دیوید اوهانا، رودریک استاکلبرگ، ماریو اسزناژدر، جفری وایتیت. S. Wistrich و Yirmiyahu Yovel.

ترجمه ماشینی: فیلسوفان بزرگی مانند کی یرکگارد، نیچه و سارتر به وضوح درگیر امکان اصالت بوده اند. در این پژوهش، ژاکوب گولمب در تحلیل اخلاقیات این فیلسوفان به دقت به ادبیات و نوشته های این فیلسوفان نگاه می کند. نوشته گلمب تعهد پرشور او را به جست‌وجوی اصالت نشان می‌دهد - به‌ویژه در فضای بدبینی پست مدرن ما. او استدلال می‌کند که اگزیستانسیالیسم امروز زمانی که در برابر سرخوردگی عمومی که مشخصه اواخر قرن بیستم است قرار می‌گیرد، بسیار مناسب‌تر و مرتبط‌تر است.