جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : در فلسفه معاصر درباره عدالت، تقابلی بین رویکردهای تجربی و استعلایی قابل شناسایی است. هیلل اشتاینر یک رویکرد تجربی را نشان می دهد: او برای ساختن گزارشی از عدالت به عنوان حقوق از حداقل مواد استقرایی شهودهای زبانی و اخلاقی روانشناختی بحث می کند. از این گشایش، او در نهایت به این نتیجه می‌رسد که افراد دارای حقوق اولیه برای مالکیت شخصی و در ابتدا سهم برابر از منابع طبیعی هستند. امانوئل لویناس رویکردی استعلایی را نشان می‌دهد: او استدلال می‌کند که عدالت از یک رابطه اخلاقی متعالی مسئولیت در قبال دیگری ناشی می‌شود. این رابطه زیربنای همه شناخت های ذهنی است و عقلانیت، استدلال و حقوق را ممکن می سازد. تجزیه و تحلیل هر یک از این موقعیت ها مشکلات خاصی را آشکار می کند. از یک سو، استدلال اشتاینر حاوی تعدادی پیش فرض روش شناختی، مفهومی و ساختاری پنهان است. اینها شامل مفاهیم پیش‌نظری «شخص»، «برابری» و «ثابت» است. این پیش‌فرض‌ها نتایجی را که اشتاینر به آن‌ها می‌رسد، پیش‌فرض و شرط می‌کنند. از سوی دیگر، لویناس نمی‌تواند گزارش قانع‌کننده‌ای از این که چگونه خود به موضوعی از تاملات خودم درباره اخلاق و عدالت تبدیل می‌شود، ارائه دهد. این به معنای نابودی سوژه است که استدلال او را برای موضوع به عنوان محل عمل مسئولانه تضعیف می کند. همانطور که اشتاینر مشخص می کند، عدالت عوامل اخلاقی برابر را در بر می گیرد. بنابراین توصیف هذلولی لویناس از عدم تقارن رابطه اخلاقی باید تجدید نظر شود. با این وجود، آنچه باقی می‌ماند، قدرت استدلال لویناس برای اولویت رابطه اخلاقی بر موضوع‌سازی، عقلانیت و آگاهی است. پیش فرض های پنهانی که از کار اشتاینر حمایت می کنند، شاهدی بر معقول بودن لویناس در این زمینه است. شرح اشتاینر از عدالت به عنوان حقوق مستلزم یک رابطه اخلاقی قبلی است که در آن ما یکدیگر را به عنوان افراد جداگانه ای می شناسیم که هر یک دارای وضعیت اخلاقی خاص خود هستند. نگرش عدالت انگیز توصیف اشتاینر از عدالت است. این نگرش در زبان مشهود است که قبل از اندیشیدن، ارتباط است. از آنجایی که حقوق فردی را می توان تنها بر اساس یک رابطه مسئولیت تصور کرد، حقوق اساساً حقوق دیگری است.