جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ایدۀ گناه آغازین بنای مسیحیت را تشکیل داده است. به تعبیری مسیحیت با اذعان به گناه آغازین آدم و شروع دوران هبوط آغاز شد. متفکران مسیحی در طول ادوار مختلف و پیش از آن‌ها آبای کلیسا سعی کرده بودند تا به نحوی موجه گناه آغازین را صورت‌بندی کنند و راه خلاص و رهایی بشر از آن را در اختیار مؤمنان بگذارند. اوج این تلاش در مسیحیت آگوستین و بعدها در خوانش لوتر از آن قابل‌رؤیت است. بااین‌همه، در دورۀ رنسانس این رویکرد به جهت دیگری رفت و متفکران این دوره تلاش کردند تا در ایدۀ گناه آغازین بازنگری کنند. یکی از فیلسوف‌هایی که به‌جدّ این پرسش را پیگیری می‌کند، جوردانو برونو است. او در ضمن مجادلاتی که با لوتری‌ها داشته، سخت در ایدۀ گناه آغازین احتجاج کرد و آن را از اساس بی‌بنیان دانسته است. در این مقاله نخست سعی می‌کنیم به بررسی و تبیین استدلال‌های جوردانو برونو در این فقره بپردازیم و ادامه خواهیم کوشید با تحلیل متن کتاب مقدس و عبارات و فقراتی که در این کتاب هست و دستمایۀ ایدۀ گناه آغازین شده، استدلال‌های برونو را تقویت کنیم و نشان بدهیم که او به‌حق بر ایدۀ گناه آغازین و آرای طلایه‌داران آن ایراد می‌کرد. در بخش نتیجه‌گیری نیز نشان خواهیم داد که همین نقد بنیادین چگونه دوران جدیدی را در نسبت میان خداوند و انسان رقم زده است و اساساً رنسانس سرآغاز دوران خداجویی بوده است.

ترجمه ماشینی : هدف این اثر مواجهه با ادعای هایدگر مبنی بر پایان یافتن فلسفه است. مواجهه با این ادعا برای ما به شکل ایجاد روشی جدید یا طرح پرسشی جدید نبوده است، بلکه جستجوی ناهنجاری در آنچه هایدگر به عنوان پایان یافته حکم می کند، یعنی فلسفه به مثابه متافیزیک است. به نظر می رسد هایدگر در مواجهه تاریخی خود با تاریخ اندیشه، نویسندگانی را که در تعریف او از متافیزیک نمی گنجند، کنار گذاشته، کنار گذاشته یا فراموش کرده است. ما جووردانو برونو و باروخ اسپینوزا را انتخاب کرده‌ایم، متفکران متافیزیکی که رویه‌ای فلسفی را انجام داده‌اند که قصد تخریب ذهنیت را ندارد، اما در واقع بدون نیاز به آن آغاز می‌شود. تولد سوژه به‌عنوان واقعیت زمینه‌ساز، با دکارت تأیید می‌شود و مدرنیته را آغاز می‌کند که به گفته هایدگر، فلسفه را فرسوده می‌کند و آن را به آغوش علم و فناوری مدرن می‌کشاند. برونو و اسپینوزا به ترتیب مقدم و پیرو تولد مدرنیته و علم مدرن هستند که با چشمی غیر از موضوع مدرن به آن می نگرند. به دنبال رویکردهای متفاوت آنها به فلسفه، ما همچنین رابطه آنها را با اومانیسم رنسانس که هایدگر آن را به عنوان تکرار تاریخی جهان روم رد کرده و به عنوان انحرافی از خاستگاه یونانی اندیشه تلقی می شود، بررسی خواهیم کرد. ما نشان خواهیم داد که چنین اخراج چقدر عجولانه است. هدف ما این است که نه تنها نشان دهیم که هایدگر اشتباه می کند، بلکه اگر تفکر غربی حاوی بذرهای غایت خود باشد، درک متفاوتی از جهان غرب و دستاوردهای آن نیز دارد. این سه نویسنده بر اساس هستی شناسی، عرفان شناسی و اخلاق درگیر خواهند شد و با این حال ما کل این کار را به عنوان یک اخلاق کلی تعریف کرده ایم. اخلاق تفکر نوعی عمل فکری است که می خواهد با درک خود نه به عنوان سوژه ای منزوی و ارباب طبیعت، بلکه به عنوان مکانی که در آن وحدت و کثرت طبیعت اندیشیده می شود، امکان سکونت در جهان خود را برای انسان غربی تصور کند. همزمان.

ترجمه ماشینی : بخش اول این پایان نامه مفهوم انقباض را در تفاسیر هستی شناختی و نوتیک آن، همانطور که در فلسفه جووردانو برونو (1548-1600) به کار می رود، تشریح می کند. برونو کارآمدی چندین حالت روانی، روانی و پزشکی را که به طور سنتی تصور می‌شد که به تفکر و صعود آگاهانه کمک می‌کند را انکار کرد. تنها وسیله از نظر او تعمق فلسفی بود. تأمل فلسفی ذهن را از کثرت تکه تکه تأثیرات حسی به درک اصول حاکم بر جهان معقول ارتقا داد. او منکر این بود که ذهن انسان می تواند به خلسه دست یابد و از کثرت ذهن یا روح جهانی به معنایی که او آن اصطلاحات را درک می کند، فراتر رود. صعود نوتیک به ترتیب معکوس نزول هستی شناختی از قلمرو معقول به محسوس را به دنبال داشت. کثرت عالم معقول و معقول به واسطه انقباض جوهر نامتناهی و جهانی رخ داده است. دو اصل جهان، شکل و ماده، برای ایجاد کثرت معقول «قرارداد» شدند. ماده از طریق صورت، و صورت از طریق ماده، مجزا یا منقبض می شد. در این معنای هستی‌شناختی اصطلاح، «انقباض» بخشی جدایی‌ناپذیر از اصل تشخص برونو است. در فلسفه برونو، انقباض در تعبیر نوتیک بیانگر کارکرد پیوندی ذهن انسان است. اشیاء این الحاق مفاهیم و مقاصد هستند که تشبیهاتی از عالم محسوس هستند که از طریق حواس درک می شوند یا توسط حافظه احضار می شوند. در هر دو مورد، هدفمندی مهم است. یکی از مهم ترین روش های صعود نوتیک حافظه بود. نظریه حافظه برونو عمدتاً از فلوطین (حدود 270-205) و تفسیری که مارسیلیو فیچینو (1499-1433) از فلوطین ارائه کرده است، سرچشمه می گیرد. گزارش او از انقباض در رابطه با حافظه منعکس کننده این منابع است. بخش دوم این پایان نامه منابع ایده های برونو در مورد انقباض را مورد بحث قرار می دهد. فرانسیس یتس، آلفونسو اینگنو و سایر محققان منابع مختلفی را برای مفهوم انقباض برونو به عنوان روشی برای صعود آگاهانه، به ویژه در رابطه با انقباضات فیزیولوژیکی شوخ طبعی و روحی، پیشنهاد کرده اند. با این حال، این تفسیر، ملاحظات برونو را نسبت به صعود معرفتی که از طریق انقباضات پزشکی تسهیل می‌شود، در نظر نمی‌گیرد و اصرار او بر تعریف انقباض در تفسیر نوتیک به موازات تفسیر هستی‌شناختی این اصطلاح را نادیده می‌گیرد. قانع‌کننده‌تر استدلالی است که فرانتس کلمنس، ساندرو مانچینی و فیلیپو میگنینی پیشنهاد می‌کنند که برونو مفهوم انقباض خود را در معنای هستی‌شناختی آن از نیکلاس کوزا (1401-1464) گرفته است. انقباض مفهوم مهمی در فلسفه و الهیات کوزانوس بود. برونو مطمئناً این آثار را می‌شناخت، به ویژه De docta ignorantia، که در آن کوسانوس از «انقباض» استفاده می‌کند. اما این تفسیر این احتمال را نادیده می گیرد که برونو و کوزانوس ممکن است از منابع رایج، یعنی تفسیرهای مکتبی قرون وسطایی درباره Liber de causis استفاده کرده باشند. یکی از منابع رایج احتمالی Giles of Rome است که Aegidio Romano یا Aegidio Colonna نیز نامیده می شود (حدود 1243-1316). چندین ویژگی بحث برونو از «انقباض» قویاً نشان می‌دهد که او از این منابع قرون وسطایی، به‌ویژه گیلز استفاده کرده است. برونو تفاسیر انقباض را که در کوزانوس و این تفاسیر قرون وسطی یافت با نیازهای فلسفه غیرمتعارف خود تطبیق داد.