جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : در این پایان نامه به بررسی مشارکت آنتونی کالینز (1676-1729) در بحث قرن هجدهم درباره زمینه های مسیحیت می پردازم. نشان می‌دهم که در اوایل قرن هجدهم، فیلسوفان بریتانیایی که به این موضوع می‌پردازند، شروع به کنار گذاشتن توسل به معجزات به نفع توسل به تکمیل پیشگویی عهد عتیق کرده‌اند. من استدلال می کنم که این جایگزین کوتاه مدت بود، تا حد زیادی به دلیل کار انتقادی آنتونی کالینز. این اپیزود در بحث اغلب نادیده گرفته می‌شود، اما بدون آن، بحث‌های بعدی درباره معجزات، از جمله بحث‌های دیوید هیوم در تحقیق درباره درک بشر، ضد اوج می‌بود. تعدادی قسمت در کتاب مقدس وجود دارد که در مورد پیامبران دروغین هشدار می دهد که در تلاش برای کسب اعتبار معجزه می کنند. در دو فصل اول نشان می‌دهم که متفکرانی مانند هابز، بویل و لاک از این عبارات آگاه بوده و به ایجاد معیارهایی برای اینکه آیا منبع معجزه الهی است یا شیطانی است، توجه داشتند. راه‌حل‌های آن‌ها فقط منجر به مشکلات جدی‌تر فزاینده‌ای شد که من آن‌ها را تحت عناوین مشکل دایره‌ای، مشکل استقرار، و مشکل خودارجاعی دنبال می‌کنم. آخرین مورد به طور طبیعی انگیزه روی گردانی از توسل به معجزات به جای استدلال جایگزین از تحقق پیشگویی عهد عتیق است. من تفاوت بین این استدلال و برهان معجزه را در فصل 3 مورد بحث قرار می دهم و نشان می دهم که چگونه به طور طعنه آمیزی توسط کالینز رد شد.

ترجمه ماشینی : این مطالعه به بررسی نقش تاریخ در نوشته‌های دئیست‌های انگلیسی می‌پردازد، گروهی از جنجال‌گرایان مذهبی دگردوکس که از ربع آخر قرن هفدهم تا اواسط قرن هجدهم فعال بودند. منابع اصلی آن آثار منتشر شده دئیست ها و مخالفان آنها است، اما در صورت امکان از منابع خطی نیز استفاده می کند. همه دئیست‌ها انگلیسی نبودند (یکی ایرلندی و دیگری از ولز بود)، اما اصطلاح «دئیست‌های انگلیسی» به این دلیل به کار رفته است که اکثر دئیست‌ها انگلیسی بودند و به‌طور عمده در انگلستان و به زبان انگلیسی منتشر می‌شدند. این نشان می‌دهد که دئیست‌ها نه تنها در مورد محتوای تاریخ مقدس، بلکه در مورد رابطه حقیقت دینی و شواهد تاریخی نیز با مخالفان ارتدوکس خود اختلاف نظر داشتند.

ترجمه ماشینی: این مجموعه مقالات حاصل حدود پانزده سال بحث و تحقیق من و جیمز فورس است. همانطور که به گذشته نگاه می کنم، علاقه و توجه ما به ایده های الهیاتی نیوتن در سال 1975 در دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس آغاز شد. جیمز فورس دانشجوی کارشناسی ارشد فلسفه بود و من استاد آنجا بودم. برای چند سال قبل، من در قرن هفدهم و هجدهم درباره هزاره گرایی و مسیحیت گرایی تحقیق می کردم و می نوشتم و گاهی اوقات نیوتن را لمس می کردم. من یک نسخه از مشاهدات نیوتن بر پیشگویی های دانیال و آخرالزمان سنت جان را به قیمت چند پوند خریده بودم و گهگاه در آن می خواندم. در بهار 1975 سمینار فارغ التحصیلی درباره ایده های هزاره و مسیحایی در توسعه فلسفه مدرن برگزار می کردم. نیرو در سمینار بود. یک روز او با هیجان به سراغ من آمد و گفت که می خواهد پایان نامه خود را درباره ویلیام ویستون بنویسد. در آن مقطع از تاریخ، تنها چیزی که در مورد ویستون به ذهن من رسید این بود که او ترجمه استاندارد جوزفوس را منتشر کرده بود (که اتفاقاً در کتابخانه خود هم داشتم.) فورس درباره دیدگاه های شگفت انگیزی که داشت به من گفت. در یادداشت‌های ویستون در مورد ژوزفوس و در برخی از معدود نوشته‌هایی که او می‌توانست در سنت لوئیس توسط ویستون، یا درباره‌اش، که جانشین نیوتن به‌عنوان پروفسور ریاضیات لوکاسی در کمبریج بود و به‌شدت درباره الهیات هزاره می‌نوشت، بیابد.