جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: این پایان نامه به بررسی دین در زمان مورخان لاتین لیوی، تاسیتوس و آمیانوس مارسیلینوس می پردازد. تفاوت آن با اکثر پیشینیانش در این است که اساساً بر تمایز دین به عنوان یک نظام معرفتی متمرکز است تا یک مسئله ساده «باور» یا «رد». برای این منظور، بخش‌های مختلف ارائه مطالب دینی را بررسی می‌کنند و تلاش می‌کنند تا سبک و زبان هر مورخ را در فهم دین به‌عنوان یک نظام دانش تفسیری ادغام کنند. این بررسی بینشی را در مورد جزئیات و مناسبات بیانیه های دینی در متون نویسندگان مربوطه و (به میزان کمتر) در جوامع آنها فراهم می کند. استدلال می شود که هر مورخ بت پرستی را به گونه ای می سازد که الگویی معنادار از اعمال دینی به طور خاص برای فضای سیاسی و اجتماعی که به آن تعلق داشت ارائه می کند: به جای تلاش برای ارائه یک بازنمایی «عینی» و «دقیق» از دین. که مورخ یا با آن موافق است یا مخالف)، او در حال طراحی و تجسم الگویی است که کم و بیش سنتی است: نظام های دینی در این نویسندگان به منظور آموزش به خواننده است. به این ترتیب، مسائل مربوط به «باور» یا «شک گرایی» نسبتاً اضافی و نابهنگام هستند. در عوض، تحلیل ظریف‌تری از سطوح مختلف تبعیض ظاهر می‌شود: برای مثال، استدلال می‌شود که وجود اعجوبه‌ها به‌عنوان منادی عذاب و بدخواهی خدایان هرگز مورد تردید قرار نمی‌گیرد (همانطور که اغلب ادعا شده است) بلکه آنچه در خطر است مورد تردید قرار نمی‌گیرد. این است که آیا اقلام خاص به آن دسته تعلق دارند یا خیر. به نظر می رسد که بیان هر گونه اظهارنظری در مورد مسائل دینی به منزله به دست آوردن درجه بالایی از اقتدار است: بنابراین جنبه های شایستگی و شخصیت نویسندگی باید در مقایسه سه روایت بسیار متفاوت در نظر گرفته شود. دین یک نظام تفسیری پیچیده و یک وجه اصلی تاریخ نگاری بود. از قضا مورخانی که در اینجا مورد بررسی قرار گرفتند، به دور از مخالفان قوی، احتمالاً قوی‌ترین متحدان ادبی مذهب مدنی روم بودند.