جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

هدف اصلی این پژوهش بررسی خرد و خردورزی از دیدگاه آنتونیو داماسیو (با تأکید بر فرضیهٔ نشانگرهای جسمی) و بیان دلالت‌های آن در تربیت عقلانی است. پرسش اساسی این است که آنچه داماسیو در قالب فرضیهٔ نشانگر جسمی دربارهٔ خردورزی می‌گوید، چه دلالت‌هایی برای تربیت عقلانی دارد؟ برای پاسخ به این سؤال از روش پژوهش توصیفی- تحلیلی استفاده شده است. دیدگاه زیست‌عصب‌شناسانهٔ داماسیو با تأکید بر نقش بدن و تنظیمات زیست‌شناختی (تعادل حیاتی، اصل ارزش، هیجانات و احساسات) رشدِ خرد را در بستر و بر محور هیجانات و احساسات می‌داند. داماسیو معتقد است درهم‌تنیدگی و انسجام میان شناخت و جنبه‌های عاطفی، ضرورتی است که طی تکامل ارگانیسم برای حفظ و مدیریت حیات به ‌وجود آمده است؛ از این‌رو کارکرد صحیح استدلال و خردورزی اساساً وابسته به کارکرد درست هیجانات و احساسات است. در این دیدگاه نقص خردورزی به‌ جای اینکه شناختی باشد، به نقص در کارکرد هیجانات و احساسات مربوط است. بنابراین، چنانچه سیستم هیجانی دچار بدکارکردی شود، فرآیند تصمیم‌گیری و خردورزی نیز با نقصی بنیادین روبه‌رو خواهد شد. از جمله دلالت‌های دیدگاه داماسیو برای تربیت عقلانی و پرورش خردورزی عبارتند از؛ (الف) به رسمیت شناختن نقش سازندهٔ عواطف در پرورش قوهٔ عقلانی و مهارت استدلال، (ب) بهره‌گرفتن از ظرفیت استدلال برای اصلاح نقشِ هیجانات، (ج) درهم‌تنیدگی به‌ جای تفکیک، مواد درسی بر مبنای ارتباط متقابل پرورش تفکر– پرورش هیجان/احساس.

ترجمه ماشینی: هدف این مقاله ایجاد برخی تقریب‌های احتمالی بین اندیشه‌های فیلسوف ماتریالیست قرن هجدهم، بارون دو هولباخ، از برخی ایده‌ها در مورد مغز موجود در اثر بزرگ او، Sistema da Natureza، و مشاهدات علمی است. تأملاتی در مورد رفتار انسانی آنتونیو داماسیو، عصب شناس معاصر. از این تقریب‌ها بین اندیشه‌های فیلسوف روشنگری قبل از این متفکر که با دو قرن تحقیق علمی از او جدا شده است، هدف ما فقط برانگیختن کنجکاوی بیشتر در مورد تصور ماتریالیستی و قرن هجدهم از اندیشه و تأکید بر نقش مغز در پردازش ایده ها و فرآیندهای ذهنی، به ویژه با توجه به تأملات اخلاقی و رفتار انسانی، و در نتیجه برجسته کردن اندیشه بارون دو هولباخ، فیلسوف روشنگری که ایده های بسیار پیشرفته ای در این زمینه ایجاد کرد، اما در حاشیه باقی مانده است. تحقیقات فلسفی روشنگری، که حتی توسط خود دانشمندان علوم اعصاب معاصر بسیار کم ذکر شده است.