جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: به پیروی از هیوم، پل دریپر استدلال می‌کند که با توجه به نقش بیولوژیکی درد و لذت در سیستم‌های ارگانیک هدف‌مدار، حقایق مشاهده‌شده درباره درد و لذت در جهان پیش از این در فرضیه بی‌تفاوتی بسیار محتمل‌تر از خداباوری هستند. من استدلال‌های دریپر را برای این ادعا یکی یکی بررسی می‌کنم و نشان می‌دهم که چگونه آنها نتیجه را از دست می‌دهند. 1. فرضیه بی تفاوتی هیوم در بخش نهم از گفتگوهای مربوط به دین طبیعی، هیوم از فیلو خواسته است تا در مورد "انبوه بی اندازه موجودات" روی زمین، "تنوع و باروری شگفت انگیز" و مخرب بودن و ناتوانی آنها در دستیابی به سعادت فکر کند. چه فرضیه ای می تواند چنین پدیده های ترکیبی را توضیح دهد؟ در اینجا سیستم مانوی به عنوان یک فرضیه مناسب برای حل مشکل رخ می دهد. و بی‌تردید با ارائه گزارشی قابل قبول از آمیختگی عجیب خوب و بدی که در زندگی ظاهر می‌شود، از برخی جهات بسیار وهم‌انگیز است و احتمال بیشتری نسبت به فرضیه رایج دارد. اما اگر از سوی دیگر، یکنواختی و توافق کامل اجزای عالم را در نظر بگیریم، هیچ نشانه ای از نبرد یک بدخواه با موجودی خیرخواه را در آن کشف نخواهیم کرد. در واقع در احساسات مخلوقات معقول تقابل دردها و لذتها وجود دارد; اما آیا همه عملیات طبیعت با تضاد اصول، گرم و سرد، مرطوب و خشک، سبک و سنگین انجام نمی شود؟ نتیجه واقعی این است که سرچشمه اصلی همه چیز کاملاً نسبت به همه این اصول بی تفاوت است و به خوبی بیش از بد توجهی ندارد جز گرما بیش از سرما، یا خشکسالی بالاتر از رطوبت، یا به نور بالاتر از سنگین. ممکن است چهار فرضیه در مورد علل اولیه جهان مطرح شود: اینکه آنها دارای خیر کامل هستند. اینکه آنها سوء نیت کامل دارند; که در مقابل هم هستند و هم خیر و هم بدی دارند; که نه خیری دارند و نه بدی. پدیده های مختلط هرگز نمی توانند دو اصل غیر آمیخته سابق را اثبات کنند. و به نظر می رسد یکنواختی و استواری قوانین کلی با سومین مخالفت دارد. بنابراین چهارمی تا حد زیادی محتمل ترین به نظر می رسد. (Hume 1970, pp. 103-104) هیوم در ابتدا مانوی را در مقابل «فرضیه رایج» یعنی خداباوری قرار می دهد. او می گوید که اولی الگوی رنج و خوبی در جهان را بهتر از دومی توضیح می دهد. از این رو مانوی بودن از این نظر محتمل تر از خداباوری است. با این حال، خداباوری نظم طبیعت را بهتر از مانویت تبیین می کند، و بنابراین خداباوری با توجه به این واقعیت محتمل تر از مانوی است. جالب اینجاست که هیوم شایستگی نسبی این فرضیه های رقیب را دنبال نمی کند. در عوض، او سومی را معرفی می‌کند: «منبع اصلی همه چیز نسبت به همه این اصول کاملاً بی‌تفاوت است و به خوبی بالاتر از بد توجهی ندارد تا گرما بیش از سرما...» این را فرضیه بنامید.