جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : من این کتاب را به عنوان دانشجوی کارشناسی فلسفه در زمان انتشار خواندم و به آن چهار ستاره می دهم زیرا به خوبی نوشته شده است، سرگرم کننده است و دفاعی کامل، دقیق و سرسختانه از شک گرایی دارد. اگر به جزم‌های متافیزیکی «تحلیل زبان معمولی» و مکاتب معرفت‌شناسی همسفر بپیوندید، از این کتاب لذت خواهید برد. به عنوان راهنمایی برای مسائل مربوط به آنچه می دانیم و چگونه آن را می دانیم، این کتاب را به عنوان نمونه ای عالی از این موضوع طبقه بندی می کنم که چرا بسیاری از مردم فکر می کنند فیلسوفان احمق های بیش از حد تحصیل کرده ای هستند که با دمیدن هوای گرم وقت خود را تلف می کنند. کتاب کاملاً در محدوده شیوه خاصی از انجام نظریه دانش است، روشی که در میان فیلسوفان انگلیسی زبان غالب است. این بدان معنا نیست که راه درست است! مانند بسیاری از موارد در تاریخ فلسفه، من معتقدم که این موضوع به تدریج با رویکردهای علمی بیشتری مورد توجه قرار خواهد گرفت (فیزیک قبلاً هم فلسفه بود!) و این تحلیل انتزاعی و مبتنی بر منطق جای خود را به تحقیق و آزمایش واقعی خواهد داد. این بدان معناست که ما با بررسی اینکه چگونه موجوداتی که ظاهراً چیزها را می‌دانند، در واقع به این طریق می‌شوند، تعریف مجدد واژه «دانش» را آغاز خواهیم کرد. مانند بسیاری از فیلسوفان، آنگر فرض می‌کند که می‌داند دانش چیست، و در ادامه نشان می‌دهد که چگونه همه ما هیچ چیز را «نمی‌دانیم». شاید اینطور باشد، اما اگر تعریف «دانش» در ابتدا خودسرانه یا اشتباه باشد، به سختی مرتبط است. اگر این سوال را از دیدگاه تکامل و زیست‌شناسی اعصاب بررسی کنید، دوگانگی سنتی بین دانش-باور کاملاً مشخص نیست. این کتاب، مانند بسیاری از درمان‌های این موضوع، فرض می‌کند که حیوانات هیچ چیز نمی‌دانند (آیا سگ می‌داند چگونه یک حقه انجام دهد؟ آیا سگ در معرض این نیهیلیسم شک‌آمیز است؟ اگر دانشی وجود ندارد، چرا سگ انجام دادن را "یاد می‌گیرد" به هر حال ترفندها؟) و اینکه تنها نوع دانشی که ارزش صحبت در مورد آن را دارد، گزاره های منطقی است، به عنوان مثال، "آنجا یک میز وجود دارد." به یاد می‌آورم که در کلاسم این اعتراض را مطرح کردم که استدلال‌های انگر در رابطه با جمله «من می‌دانم چگونه راه بروم» بی‌ربط است و با پاسخی تحقیرآمیز مانند «خب، این چیزی نیست که ما اینجا صحبت می‌کنیم. " شاید ما باید باشیم.

ترجمه ماشینی: در اواسط قرن بیستم، فیلسوفان عموماً موافق بودند که بر خلاف علوم طبیعی، فلسفه نباید هیچ تفکر اساسی درباره ماهیت کلی واقعیت انضمامی ارائه دهد. به طور معمول، فیلسوفان به چیزی بیش از معنای شناسی کلمات معمولی توجه نداشتند: کلمه «درک می کند» از نظر معنایی با کلمه «باور می کند» تفاوت دارد زیرا «درک می کند» باید دقیق تر از «باور» استفاده شود. در حالی که ممکن است کسی در گفتن "من معتقدم یک میز جلوی من وجود دارد" درست باشد، خواه یک میز قبل از او باشد یا نباشد، او در گفتن "من متوجه می شوم که یک میز جلوی من وجود دارد" درست خواهد بود فقط در صورتی که جدولی در آنجا وجود داشته باشد. اگرچه این فکر ایده‌ای جزئی است، اما درستی یا عدم وجود آن تفاوتی در نحوه وضعیت موجود در واقعیت ملموس ایجاد می‌کند. اگرچه بی اهمیت است، اما یک ایده کاملاً اساسی است. در ارتباط با هر ایده به طور ملموس، یک ایده تحلیلی وجود دارد: ممکن است کسی باور داشته باشد که جدولی در جلوی او وجود دارد، خواه وجود داشته باشد یا نباشد، اما تنها در صورتی متوجه خواهد شد که جدولی جلوی او وجود دارد. آن افکاری که هیچ تفاوتی در چگونگی اوضاع و احوال با واقعیت ملموس ایجاد نمی‌کنند، ایده‌های انضمامی توخالی هستند. در میان فیلسوفان دانشگاهی، باور عمومی بر این است که همه چیز از سال 1970 تا حد زیادی تغییر کرده است. این کتاب استدلال می کند که این یک توهم گسترده است. همچنین استدلال می‌کند که، تا زمانی که فیلسوفان روش‌های علمی دیدن را نیز اتخاذ نکنند، نمی‌توانند ایده‌های غیرقطعی عینی ارائه کنند و در نتیجه فیلسوفان نمی‌توانند بیش از آنچه در اواسط قرن بیستم می‌توانستند به دست آورند.

پیتر آنگر در این نوشتار، تلاش می‌کند نمایی از اثر جدیدش، «ایده‌های تهی» را نشان دهد. ایدۀ اصلی کتاب این است که برخلاف پیش‌فرض فلاسفۀ انگلیسی‌زبان، در طول پنج دهۀ گذشته، چندان تفکر جدیدی ارایه نشده است که صدق یا کذب آن‌ها تفاوتی را در ارتباط با واقعیت موجود، ایجاد کند. آنگر معتقد است که هر کدام از افکار ارایه شده توسط فلاسفۀ تحلیلی، حتی در صورت صحتشان، نهایتاً ایده‌های تحلیلی پوچی هستند.

محور اصلی این گفت‌وگو کتاب اخیر پیترآنگر به نام «ایده‌های تهی» است. انتشار این گفت‌وگو واکنش‌های زیادی برانگیخت، از جمله کامنت‌هایی در پایگاه‌های اینترنتی و یادداشتی از خودِ آنگر. هر چند مصاحبه از جهت حجم و محتوا ویرایش شده است اما فضای گفتاری آن غلبه دارد؛ گاهی تعابیر غیررسمی و احیاناً ناملایم آن را هم باید با توجه به این ملاحظه فهمید. چه بسا به سبب شفاهی بودن، دقت سخنان آنگر کمتر از حد انتظار باشد.