جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

نويسنده در اين كتاب كه بر پايه شش درس گفتار «مكداول» در سال 1991 م تدوين شده به پرسشي مي‌پردازد كه پرسش محوري فلسفه مدرن از زمان «دكارت» مي‌باشد و آن اين است كه «رابطه بين ذهن و جهان چيست؟» كتاب با اين ادعا شروع مي‌شود كه موضوع اصلي‌اش نحوه وساطت مفاهيم در رابطه ميان اذهان و جهان است. از نظر مكداول ما بايد همسو با كانت به يك ميزان بر اهميت مفاهيم و ورودي تجربي مستقيم يا شهودات در پيوند ميان انديشه و واقعيت تأكيد كنيم و از نوساني ناخوشايند ميان اسطوره داده و انسجام‌گرايي بپرهيزيم ... نويسنده در كتاب مهم‌ترين آثار و تاريخ فلسفه را معرفي مي‌كند و مخاطبان را براي مواجهه با اين متون آماده مي‌نمايد.

در این مقاله، درباره تفسیر گروهی از فلاسفه، همچون هکر، بِیکر، مک‌داول و مک‌گین از استدلال و پاسخ شک‌گرایانة ویتگنشتاینِ کریپکی یا کریپکنشتاین بحث خواهیم کرد و نشان داده خواهد شد که بخشی از تفسیر این فلاسفه و بنابراین انتقاداتی که آنها بر اساس این تفسیر ارائه می‌کنند، نادرست است. بر اساس استدلال کریپکنشتاین، هیچ فکت یا امر واقع‌ای در مورد اینکه اظهارات یک شخص چه معنایی دارند وجود ندارد. کریپکی مدعی است که این نتیجة شک‌گرایانه به پارادوکس معروفی ختم می‌شود که ویتگنشتاین در بند 201 تحقیقات فلسفی خود به آن اشاره می‌کند. بر اساس خوانش کریپکی، ویتگنشتاین با شکاک در مورد نتیجة شک‌گرایانة استدلال شک‌گرا همراهی دارد. گروهی از فلاسفه این مدعا را در تعارض با دیدگاه ویتگنشتاین دانسته و مدعی‌اند کریپکی بحث اصلیِ ویتگنشتاین در این بند را متوجه نشده است. به نظر آنها، هدف ویتگنشتاین نشان دادن این است که پارادوکس مذکور برآمده از یک بدفهمی فلسفی است؛ پس برخلاف مدعای کریپکی، پارادوکس را نمی‌پذیرد. در این مقاله، با بهره‌گیری از خوانش جورج ویلسون از استدلال کریپکنشتاین، تمایزی میان دو نتیجة استدلال شک‌گرایانه پررنگ و بر اساس آن، درستی انتقادات فوق از کریپکنشتاین ارزیابی می‌شود. بیان خواهد شد که فلاسفة مذکور در این مدعا که کریپکنشتاین، پارادوکس را می‌پذیرد در اشتباه‌اند.

در این مقاله ابتدا به واکنش مک‌داول به تفسیر کریپکی از ویتگنشتاین در باب پیروی از قاعده می‌پردازیم. پس از معرفی نقدهای مک‌داول به کریپکی، به شرح خوانش بدیل وی از ویتگنشتاین خواهیم پرداخت. در نگاه مک‌داول، کریپکی نتوانسته است اصل مدعای ویتگنشتاین درباب مفهوم معنا و پیروی از قاعده را منعکس کند و بنابراین، عملاً به بیراهه رفته است: بنظر مک‌داول، ویتگنشتاین هیچ استدلال شک‌گرایانه‌ای را علیه واقع‌گرایی و نیز هیچ دیدگاه ضد-واقع‌گرایانه‌ای را، به عنوان دیدگاهی بدیل از معنا، طرح نکرده است. مک‌داول پس از نقدِ تفسیرِ کریپکی، خوانش خود را از ویتگنشتاین ارائه می‌دهد که در کلیت خود، خوانشی است واقع‌گرایانه. این تفسیر همواره مورد مناقشه و بدفهمی در مجادلاتِ پیرامون ویتگنشتاین و ویتگنشتاینِ کریپکی بوده است. در این مقاله قصد نگارنده ابتدائاً توضیح روشن دیدگاه مک‌داول، شرحِ وی از ویتگنشتاین و نیز نقد وی بر تفسیر کریپکی است. در ادامه، استدلال خواهد شد که تفسیرِ مک‌داول، بر خلاف مدعای وی، اتفاقاً اختلاف چشم‌گیری با تفسیر کریپکی ندارد و خوانشِ کریپکی بخوبی می‌تواند انتقادات و نکات تفسیری مک‌داول را پاسخ دهد. به این معنا، تفسیر و انتقادات مک‌داول از خوانش کریپکی دارای مبانی محکمی نخواهد بود.

ترجمه ماشینی : چگونه ادراک به ما امکان دسترسی به واقعیت خارجی را می دهد؟ این کتاب به طور انتقادی با پاسخ مفهوم‌گرایانه جان مک داول به این سؤال، با ارائه کاوشی جدید از دیدگاه‌های او درباره ادراک و واقعیت در رابطه با دیدگاه‌های امانوئل کانت و ادموند هوسرل، درگیر می‌شود. در شش فصل، این کتاب به بررسی نظریه‌های مربوط به ادراک این متفکران می‌پردازد و به وضوح چگونگی تناسب آنها با دیدگاه‌های فلسفی بزرگ‌تر آنها درباره ذهن و واقعیت را توصیف می‌کند. از این رو نه تنها تداوم سنتی را نشان می دهد که زیربنای چشم انداز علمی پراکنده امروزی است، بلکه نقد جدیدی بر نظریه مفهوم گرای مک داول ارائه می دهد. با انجام این کار، کتاب با ترکیب فلسفه تحلیلی، فلسفه کانتی و پدیدارشناسی به پل زدن مداوم سنت ها کمک می کند. ادراک و واقعیت در کانت، هوسرل و مک داول برای محققان و دانشجویانی که در تاریخ فلسفه، پدیدارشناسی، فلسفه کانتی و به ویژه فلسفه ادراک کار می کنند جذاب خواهد بود.

ترجمه ماشینی : اگر انسان ها را به عنوان حیوانات منطقی درک کنیم، خطر تضاد بین پیوند و آزادی وجود دارد: از یک سو، عقل باید در تعیین هنجارهای اعمال خود باشد - آزادی اینگونه محقق می شود. از سوی دیگر، به این هنجارها نیز باید نیروی الزام آور داده شود. با این حال، اگر بارها و بارها خودتان آن را تعیین کنید، به نظر نمی رسد چنین قدرتی قابل درک باشد. این تصور را ایجاد می کند که تعهد به هنجارهای مرتبط با عقل در تضاد با آزادی تعیین سرنوشت است. الکساندر برودنر برای غلبه بر این تضاد، ارتباط بین خودتعیین‌گری و انتقاد از خود را توضیح می‌دهد.

ترجمه ماشینی : این کتاب کاوش جامع و مفصلی از رابطه بین اندیشه G.W.F. هگل و جان مک داول، که دومی به طور گسترده به عنوان یکی از تأثیرگذارترین فیلسوفان تحلیلی زنده شناخته می شود. این به عنوان نقطه ورود در فلسفه مک داول و هگل، و سهم قابل توجهی در بحث های جاری در مورد تجربه ادراکی و توجیه ادراکی، طبیعت گرایی، آزادی و کنش انسان است. فصل‌های گردآوری‌شده در این جلد، و همچنین پاسخ‌های مک‌داول، روشن می‌سازد که آثار مک‌داول راه را برای خوانش بدیع از متون هگل هموار می‌کند. چارچوب مفهومی او امکان‌های تفسیری جدیدی را در فلسفه هگل فراهم می‌کند که تاکنون عمدتاً ناشناخته مانده‌اند. علاوه بر این، این تفاسیر جنبه‌های مختلف تداوم و ناپیوستگی بین فلسفه‌های این دو نویسنده را روشن می‌سازد و بدین ترتیب مواضع آن‌ها را در مورد موضوعات خاص با وضوح بیشتری مشخص می‌کند. علاوه بر این، آنها به ما این امکان را می دهند که اندیشه هگل را حاوی تعدادی ابزار مفهومی ببینیم که ممکن است برای پیشبرد فلسفه خود مک داول و به طور کلی فلسفه معاصر مفید باشد.

ترجمه ماشینی: این کتاب از سنت پدیدارشناختی هوسرل و هایدگر استفاده می‌کند تا بسط دیگری از تز جان مک داول ارائه کند که برای درک چگونگی ارتباط ذهنیت خودآگاه با جهان، ادراک باید به عنوان یک وحدت واقعی از خودانگیختگی درک شود. "مفهوم" و پذیرش ("شهود"). این توضیح بدیل اجازه می دهد تا نقد مک داول از دونالد دیویدسون روشن شود و مفهوم دیگری از تجربه ادراکی ایجاد شود که به ادعای مک داول مفهوم روشنی می دهد که ذهنیت خودآگاه ذاتاً با جهان خود در ارتباط است که شک و تردید در مورد دومی باید وجود داشته باشد. نامنسجم همچنین امکان توسعه نقد دقیق‌تر و تاریخی‌تری از متافیزیک را فراهم می‌کند که فرد را مجبور می‌کند تجربه ادراکی را به گونه‌ای تفسیر کند که نحوه تأثیر ذهنیت خودآگاه بر جهان را نادرست نشان دهد. این نشان می دهد که بسیاری از دیدگاه های فرافلسفی مک داول به طور ضمنی هوسرلی هستند و اگر مک داول آنها را بیشتر توسعه می داد، از فرافلسفه متناقضی که از ویتگنشتاین می پذیرد اجتناب می کرد. در نتیجه، ضعف مرکزی در موضع هوسرل را نشان می دهد که فرد را از هوسرل به هایدگر می برد. این کتاب با عباراتی نوشته شده است که برای فیلسوفان تحلیلی قابل دسترسی است و بنابراین آنها را قادر می سازد تا تفاوت های اصلی بین رویکردهای تحلیلی و پدیدارشناختی به نیت و خودآگاهی را ببینند.

ترجمه ماشینی : در فصل اول، من سه رابطه را بیان می کنم که می توان گفت نظریه انگیزش اخلاقی در برابر یک مدل استاندارد کنش عقلانی قرار دارد. من همچنین تصریح می کنم که چه چیزی به عنوان یک امر اخلاقی به حساب می آید. در فصل دوم، من استاندارد را با توسل به مجموعه باور-خواست (II i) توسعه می‌دهم. من از ادغام دو کاربرد متمایز از عقل، انگیزش و توجیه (II ii) مراقبت می کنم. من معنایی را که در آن معیار را می توان به هیوم نسبت داد (II iii) بیان می کنم. من تصور ابزاری از عقل را به عنوان دیدگاه اخلاقی که به طور طبیعی با معیار (II iv) متحد می شود، پیش می برم. در فصل سوم، من تلاش ناگل را در کتاب امکان نوع دوستی برای تضمین یک مبنای عقلانی غیرانسانی برای اخلاق بررسی می‌کنم. من ابهامی را در مفهوم میل با انگیزه (III ii) بیان می کنم و اعتبار تز انتقادی ناگل (III III) را بررسی می کنم. 1 پیشنهاد مثبت خود را بازسازی کنید (III iv). در فصل چهارم، تصور مک‌داول از عامل فضیلت‌مند را با توجه به اعتبارات غیرانسانی آن بررسی می‌کنم. در فصل پنجم، من پیشنهاد شناخت گرای ضد انسانی دانسی را همانطور که در دلایل اخلاقی او ظاهر می شود، بازسازی می کنم. من شهود درونی او را تصدیق می کنم (Vi 1). بررسی اشکال بزهکاری اخلاقی (V i 2). انتقاد از تلاش دنسی برای محکوم کردن نظریه های ترکیبی ناگل و مک داول به عدم انسجام (V i 3). و تمایز میل خالص دنسی را از سایر گزینه های قابل تشخیص با به کارگیری تمایز بین تمایلات مستقل و مستقلاً قابل درک متمایز می کند. من جایگزین انگیزشی دو بازنمایی دانسی و پاسخ او به مشکل اسیدیته (VII) را بررسی می کنم. در فصل پایانی، ششم، این تز را خلاصه می‌کنم و با دفاع از مفهوم غایت‌شناختی علیت، اصلاحیه‌ای ضد انسانی برای نظریه ناب دانسی پیشنهاد می‌کنم.

ترجمه ماشینی : در این پایان نامه، من بررسی می کنم که آیا فلسفه اخلاقی جان مک داول شکلی از نسبی گرایی را به وجود می آورد یا خیر. به عقیده سیمون بلکبرن، نسبی گرایی اخلاقی از قیاس فرااخلاقی که مک داول بین ویژگی های اخلاقی و کیفیت های ثانویه ترسیم می کند، ایجاد می شود. در فصل 1، توضیحی درباره چگونگی و چرایی این تشبیه توسط مک داول ارائه می‌دهم. در فصل 2، من اتهام بلکبرن را مطرح می‌کنم که این قیاس شکلی از نسبی‌گرایی را به وجود می‌آورد، نشان می‌دهم که چرا چنین نسبی‌گرایی نگران‌کننده است، و سپس به بلک‌برن پاسخ می‌دهم، هم با نقدهای برگرفته از ادبیات فلسفی و هم با نقدهای خودم. نتیجه این فصل این است که برخلاف بلکبرن، قیاس کیفیت ثانویه مک داول نوعی نسبی گرایی را ایجاد نمی کند. در فصل 3، من شرح خود را از فلسفه اخلاق مک داول گسترش می‌دهم و نشان می‌دهم که چگونه او از طریق موقعیت خود به عنوان یک شناخت‌گرای اخلاقی، این دیدگاه فرااخلاقی را که ویژگی‌های اخلاقی شبیه کیفیت‌های ثانویه و نظریه فضیلت درجه اول هستند، گرد هم می‌آورد. سپس استدلال می‌کنم که به دلیل شکل خاصی که نظریه فضیلت مک داول به خود می‌گیرد، فلسفه اخلاقی او به هر حال نوعی نسبی‌گرایی را ایجاد می‌کند - یعنی. که دانش اخلاقی و عمل اخلاقی هر دو نسبت به مجموعه خاصی از فضایل رایج در فرهنگ یا جامعه در هر زمان معین هستند. در باقی مانده فصل 3، من از طرف مک داول چندین پاسخ متقابل به اتهام نسبی گرایی خود می سازم، اما به نظرم همه آنها مشکل ساز هستند. به ویژه، به این فکر می‌کنم که آیا مک‌داول می‌تواند از اتهام من با تلاش برای استوار کردن فضایل، در حقیقت، در حقایق فرااخلاقی در مورد طبیعت انسان اجتناب کند. علی‌رغم این واقعیت که مک داول چنین تلاشی را تأیید نمی‌کند، به این نتیجه می‌رسم که به هر حال ناقص است، به این دلیل که روشن نیست که حقایق ظاهراً فرااخلاقی خود از فضایل مطلع نیستند.