جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

سینمای امروزی به طرزی غریب در تصویری باستانی پیش بینی شده است. اسطوره ی غار افلاتون توصیف تقریباً دقیقی از سینما است. با گذراندن تصاویری از مقابل منبع نوری که پشت تماشاگرانی نشسته در تاریکی و جدا از یکدیگر قرار گرفته، سایه های متحرک بر دیوار مقابل آن ها می افتد. افلاتون می نویسد: به انسان هایی بیاندیش ساکن غاری زیر زمین که کل پهنه ی آن رو به سوی نور دارد. آنها از کودکی در این غار بوده اند و غل و زنجیر بر پا و گردن دارند، به طوری که مجبورند بی حرکت بمانند و مستقیم چشم به مقابلشان بدوزند و حتی نمی توانند سرِ خود را به این سو و آن سو برگردانند. پشت بر آنها آتشی تند می سوزد و نور تولید می کند و میان آتش و انسان های دست و پابسته راهرویی مرتفع هست که کناره اش پرده ای کوتاه آویخته شده؛ پرده ای مانند آنچه خیمه شب باز هنگام نمایش عروسکی، خود را پشتش پنهان می کند. حال مجسم کن افرادی را که اشکالی در دست دارند و طوری پشت این پرده حرکت می کنند که تصویر آن ها روی پرده می افتد؛ تصویر انسان ها و حیوان هایی چوبی و سنگی و همه نوع اشیاء دست ساز؛ و افراد حامل این اشکال گاهی سخن می گویند و گاهی نه. گلوکوس گفت: «چه تصویر عجیبی و چه زندانیان غریبی!» سقراط گفت: «آنها همچون مایند».