جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در زیبایی­ شناسی فهم انسان؛ معنای بدن، مارک جانسون کار پیش­گام خود در مورد ارتباط میان علوم شناختی، زبان و معنا را که نخستین بار در اثر کلاسیک استعاره­هایی که با آن­ها زندگی می­کنیم مطرح شد ادامه می­دهد. جانسون از پژوهش­های اخیر در مورد رشته­ی جوان روان­شناسی استفاده می­کند تا نشان بدهد که چه­گونه بدن، حتی پیش از تکوین خودآگاهی، معنا تولید می­کند. از این­جا، او برای کاوش بیش­تر خاستگاه­های بدنی معنا، اندیشه، و زبان به علم عصب پایه­ی شناختی روی می­آورد و ابعاد فراوان معنا - از جمله تصویرها، کیفیت­ها، عواطف، و استعاره­ها - را که همه در برهم کنش­های فیزیکی بدن با جهان ریشه دارند به بررسی می­گیرد. جانسون، با برداشت از روان­شناسی هنر و فلسفه­ی عمل­گرا، استدلال می­کند که همه­ی این جنبه­های معنا سازی اساسا زیبایی شناسانه هستند. او نتیجه می­گیرد که هنرها اوج تلاش­های انسان برای یافتن معنا هستند و مطالعه­ی ابعاد زیبایی شناسانه­ی تجربه­ی ما برای کشف مبنای بدنی معنا حیاتی است.

در این کتاب راه هایی مورد کاوش قرار می گیرد که در آن ها معنا، فهم و عقلانیت از الگوهای تجربه بدنی انسان برمی خیزد. نویسنده در تاکید بر نقش جسم، نارسایی های فلسفه عین گرا را در دو پارگی میان ذهن و بدن، شناخت و عاطفه و خرد و تخیل خاطرنشان می سازد. او با نشان دادن اینکه مفاهیم پایه ای چون توازن، مقیاس، نیرو و چرخه ناشی از تجربه های فیزیکی هستند، نظریه ای را مطرح می کند که نشان می دهد تخیل چگونه ساختارهای شناختی و بدنی را با هم مربوط می سازد.

در این کتاب راه هایی مورد کاوش قرار می گیرد که در آن ها معنا، فهم و عقلانیت از الگوهای تجربه بدنی انسان برمی خیزد. نویسنده در تاکید بر نقش جسم، نارسایی های فلسفه عین گرا را در دو پارگی میان ذهن و بدن، شناخت و عاطفه و خرد و تخیل خاطرنشان می سازد. او با نشان دادن اینکه مفاهیم پایه ای چون توازن، مقیاس، نیرو و چرخه ناشی از تجربه های فیزیکی هستند، نظریه ای را مطرح می کند که نشان می دهد تخیل چگونه ساختارهای شناختی و بدنی را با هم مربوط می سازد.

در زیبایی­ شناسی فهم انسان؛ معنای بدن، مارک جانسون کار پیش­گام خود در مورد ارتباط میان علوم شناختی، زبان و معنا را که نخستین بار در اثر کلاسیک استعاره­هایی که با آن­ها زندگی می­کنیم مطرح شد ادامه می­دهد. جانسون از پژوهش­های اخیر در مورد رشته­ی جوان روان­شناسی استفاده می­کند تا نشان بدهد که چه­گونه بدن، حتی پیش از تکوین خودآگاهی، معنا تولید می­کند. از این­جا، او برای کاوش بیش­تر خاستگاه­های بدنی معنا، اندیشه، و زبان به علم عصب پایه­ی شناختی روی می­آورد و ابعاد فراوان معنا - از جمله تصویرها، کیفیت­ها، عواطف، و استعاره­ها - را که همه در برهم کنش­های فیزیکی بدن با جهان ریشه دارند به بررسی می­گیرد. جانسون، با برداشت از روان­شناسی هنر و فلسفه­ی عمل­گرا، استدلال می­کند که همه­ی این جنبه­های معنا سازی اساسا زیبایی شناسانه هستند. او نتیجه می­گیرد که هنرها اوج تلاش­های انسان برای یافتن معنا هستند و مطالعه­ی ابعاد زیبایی شناسانه­ی تجربه­ی ما برای کشف مبنای بدنی معنا حیاتی است.