جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

فلسفه و جامعه شناسی در مسائل مشترک و با روشهای متفاوت به یکدیگر نزدیک میشوند. در این نزدیک سازی به شرط بهره مندی از نوعی تاریخ گرایی پساهگلی، جامعه شناسی قدری انتزاع و فلسفه مایه های انضمامی به دست می آورند که می توان آن را در روش شناسی جدید سیستمی و در مواجه هی روشنگری از منظر جامعه شناختی و فلسفی ملاحظه کرد. در این مواجهه امر عقلانی و اجتماعی، سو‍ژه و ابژه، شأن هستی شناختی برابری پیدا میکنند. این نوشتار با تحلیل داده های به دست آمده از مطالعه ی آرای برخی از اندیشمندان برجسته ی فلسفه و جامعه شناسی به شرح موانع معرفتی و معرفی روشنگری از منظری جامعه شناختی و نیز به تعدیل جامعه شناسیگرایی کوش می پردازد که هست ومندهای عقلانی را اجتماعی و کاملاً وابسته معرفی میکند. بدین منظور دیدگاه معرفت سیستمی که بر مبنای عقلانیت محدود انسانی، غلبه ی نوعی عقلانیت سیستمی و معرفت درونی واقعیت های اجتماعی را نوید می دهد میتواند مفید باشد. این دیدگاه پرسپکتیو عمودی دیدگاه های اومانیستی و عقلانیت خودبنیاد روشنگری را کنار میگذارد و با تقسیم یکسان عاملیت میان انسان و جامعه امر عقلانی و اجتماعی را هم بسته معرفی میکند.