جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

شیخ ابراهیم و شیخ احمد دو برادر از خاندان کفعمی در قرن نهم و اوایل قرن دهم هستند. گرچه شیخ ابراهیم اثر مستقل کلامی ندارد؛ اما می‏توان اندیشه‏های کلامی او را از دیگر آثارش به‏خصوص «المقام الأسنی فی شرح الأسماء الحسنی» به دست آورد. شیخ ابراهیم با بیان توقیفی بودن اسماء الهی و تبیین هماهنگی وحدت ذات الهی با کثرت صفات، به توضیح صفات الهی پرداخته است؛ توضیحاتی که با تبیین‏های عقلی مسئله قابل تطبیق است. او هم‏چنین بر مطالعه‏ی آفرینش حکیمانه‏ی خدای سبحان تاکید دارد. شیخ احمد با تألیف «معارج الأفهام إلی علم الکلام» اندیشه‏های کلامی خود را ارایه کرده است. وی در تبیین مسایل اعتقادی از اصول و قواعد منطقی و فلسفی بهره گرفته و روش استدلالی او به صورت تلفیقی و با استفاده از عقل و نقل سامان یافته است؛ به این‏صورت که مستدل‏شدن یک مسئله‏ی کلامی یا به عقل است، یا به نقل، و یا به هر دو. شیخ احمد با این الگو دلیل هر مسئله را اقامه کرده است. او در بسیاری از مسایل اختلافی میان متکلمان و فیلسوفان، هم‏رأی با متکلمان است.