جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ادبیات عربی در بسیاری از موضوعات و مضامین الهام بخش شاعران و ادیبان فارسی‌گوی بوده‌است و شاعران صوفی و عارف فارسی و عربی به دلیل برخورداری از آبشخورهای فکری واحد، هماره ارتباط تنگاتنگ فکری داشته‌اند. حلاج یکی از آن عارفان دلباخته‌ی عربی‌سرا و عربی‌نویس است که شهرت او ادبیات عرفانی فارسی را درنوردیده و علاوه بر انتشار افکار و عقاید او در بین عارفان نامی، تأثیری که بر آن بزرگان داشته، به سمبل عشق و دلدادگی و اتحاد عاشق و معشوق در ادبیات عرفانی بدل گشته است. فخرالدین عراقی از جمله‌ی همان شاعران عارف پارسی‌گوی است که با آشنایی کامل با مشرب فکری حلاج، دست به آفرینش هنری اندیشه های خود در قالب شعر زده است.این پژوهش با تکیه بر مکتب فرانسوی ادبیات تطبیقی و به شیوه‌ی توصیفی- تحلیلی به بررسی حضور حسین منصور حلاج در اشعار فخرالدین عراقی می‌پردازد تا رابطه‌ی تاریخی دو ادیب و تأثیر و تأثرات احتمالی آن دو از یکدیگر را بررسی کند. نتایج پژوهش حاکی از آن است که منصور حلاج در عرفان عاشقانه و به طور خاص در مقوله‌ی اتحاد عرفانی عاشق و معشوق و فنا در ذات محبوب بر عراقی تأثیرگذار بوده است. حضور حلاج و اندیشه‌ی أناالحق او صراحتا در ابیاتی از شعر عراقی آمده که این امر خود دالّ بر وجود رابطه‌ی تاریخی بین این دو عارف ادیب است.