جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: آلموند نظریه دین اوتو را در چارچوب زندگی خود (1869-1937) قرار می دهد و به تأثیرات مهم بر اندیشه اتو نگاه می کند، از جمله متفکرانی که متفاوت از کانت و پیروان پیروان آلمانی هستند. عناصر نظریات اتو ارتباط نزدیکی با محیط اجتماعی و فکری آلمان قبل و بعد از جنگ جهانی اول دارند. آلموند برداشت اتو از مقدسات، عناصر عقلانی و غیرعقلانی دین را بررسی می کند و دیدگاه های او را با دیدگاه های خود مقایسه می کند. contemporaries.A UNC Press Enduring Edition -- UNC Press Enduring Editions از جدیدترین فناوری دیجیتال استفاده می کند تا کتاب هایی را از فهرست اصلی ما که قبلاً چاپ نشده بودند دوباره در دسترس قرار دهد. این نسخه‌ها بدون تغییر نسبت به نسخه اصلی منتشر می‌شوند و در قالب‌های جلد شومیز مقرون‌به‌صرفه ارائه می‌شوند و برای خوانندگان ارزش تاریخی و فرهنگی به ارمغان می‌آورند.

مولف در این کتاب دو جریان فرهنگی دینی متفاوت را بررسی می‌کند که یکی به حوزه عرفان و تصوف اسلامی اختصاص یافته دیگری مربوط به الاهیات مدرن مسیحیت قرن بیستم است .وی بدین منظور آرا و دیدگاه‌های "ابن عربی "و "رودلف اتو "را درباره تجربه دینی، عناصر عقلانی و غیر عقلانی دین، تجربه مینوی، تجربه عرفانی، ولایت، نبوت و رسالت را مقایسه و ارزیابی می‌کند" .ویژگی‌های تجربه مینوی"، "پدیدارشناسی و تجربه دینی"، "عینیت تجربه دینی"، "هسته مشترک تجربه‌های دینی"، "چیستی و انواع تجربه‌های عرفانی"، "تجربه عرفانی و معرفت به حقیقت هستی "و "وحدت ادیان "از جمله مباحث این کتاب است .

دیوان حافظ را می‌توان از زاویه‌دیدهای متفاوتی به نظاره نشست. با توجه به ابهام در «من» حافظ و ارتباط «من» و «دیگری» یکی از موضوعاتی که می‌تواند در حوزۀ مطالعات حافظ‌شناسی مطرح شود، بررسی «دیگری» در دیوان اوست. «دیگری» یک اصطلاح فلسفی است که از آن برداشت‌های متفاوتی صورت پذیرفته‌ است. با توجه به آنکه حافظ در دیوان خود، افراد را به دو دسته تقسیم می‌کند (یک دسته افرادی که با نظر مخالفت به آنان می‌نگرد و گروهی که نظر موافق نسبت به آنان دارد و دستۀ دوم، خود را در مقابلِ یک امر متعالی روبه‌رو می‌بینند)، می‌توان دو نوع «دیگری» را در دیوان حافظ تشخیص داد؛ که ما در این مقاله از این دو با عناوین «دیگری استعلایی» و «دیگری متعالی» نام برده‌ایم. برای تبیین این دو «دیگری»، به روش تحلیلی- توصیفی- تطبیقی، به‌ترتیب از مباحث «نگاه دیگری» در اندیشۀ سارتر و «مطلقاً دیگر» در اندیشۀ رودلف اُتّو بهره ‌برده می‌شود. هدف این بررسی تطبیقی رسیدن به یک برداشت متفاوت و گسترش معنا در دیوان حافظ است. حاصل تطبیق نخست این است که حافظ، خود به‌عنوان «دیگری»، بر تمدن اسلامی ظهور می‌یابد و باعث بازشناسی اهل فرهنگ اسلامی نسبت به خود آن‌ها می‌شود و شخصیت حافظ بدون تشخص معین باقی می‌ماند. در دومین تطبیق، حافظ در مقام «من» در مقابل «دیگری متعالیِ» رازآمیزی واقع می‌شود که از طریق هیبت‌ناکی و جذبه با او مرتبط است.

در اين مقاله با تكيه بر ديدگاه رودلف اتو دربارة تجربة مينوي از ديدگاه افلاطون دربارة تجربة زيبايي و عشق خوانشي جديد ارائه شده است كه طبق آن مي‌توان تجربة زيبايي و عشق در افلاطون را تجربه‌ای مینوی شمرد. تجربه‌هاي ديني داراي گونه‌هاي متنوعي هستند و نمي‌توان آنها را در يك گونه جاي داد. با توجه به اين پيش‌فرض، اين مقاله درصدد است تا نشان دهد كه تجربة زيبايي و عشق در افلاطون در مقايسه با انواع ديگر تجربه‌هاي ديني به تجربة مینوی نزديك‌تر است زيرا با تكيه بر ديدگاه رودلف اتو دربارة تجربه‌هاي مينوي اولاً تجربة زيبايي و عشق نوعی آگاهی از موجودی "کاملاً دیگر" است كه تمام ویژگی‌های آگاهی نومینوس یا دست‌کم، مهم‌ترین ویژگی‌های آن را دارد ثانياً زیبایی محض به عنوان متعلَّق این آگاهی تمام ویژگی‌ها یا دست‌کم مهم‌ترین ویژگی‌های امر مینوی را دارا است. بنابراین، مي‌توان مواجهه با زیبایی را مواجهه با امرمینوی و در نتيجه، تجربة زیبایی و عشق در افلاطون را تجربه‌ای مینوی شمرد. با اين خوانش نشان داده شده است كه تجربة مينوي گستره وسيعي دارد و مي‌تواند تجربه زيبايي و عشق در افلاطون را هم دربرگيرد.

این کتاب در باب یکی از مهم ترین حوزه‌های دین پژوهی در عصر دجدید یعنی مسأله «تجربه دینی» نگاشته شده است. نویسنده تا پس از شرح آرای دو تن از بزرگان شرق و غرب یعنی محی‌الدین عربی و رودلف اتو، این مسأله را مورد بررسی قرار می‌دهد. این نوشته شامل سه بخش می‌باشد که در بخش اول مشتمل بر هشت فصل مبانی نظری تجربة دینی از دیدگاه اتو مطرح می‌شود و در بخش دوم طی شش فصل مبانی نظری تجربه دینی از دیدگاه اتو مطرح می‌شود و در بخش دوم طی شش فصل مبانی نظری تجربه دینی از دیدگاه ابن عربی توصیف می‌شود و در بخش سوم نیز طی شش فصل به تطبیق آرای این دو اندیشمند می‌پردازد.

در این نوشتار به دیدگاه اوتو دربارۀ وحدت و کثرت عرفان پرداخته شده است. وی از سویی به کثرت و تنوع عرفان و از سوی دیگری به همگرایی انواع (همگرایی تیره‌های معنوی) معتقد است. به اعتقاد او گونه‌های عرفان یا تیره‌های معنوی در ساحتی فراتر از فرهنگ‌ها، نژادها و سرزمین‌های مختلف شکل می‌گیرد و می‌توان این واقعیت را بر مبنای ساحت «پیشاتجربی» امر قدسی تبیین کرد. در این نوشتار این موضوع از دیدگاه اوتو به تفصیل بررسی می‌شود. در حقیقت اوتو، که بحث خویش را از یک عزیمتگاه کانتی آغاز می‌کند، در نهایت به لحاظ سنت فلسفی به فیلسوفان افلاطونی، و به لحاظ سنت دینی به الهی‌دانانی چون لوتر نزدیک می‌شود. به علاوه، نشان داده شده است که بر این مبنا می‌توان مقایسه یا حتی تطبیق سازنده‌ای میان این دیدگاه وی با آنچه در سنت اسلامی پیرامون ازلیت نفس و انتخاب ازلی مطرح است، انجام داد.