جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

دوروبرتان پر است از چیزهایی که به شما گفته می‌شود زیبایند. بسیاری از اینها را اثر هنری می‌نامند. ولی، تقریباً هر چیزی را می‌توان اثر هنری نامید. چه چیزی سبب می‌شود برخی چیزها زیبا یا اثر هنری باشند و چه کسی این را تعیین می‌کند؟ آیا زیبایی تنها در چشم ناظر است یا چیزی از قبیل زیبایی آفاقی در میان است؟ زیبایی و هنر، یعنی سرشت و غایتشان، از دوران باستان و شاید هم پیش از تاریخ کنجکاوی فیلسوفان را برانگیخته‌اند. چرا زیبایی و هنر این‌قدر ویژه و مسئله‌انگیزند؟ این کتاب روش‌هایی برای پاسخ گفتن به این پرسش‌ها پیش می‌نهد و کمکتان می‌کند نظریه‌های معنادار خود را در باب زیبایی و هنر بسازید.

مسأله‌یِ وجودِ نسبت میانِ ارزش‌هایِ اخلاقی و ارزش‌هایِ زیبایی‌شناختی یکی از مهمّ‌ترین دغدغه‌هایِ فلسفه‌یِ هنر در روزگارِ ما است. به عبارتِ دیگر، مسأله از این قرار است که آیا نقدِ اخلاقی و نقدِ زیبایی‌شناختیِ اثرِ هنری ارتباطی با یکدیگر دارند یا نه. در پاسخ به این پرسش موضع‌گیری‌هایِ گوناگونی صورت گرفته است، که، از آن میان، موضعِ مؤیّدانِ میانه‌رو بیش از همه پذیرفتنی می‌نماید. مؤیّدانِ میانه‌رو در تأییدِ وجودِ نسبتی میانِ ارزش‌هایِ اخلاقی و زیبایی‌شناختی با یکدیگر هم‌داستان‌اند، امّا در چگونگیِ برقراریِ این نسبت با یکدیگر اختلاف‌نظر دارند، و محاسن/معایبِ اخلاقی و مزایا/نواقصِ زیبایی‌شناختی را به انحاءِ متفاوتی با یکدیگر مرتبط می‌دانند. در این میان، دست‌کم ردّ‌ِ چهار نسبت را می‌توان در آراءِ ایشان پی گرفت: (1) گاهی حسنِ اخلاقیِ اثرِ هنری سبب‌سازِ مزیّتِ زیبایی‌شناختیِ آن می‌گردد، (2) گاهی عیبِ اخلاقیِ اثر موجبِ نقصِ زیبایی‌شناختیِ آن می‌شود، (3) گاهی عیبِ اخلاقیِ اثر به مزیّتِ زیبایی‌شناختیِ آن می‌انجامد، و (4) گاهی مزیّتِ زیبایی‌شناختیِ اثر به حسنِ اخلاقیِ آن ختم می‌شود.

مسأله‌یِ معیارِ داوری در نقدِ اخلاقیِ هنر از سرنوشت‌سازترین مسائل در این وادی است، یعنی این مسأله که کدام دسته از ارزش‌ها معیارِ داوری در بابِ آثارِ هنری اند و ارزشِ نهاییِ آن‌ها را تعیین می‌کنند. در این میان، یکی از متأخّرترین رویکردها «کثرت‌گراییِ ارزشی» است، که در عرضِ سه رویکردِ عمده‌یِ دیگر، یعنی «اصالتِ اخلاق»، «اصالتِ زیبایی‌شناسی»، و «خودآیینی‌گرایی»، پیشنهادی متفاوت عرضه می‌دارد، و آن این که ترکیبی از ارزش‌ها (از جمله ارزش‌هایِ اخلاقی و زیبایی‌شناختی) معیارِ داوریِ نهایی در بابِ هنر اند. یکی از شاخص‌ترین نمایندگانِ «کثرت‌گراییِ ارزشی» در نقدِ اخلاقیِ هنر بریس گات است. او، در دفاع از رهیافتِ خاصّ‌ِ خود نسبت به نقدِ اخلاقیِ هنر، «کثرت‌گراییِ ارزشی» پیشه می‌کند. امّا به نظر می‌رسد که «کثرت‌گراییِ ارزشی»، دست‌کم بر طبقِ روایتِ او، با مسائلی مواجه است که پذیرشِ آن را ناموجّه می‌سازند. «کثرت‌گرا» یا باید بپذیرد که تصمیم‌گیریِ نهایی در بابِ ارزشِ هنر به شمّ و ذوقِ داور احاله می‌شود، یا باید تصدیق کند که رویکردش بالمآل به یکی از سه رویکردِ عمده‌یِ دیگر فروکاسته می‌شود، و یا این که معیارِ تازه‌ای در کار بیاورد که هر دو دسته ارزشِ زیبایی‌شناختی و اخلاقی بالمآل قابلِ‌تبدیل به آن باشند. روشن است که، در حالتِ اوّل، نقد به معنایِ عملی نظام‌مند منتفی خواهد بود و، در حالتِ دوم و سوم، «کثرت‌گراییِ ارزشی» معنایِ محصّلی نخواهد داشت.