جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: مؤلف گوید: ابوالخیر الحسن بن سوار بن بابا بن بهنام، معروف به ابن الخمر، فیلسوف و طبیب معروف به هوش و نبوغ، در سال 321 هجری قمری متولد شد، مسیحی و سپس در اواخر عمر به اسلام گروید.از نوشته های او چیزی باقی نمانده است مگر مقاله ای مبنی بر اینکه اولاً دلیل یحیی النهاوی بر ظهور جهان است.با قبول شواهد متکلمان در اصل و دکتر عبدالرحمن بدوی به بررسی آن پرداخت و در کتاب: افلاطون گرایی نوین عرب منتشر کرد. این مقاله اگرچه مختصر است، اما یک اثر فلسفی سازمان یافته و پیشرو به شمار می رود. زیرا در یکی از بارزترین و مهم ترین مسائل آنها که همانا وقوع اجساد است، نسبت به سخنرانان موضع انتقادی تهاجمی می گیرد. بنابراین، آنها به گونه ای منحرف می شوند که با آثار فلسفی قبلی یا بعدی که موضع انتقادی نسبت به متکلمان داشتند، اما موضع دفاعی بود، متفاوت است: مانند پیام الکندی به معتصم بالله در فلسفه اول. و تفکیک ماده بین حکمت و قانون ارتباطات و عدم انسجام عدم انسجام که هر دو از ابن رشد است.

ابوالخیر، حسن بن سواربن بابا بن بهرام یا بهنام معروف به "ابن خمار" پزشک، فیلسوف و مترجم مسیحی از سریانی به عربی، از نژاد ایرانی که بعدا مسلمان شد. او در سال 331 هـ ق در بغداد به دنیا آمد. همانجا رشد کرد و نزد استاد "یحیی بن عدی منطقی" در مسائل فلسفی، بحث ها و مذاکراتی داشت. "ابن ندیم" از او به عنوان فیلسوفی برجسته یاد می کند و "ابوحیان" برخی از آراء فلسفی او را نقل کرده است. دانشمندان معاصر او: ابن زرغع، ابوعلی ابن سمح منطقی، ابوسلیمان منطقی سجستانی، ابوالقاسم عیسی.... جراح و ابن ندیم با او معاصر بودند و با بعضی از دانشمندان دوستی نزدیک داشته است. ابن ندیم و ابن القفطی به تبع ابن ندیم، او را فوق العاده باهوش و فطن خوانده اند. از تاریخ مهاجرت او از بغداد، اطلاعی نداریم. ولی به نقل برخی، او به دعوت ابوالعباس مأمون بن مأمون محمد خوارزمشاه، به خوارزم رفت و در دربار خوارزمشاه با ابوسهل مسیحی و ابوریحان بیرونی و شاید هم با ابوعلی سینا مأنوس بود و با آنها مراوده و مکاتبه داشت. بعضی گویند که با ابن سینا، انسی نداشته و موضوع بعید به نظر می رسد، زیرا ابوعلی سینا در یکی از رساله هایش از ابوالخیر به نیکی یاد کرده و گفته: ابوالخیر را نباید در ردیف دیگران دانست، خداوند دیدار او را روزی کند. در هرحال ابوعلی سینا که معمولا معاصران خود را به چیزی نمی گرفت، نسبت به ابن خمار ارادت زیادی داشت. ابن خمار را، سلطان محمود غزنوی بعد از تصرف خوارزم، به غزنه برد. او سالها در دربار سلطان محمود ماند و برای خود حشمت و جاه و جلالی داشت ولی خواهش سلطان را برای مسلمان شدنش قبول نکرد تا اینکه ظاهرا بنا به خوابی که دیده بود و در آن خواب به اسلام دعوت شده بود، مسلمان شد. البته در زمان کهنسالی او بود و از همان موقع به آموختن فقه و حفظ قرآن مشغول شد. او در پزشکی بسیار تبحر داشت و از همین رو به او لقب "بقراط دوم، بقراط سوم، جالینوس" داده بودند، البته معلوم نیست که استادش در طب چه کسی بوده است. ابن خمار، مترجم برجسته ای در آثار سریانی به عربی است. "ابن ابی صبیعه" برخی از این آثار را به خط خود او دیده است. او دقتی عمیق در تطبیق ترجمه های کهن تر یا متون سریانی داشت و نظرش این بود که مترجم باید آنچه را که ترجمه میکند، چنان نیکو درک کند که تصورش از معنی، عین تصور نویسنده اصلی باشد و بنابراین مقصود باید به هر دو زبان مسلط باشد.