جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫موضوع رابطه دين و سياست مدت‌هاست که در محافل علمي و غيرعلمي مطرح بوده، و مخالفان و موافقاني را پيرامون خود گردآورده است. پژوهش حاضر با روش توصيفي و تحليلي به واکاوي انديشه امام خميني( در اين زمينه پرداخته است. در بررسي رابطه دين و سياست و با تعريف اين دو اصطلاح از ديدگاه انديشمندان اسلامي و غير اسلامي مي‌توان به اين واقعيت دست يافت که به‌لحاظ دخالت هر دو مفهوم ياد شده در زندگي بشر و تأثير هرکدام در قلمرو ديگري، نمي‌توان رابطه و تعامل آن دو با يکديگر را ناديده گرفت. با وجود اين، عده‌اي هم موضوع جدايي دين از سياست را مطرح کرده‌اند. مسأله جدايي اين دو، اولين‌بار با زمينه‌سازي حکومت کليسا و آغاز رنسانس در اروپا، و در جهان اسلام با قدرت‌گرفتن معاويه در سال40 قمري مطرح گرديد و به‌تدريج در ميان نظريه‌پردازان مسلمان، رسوخ کرد. موافقان اين جدايي، به آيات قرآن متمسک شده، و يا اظهار مي‌دارند که توجه به امور تربيتي و آگاهي‌دادن به مردم بر ايجاد حکومت مقدم است. عده‌اي هم به همبستگي دين و سياست معتقدند؛ به اين معني که اسلام براي دين و دنياي انسان برنامه داشته و به تلفيق هر دو معتقد است. از نظر اين عده، شريعت و سياست دو روي يک حقيقت است. آن‌ها مبناي اعتقاد خود را بر پايه‌ي دلايل عقلي و نقلي استوار نموده‌اند. يکي از جدي‌ترين معتقدان اين نظريه امام خميني( است. ايشان پس از اثبات لزوم وجود حکومت براي نظم بخشيدن به زندگي انسان، بر اسلامي بودن حکومت تأکيد داشته و دلايلي را ـ اعم از عقلي و نقلي ـ ارائه مي‌نمايد. امام خميني( معتقد است که چون اسلام دستورات فراواني براي زندگي اجتماعي دارد، لذا بايد قوه‌اي وجود داشته باشد تا بتواند آن را در جامعه اجرا کند. و اين قوه همان ولايت فقيه، به‌عنوان يک نظام سياسي در اسلام است.