جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : در اندیشه اواگریوس پونتیکوس، ما بین دعا و اعتقاد الهیات، به ویژه بین دعا و حاکمیت الهی و مشیت الهی، رابطه ای متقابل را تشخیص می دهیم. در می یابیم که آموزه های اواگریوس در مورد حاکمیت الهی و مشیت الهی، آموزه های او را در مورد دعا، به ویژه اشکال دعا که به عنوان عریضه و دعای ناب شناخته می شوند، اطلاع رسانی می کند و بر آن حاکم است. و برعکس، آموزه‌های اواگریوس در مورد نیایش، تعالیم او را در مورد حاکمیت الهی و مشیت الهی تعمیق می‌بخشد، و از این طریق وابستگی متقابل کامل بین تمرین معنوی و اعتقاد الهیات را در اندیشه یکی از استادان رهبانی اولیه کلیسا نشان می‌دهد. فصل اول به دو بخش تقسیم شده است. اولی پروژه را معرفی می کند. دومی به اختصار تعریف اواگریوس از دعا را توضیح می‌دهد و در درجه اول بر دعای ناب تمرکز می‌کند، که برای اواگریوس هدف معنویت رهبانی را نشان می‌دهد. فصل دوم به دعا و ولایت الهی می پردازد. ما با تعریف اجمالی درک اواگریوس از حاکمیت الهی آغاز می کنیم که بیان آن را در خلقت، مشیت و قضاوت می یابد. سپس به رابطه بین نماز و حاکمیت الهی می پردازیم. هدف اصلی در اینجا نشان دادن این بود که آموزه‌های اواگریوس در مورد حاکمیت الهی، درک و رویکرد او را نسبت به دعا نشان می‌دهد. فصل سوم به طور خاص به مشیت الهی و دعای ناب پرداخته است. این فصل با ارائه توضیح نسبتاً مفصلی از تعریف اواگریوس از مشیت الهی آغاز می شود، مفهومی که نقشی اساسی در اندیشه الهیات او دارد. قلب فصل بر رابطه ذاتی مشیت الهی و دعای ناب متمرکز است. از نظر اواگریوس، دعای ناب نشان‌دهنده انفاق ویژه‌ای از مشیت الهی است. از نظر اواگریوس، راهب نمی تواند جدای از عنایت کریمانه پادشاه الهی وارد قلمرو دعای خالص شود. فصل چهارم به مشیت الهی و دعا به عنوان عریضه می پردازد. به طور خاص متوجه می‌شویم که آموزه‌های اواگریوس در مورد مشیت الهی، آموزه‌های او را در مورد عریضه بیان می‌کند. بخش اول این فصل بر عریضه‌های کلی تمرکز دارد و بخش دوم مشیت و عریضه الهی را در رابطه با جنگ روحانی علیه شیاطین و «افکار» آنها بررسی می‌کند. در اینجا متوجه می‌شویم که درخواست علیه شیاطین، مانند همه درخواست‌ها، حاکمیت و مشیت تثلیث مقدس است. فصل پنجم و آخر تلاش می کند تا وابستگی متقابل کامل بین اعتقاد الهیات و عمل معنوی را در اواگریوس نشان دهد. در اینجا متوجه می‌شویم که آموزه‌های اواگریوس در مورد دعا، آموزه‌های او را در مورد حاکمیت و مشیت آگاه می‌سازد، شکل می‌دهد و عمیق‌تر می‌کند.

تربیت و تزکیه نفس، مقدمه تعالی روح و نجات انسان و از مهم‌ترین موانع سیر و سلوک محسوب می‌شود. پدران صحرا مبارزه با آفات نفس را مقدمه ضروری برای شروع سیر معنوی و طی مقامات طریقت می­ دانند. عارفان مسلمان نیز بر تطهیر نفس و دوری از رذایل اخلاقی بسیار تأکید می ­کنند. این مقاله با روش پژوهش توصیفی- تحلیلی و با رویکرد مقایسه ­ای درصدد آن است تا آفات نفس را از دیدگاه پدران صحرا و عرفای مسلمان در قرون اولیه شکل­ گیری تعالیم آنان بررسی کند. هم آبای صحرا و هم عرفای مسلمان با شناخت نفس طبیبانه و روانکاوانه، آفاتی را تشخیص داده و برشمرده ­اند که تا حدودی زیادی عناوین این آفات و رذایل و راه­های مقابله با آنها به هم شباهت دارد. هر دو مکتب برای کنترل پرخوری و شکم بارگی، جوع و گرسنگی؛ برای ترک شهوت پرستی، پاکدامنی؛ برای ترک دنیادوستی، زهد و ریاضت؛ برای ترک پرحرفی و شره سخن؛ سکوت و خاموشی و برای کنترل خشم و حسد و جاه طلبی، تواضع و فروتنی را سفارش کرده ­اند.