جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ابن صباغ مالکی (784 - 855 ه. ق)، از جمله نویسندگان سنی سده نهم هجری قمری است که کتابی در زمینه زندگانی دوازده امام (ع)، با عنوان الفصول المهمه فی معرفه الائمه نوشته است. وی در تدوین این کتاب به طور گسترده از نوشته دانشمند شیعی سده هفتم هجری قمری، علی بن عیسی اربلی (م. 692 ه. ق) با عنوان، کشف الغمه فی معرفه الائمه استفاده برده، اما در سراسر متن نوشته خود هیچ یادی از او نکرده است. دو احتمال در باره مقصود وی از به کارگیری این شیوه محتمل است: 1. پیش گیری از متهم شدن به تشیع و از استناد افتادن کتاب، و یا حفظ اصالت کتاب، 2. متهم نشدن به رونویسی از کتابی دیگر. در این مقاله ضمن بررسی مآخذ مستقیم و غیرمستقیم مورد استفاده ابن صباغ، روشن خواهد شد که وی در استفاده از منابع شیعی پرهیزی نداشته و از این گونه منابع در کتاب خود بارها یاد کرده است؛ بنابراین، کتمان وی در یاد کردن از منبع اصلی خویش، به منظور القای اصالت نوشته خود به خواننده بوده است.