جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در طول تاریخ اسلام مسلمانان قرن‏ها براى زیارت مزار پیغمبراکرم(ص) و قبور بزرگان بقیع بار سفر مى‏بستند و کسى مشکلى نداشت تا این که نوبت به ابن تیمیّه در قرن هفتم رسید. وی اولین کسی است که از این مسأله جلوگیری کرد و به حرمت آن فتوا داد و پیروان خود را از این کار منع کرد و گفت: «بار سفر بستن فقط براى رفتن به سه مسجد جایز و بقیّه موارد ممنوع است». دلیل او حدیثی است که در صحاح و به نقل از ابوهریره آمده است. به منظور تبیین این زاویه گیری در بین مسلمانان، ابتدا به بیان فتاوا و ادله مانعین شدّ رِحال (سفر برای زیارت) پرداخته و در کنار آن، ادله عقلی، آیات و روایات فریقین با استناد به منابع اهل سنت نقد و بررسی شده است و در نهایت با ارائه هفت دلیل مستند، نه تنها بی پایه بودن این نظریه آشکار می‏گردد، بلکه استحباب این عمل ارزشمند نیز به اثبات می‏رسد.

در حقیقت سر آغاز اندیشه‏ی سلفی‏گری اعتقادی را باید در قرن هفتم و با ظهور ابن تیمیه حنبلی جست‏وجو نمود. گرچه در بعضی ادوار قبل از او، زمزه‏هایی از این تفکر وجود داشته است اما ابداع این مذهب و مسلک و تشخیص حد و مرز آن به دست ابن تیمیه اتفاق افتاد و بعد از او، ابن عبدالوهاب توانست جامه‏ی عمل به اندیشه‏های او بپوشاند. آشفتگی فکری در اندیشه های ابن‏تیمیه، از تعارض‏های فکری وی نشات می‏گرفت. وهابیت امروز همانند تئوریسین‏شان تعقل در متون دینی را کنار گذاشته و با ظاهرگرایی و سطحی نگری، برداشت‏های غلطی را از آیات و روایات نموده که شاهد دیدگاه‏های فقهی شاذ و مخالف با اجماع علمای اسلام و صدور فتاوای خنده‏آور از اینان می‏باشیم. غرور از حد گذشته‏ ابن تیمیه منجر شد تا به هیچ مذهبی پایبند نباشد و مطرود همه‏ علماء اهل سنت قرار بگیرد و او را کافر و از دین برگشته بخوانند.