جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

حجیت قرآن ذاتی و بیانگر حجیت سنت معصوم علیه السلام است. سنت به معنای قول، فعل و تقریر معصوم، تکیه گاهی است که همواره در فهم دین به آن استناد شده است و در ردیف قرآن از آن یاد کرده اند و به دلایل عقلی حجیت آن ذاتی است. گرچه ظاهر قرآن حجت است اما تمسک به آن، به فحص از دلیل متصل و منفصل یعنی قرآن و سنت نیازمند است. براساس نظریه برگزیده «اصالت توأمان قرآن و سنت» رابطه و پیوند میان این دو منبع معرفت شناسی رابطه ای دوسویه است. برای تبییین آموزه های دینی یکی به کلیات می پردازد و دیگری وارد جزئیات و تفاصیل می شود، گاهی قرآن به کمک سنت می آید و گاهی سننت به کمک قرآن. نتایج نشان می دهد که برای شناخت دین وجود هر دو منبع در کنار هم ضروری و هریک بدون حضور دیگری نمی تواند تبیین کننده معارف دینی باشد. در این پژوهش درباره دیدگاههای متداول درباره کتاب و سنت، مبانی و دلایل حجیت کتاب و سنت، کارکرد و کاربرد قرآن در فهم دین، نقش قرآن در کاربرد سنت در فهم دین