جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

محبت، مصدر میمی از ریشه حبب (ح، ب، ب) دارای معانی متعددی است که دوستی،مشهورترین آنها می باشد.محبت و نیکی به والدین بالاترین میزان و نوع محبت پس از عبادت خدا و پرهیز از شرک می باشد. قرآن در چهار آیه از آیات شریفه اش به این موضوع تصریح نموده است، اسلام فرزند را موظف کرده است حتی والدین کافر خویش را از محبت خود محروم نسازد. محبت مهمترین و بهترین اهرم تربیتی در تعاملات با فرزند بوده افراط و یا تفریط دراین باره نتیجه منفی به دنبال خواهد داشت. محبت به همسر اساس ایجاد و بقاء خانواده و رکن تعاملات رسانده خانوادگی است همچنین بستری مناسب برای تربیت صحیح فرزندان است. محبت در رابطه متقابل استاد و شاگرد ضامن توسعه فضای کمی و کیفی علم و دانش است. ارتباط صحیح و سالم با خویشان و بستگان ساختمان شخصیتی فرد و علقه ها و پیوندهای اجتماعی او را استحکام می بخشد در این راستا محبت و نیکی به آنان بویژه به خویشان نسبی تحت عنوان صله رحم برجسته ترین و زیباترین راهکار اسلام برای نیل به این مهم می باشد. اسلام، نه تنها مسلمان را از داشتن رفتار محبت آمیز و نیکی به غیر مسلمان منع نمی نماید؛ بلکه برفرض بهمراه داشتن آثار مطلوب آن را محبوب و پسندیده می داند. لیکن، مسلمان را از دوستی و رفاقت صمیمانه با غیر مسلمان بر حذر داشته و هر نوع ارتباط و رفتاری را که به نفوذ و تسلط آنان بر شؤونات مسلمین بیانجامد مردود و منتفی می داند. و خلاصه آنکه: جلوه های متقابل محبت در لایه ها و طبقات مختلف از جامعه روح برادری و اخوت را توسعه داده چشم طمع دشمن را ازغارت منافع مادی و معنوی مسلمین منصرف خواهد ساخت