جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

واقعیت وجودی مخلوق چیزی جز فقر و نیاز به خالق غنی نیست، خداوند می فرماید: « یا أَیُّهَا النّاسُ انتُمُ الفُقرآءُ إِلَی اللهِ واللهُ هُوَ الغنیُّ الحمیدُ: ای مردم، شما به خدا نیازمندید و خداست که بی نیاز ستوده است.» و تعلق و آویختگی به خالق، عین تحقق ذات مخلوق است؛ لذا چنین وجودی هرگز نمی توانددر ذات خویش از دعاوتضرع به درگاه باری تعالی انفکاک پیدا کند؛ چه آن که، وی دراصل و اساس خلقتش دست به دامن دعا و خداست؛ هر چند بر اثرتربیت های نادرست و موانع، حجاب هایی از جهالت و قساوت چهره فطرتش را پوشانده او را از فقر و نیاز ذاتی است به خدا غافل کرده و به بیراهه برده باشد. دعا و نیایش استوارترین رشته پیوند انسان با خالق و بی مانند ترین وسیله تقرب او به خداست. در منطق قرآن و اهل بیت دعا، عبادات و بلکه افضل عبارات و مخّّ و لبّ عبارت است و شخص با اعراض از دعا، متکبر و سرکش از عبادت خداوند و محکوم به عذاب ذلت بار دوزخ است. انسان، در حال دعا روحش به سوی عالم بالا و جهان ملکوت به پرواز در می آید و قلب ارتباط مجذوبانه و عاشقانه با خالق هستی پیدا می کند و این ارجمند ترین و شریف ترین حالات روحی آدمی است وهدف و مقصد اصلی از تمام عبادات تحصیل همین حالت روحانی و معنوی می باشد. در هر حال آدمی از ظلمتکده عالم ماده به عالمی سراسر نور و عزت پر می گشاید و به آرامش وطمأنینه روحی دست می یابد. کلید واژه ها: دعا.