جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در دوره روشن نگری كه به تعبيری، ثمره تجدد متقدم است، نگاه تازه ای به انسان، عالم و حقيقت پيدا می شود كه گرچه با روحيات و وجنات حاكم بر اين دوره از تاريخ غرب موافق نباشند، بسياری از مؤلفه های تعليمی آن از مقومات فرهنگ و شئونِ زيست انسان مدرن در عصر حاضر است. انبوهی از اصطلاحات و مضامين فلسفی كه در آثار نويسندگان و محققان فلسفه دين و تاريخ و هنر و اخلاق به كار می رود، ريشه در همين نگاه تازه دارد. در اين مختصر، به پاره ای از بارزه های عام اين دوره اشاره كرده، از نگاه روشن انديشان به عقل و دين سخن گفته است و در ادامه به بررسی نقدهای هگل و هامان از دو جنبه كاملاً متفاوت- يكی، متكی بر عقل و ديگری، ضد عقل- روی كرده ايم. هدفی كه در اينجا دنبال می شود، ترسيمِ ابتنای سكولاريسم بر راسيوناليسم و در نهايت، نيهيليسم است. از نظر نگارنده، اين همه، مبتنی بر انديشه ايماننت غربی است كه در قالبِ متافيزيك، ظهور يافته است.

صدرالمتألهین در روایت خود از اسفار چهارگانه اش انسانی را به تصویر می کشد که چون وجود او در حرکت و صیرورت است، هر آن، در مرتبۀ جدیدی از هستی به فعلیت می رسد. این نحوۀ وجود، مناسبات عمیقی را با هستی، برای انسان رقم می زند. در این نوشتار برآنیم آن مناسبات را تبیین کنیم. نخست، در مفهوم حرکت جوهری تأمل می کنیم؛ حرکتی که سراسر هستی مادی را دربرگرفته است و انسان نیز که مراتبی از وجودش مادی است، از این حرکت مستثنی نخواهد بود. سپس، به وجود انسان، که مرتبه ای از هستی سیال است، توجه خواهیم کرد و تلاش می کنیم وضع او را در هستی، به روشنی تببین کنیم. آنچه درنهایت حاصل خواهد شد، مسافری است که درعین اینکه سائر در خویش است، سائر در مراتب هستی است. اگر سفر او در خویشتنِ خویش، با اندک تذکری همراه باشد، او با مشاهدۀ مناظر وجود خویش، مراتب هستی را بازمی یابد؛ زیرا انسان و هستی، هیچ بینونتی ندارند. بی تردید آنچه ما را در این سیر به پیش خواهد برد، تماشای انسان، فقط در آیینۀ وجود است.