جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

هدف تحقیق حاضر، بررسی میزان تعلق اجتماعی مردم به جامعه ایران و رابطه آن با اعتماد اجتماعی و فرد گرایی بوده است. تحقیق از نوع پیمایشی بوده و اطلاعات از طریق پرسشنامه جمع آوری شده است. جامعه آماری، افراد بیست سال به بالای شهر مشهد در سال 1390 با جمعیتی معادل 1530827 نفر بوده و تعداد حجم نمونه 384 نفر بوده و از شیوه نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای برای تخصیص حجم نمونه استفاده شده است.نتایج تحقیق نشان می دهد میانگین میزان تعلق اجتماعی پاسخگویان نمره 2.7 بوده است و تا نمره 5 که ماکزیمم آن بوده است، به مقدار 2.3 نمره فاصله داشته است. یعنی میزان تعلق اجتماعی مردم مشهد به جامعه ایران در سطح متوسط بوده است. با افزایش سن، تعلق اجتماعی نیز افزایش یافته است. میزان تعلق اجتماعی در بین قوم فارس نسبت به سایر اقوام و همین طور شاغلان نسبت به سایر افراد و در طبقه متوسط نسبت به طبقات دیگر بیشتر بوده است. مجموع متغیرهای مستقلی که وارد رگرسیون چند متغیره شده اند با 40 درصد ضریب تعیین، تغییرات مربوط به متغیر تابع را تبیین کرده اند (R2=0.40) که متغیر «اعتماد اجتماعی» با ضریب تعیین 0.61 بیشترین تاثیر بر تعلق اجتماعی را داشته و سپس «فردگرایی افراطی» با ضریب تعیین -0.18 در مرتبه بعدی تاثیر گذاری قرار گرفته است، بنابراین افزایش بی اعتمادی اجتماعی در افراد، بیشترین آسیب را بر میزان تعلق اجتماعی آنان داشته است.