جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی برنامه آموزش روان شناختی خانواده بر جو خانوادگی در خانواده های بیماران مبتلا به اختلالات شدید روان پزشکی بود.روش: نمونه پژوهش شامل خانواده های 30 نفر از بیماران مبتلا به اختلالات شدید روان پزشکی بود که در سال 1386 در بیمارستان طالقانی و امام حسین (ع) شهر تهران بستری بودند و از طریق نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. افرادی که مایل به شرکت در برنامه بودند در گروه آزمایش و افرادی که در برنامه شرکت نکردند در گروه کنترل قرار گرفتند. هر دو گروه به پرسش نامه جو خانواده پاسخ دادند (پیش آزمون) و سپس برنامه آموزشی 6 جلسه به صورت جلسات هفتگی 2 ساعته برای گروه آزمایش به اجرا درآمد. داده ها با استفاده از آزمون T مستقل و کوواریانس تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: آموزش روان شناختی باعث افزایش انسجام و بیانگری (P<0.001) در گروه آزمایش شد، اما تغییری در مولفه های جو کلی خانواده و تعارض در دو گروه دیده نشد.نتیجه گیری: آموزش روان شناختی خانواده افراد مبتلا به اختلالات شدید روان پزشکی تاثیر مثبتی بر جو خانوادگی آنها ندارد. آموزش روان شناختی خانواده باعث افزایش بیانگری و انسجام خانواده می شود، اما تغییری در مولفه تعارض ایجاد نمی کند.

این پژوهش با هدف بررسی رابطه میان تمایزیافتگی خود و هوش هیجانی در افراد مراجعه کننده به مراکز قضایی و افراد مایل به ادامه زندگی مشترک در شهر تهران انجام گرفته است. نمونه مورد پژوهش شامل 61 نفر از مراجعه کنندگان به مراکز قضایی و 61 نفر از افراد مایل به ادامه زندگی مشترک که با استفاده از شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند، می باشد. هر دو گروه به پرسشنامه تمایزیافتگی خود و هوش هیجانی پاسخ دادند.نتایج بدست آمده نشان می دهد که تفاوت معناداری میان گروه آزمایش و گواه در مورد هوش هیجانی و تمایزیافتگی خود (P<0.001) وجود دارد. افراد گروه گواه دارای هوش هیجانی و تمایزیافتگی بالاتری نسبت به افراد گروه آزمایش بودند. بر اساس تحلیل نتایج رگرسیون به شیوه گام به گام می توان مولفه جدایی عاطفی در متقاضیان طلاق (R2=13%) و متغیرهای واکنش هیجانی، جایگاه من و جدایی عاطفی در افراد عادی (R2=28%) را به عنوان متغیرهای پیش بین برای هوش هیجانی تلقی کرد.

این پژوهش به منظور بررسی اثربخشی مداخله آموزش روان شناختی خانواده بر کاهش ابراز هیجان در خانواده های بیماران مبتلا به اختلالات شدید روان پزشکی انجام شد. گروه نمونه، شامل خانواده های 30 نفر از بیماران مبتلا به اختلالات شدید روان پزشکی بودند که به صورت نمونه گیری در دسترس از دو بیمارستان در شهر تهران انتخاب، و با روش غیرتصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند.آزمودنی ها پرسشنامه سوالات خانواده (FQ) را تکمیل نمودند و سپس مداخله آموزش روان شناختی خانواده در مورد گروه آزمایش به اجرا در آمد، در حالی که گروه کنترل درمان خاصی را دریافت نکرد. نتایج بدست آمده نشان داد در حالی که آموزش روان شناختی خانواده کاهش معناداری را در مولفه نظرات انتقادی ایجاد کرده است، اما مولفه درگیری عاطفی شدید تغییر معناداری را نشان نداده است. در تبیین نتایج فوق این نکته مورد توجه قرار گرفته است که با توجه به نتایج پژوهش ها و محتوای مولفه ها، نظرات انتقادی حساسیت کمتری برای پیش بینی عود دارد. از سوی دیگر با توجه به این که برنامه های آموزشی مداخلات خانواده عموما با هدف کاهش عود بیماری تدوین شده اند، به طور طبیعی در این گونه مداخلات صرفا مولفه های موثر در این زمینه مورد توجه قرار می گیرند. بنابراین مولفه درگیری عاطفی شدید شاید نقش پررنگی در این مداخله های آموزشی به خود اختصاص ندهد. علاوه بر این با توجه به ماهیت فرهنگی این مولفه، به نظر می رسد تغییر آن مستلزم صرف زمان بیشتر و مداخله های عمیق تری باشد.