جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

جریان سنت گرایی يكي از گفتمان‏ هاي مهم دوران معاصر است كه به بررسي «سنّت» به‌عنوان پديده‏اي با منشأ الهى مي‏پردازد. جريان سنت‏گرا، هر سنتى را جلوه‏اي از جلوه‌هاي خورشيد هدايت و موجي از درياي حقيقت مي‏داند. اين نوشتار، با رويكردي گزارشي، تحليلى به اين موضوع مي‏پردازد كه چگونه مي‏توان به اين رهيافت رسيد كه آيا سنت موردنظر سنت‏گرايان، تا چه اندازه می تواند با معرفت دینی ارتباط پیدا کند؟ همچنین اين پژوهش، از يك‌سو خود مقدمه‏ اى است براى جريان‏شناسى تفكر دينى معاصر و از سوي ديگر پى‏جويى و بهره ‏گيرى از آنها براى به‏­سازى معرفت دينى و رويارويى منطقى با پرسش ‏ها و چالش‏­هاى فراروى مطالعات جريان‏ شناسانه است. وحدت متعالي اديان، از جمله مؤلفه هاي گفتمان سنت­گرايي است كه به نوعي حاصل رويكرد آنان را به اديان نشان مي دهد. سنت گرايان با تكيه بر تنوع ضروري وحي ها، اصل راست آييني، تمايز قلمرو ظاهر و باطن و وحدت دروني اديان مي كوشند وجوه اختلافي ميان اديان را كنار زده، به گوهر مشترك ميان آنها دست يابند. از اين منظر، اختلاف ميان اديان، سطحي و ظاهري است و همة اديان در سطحي متعالي به وحدت مي رسند. مقالة حاضر پس از تشريح محتواي اصول ياد شده از نظر سنت گرايان، به نقد و بررسي اين مفهوم در گفتمان سنت گرايي مي پردازد. همچنین سنت گرایی با توجه به این که به اصل یگانه و متعالی میان ادیان و سنن معتقد است و متناظر با این اصل در نهاد انسان ها نیز قایل به اصلی متعالی است، راه تعامل میان ادیان را هموار کرده است. و از آنجا که ادراکات حضوری و شهودی و نیز باور به وحی و خدا، جزء اصول آن است، راه تعامل دین با سنت را نیز فراهم آورده است. اما از آنجا که هیچ دین یا مسلکی را برتر از ادیان یا مسلک­های دیگر نمی داند، و هر دینی را برای پیروان خود ارزشمند و مطلق می پندارد، به نظر می رسد راه ارزیابی را محدود می کند.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.