جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫عزت‌طلبي يکي از خواسته‌هاي فطري بشر است و در اين راستا، برترين الگوي عزت‌طلبي ائمه معصومين(ع) هستند، که جامعه بشري مي‌تواند با تأسي به ايشان، به عزت و اقتدار برسد. اين رساله بر آن است تا عزت‌طلبي را بر اساس سيره امام علي(ع) و امام حسين(ع) ، تعريف و تبيين نموده و با استفاده از روش کتابخانه‌اي و تجزيه و تحليل مطالب گردآوري شده در قالب علمي ارائه نمايد. واژه عزت در متون اسلامي بارها مورد استفاده قرار گرفته، و در روايات مواردي همچون ايمان، تقوا، توکل، شجاعت، وحدت، جهاد، استقامت در راه هدف، قناعت و شهادت‌طلبي از عوامل مهم عزت شمرده شده است. در مقابل عزت، مفهوم ذلت قرار مي‌گيرد که دنياگرايي، فرار از مرگ، عدم همکاري با ديگران، بي‌توجهي به دانشمندان، طمع‌ورزي و تحقير شخصيت از مهم‌ترين عوامل آن شناخته شده است. امام علي(ع) با تأسي به قرآن کريم و ارتباط با منبع وحي، اموري مانند نافرماني خدا، دل‌سپردن به مسائل مادي، حرص و آزمندي، چاپلوسي، سنت‌هاي خرافي و عدم تشخيص حق از باطل را از عوامل بازدارنده عزت شمرده است. و امام حسين(ع) نيز کنارگذاشتن حق، شهوت‌پرستي، مخالفت با دستورات انبيا، و ترک امر به‌معروف و نهي از منکر را از عوامل بازدارنده عزت دانسته است. انسان از ديدگاه امام علي(ع) داراي کرامت و حرمت والايي است. در همين راستا، اجراي عدالت، مبارزه با انحرافات، ترويج آزادانديشي، دوري از استبداد، قانون‌مداري، شايسته‌سالاري، حق‌مداري و تقسيم برابر بيت‌المال ميان مردم از مصاديق کرامت انساني است که امام علي(ع) در طول حکومت خود به آن توجه داشت. امام حسين(ع) نيز ضمن آن‌که بيدارگري، جهاد، شهادت و مبارزه با ظلم را عامل عزت معرفي مي‌نمايد، عواملي چون احساس هويت، بلند همتي، سازش‌ناپذيري، تربيت و وابستگي به خداوند را زمينه عزت‌طلبي مي‌داند که با احساس مسئوليت، توکل، اخلاص، آزاد انديشي و مقاومت به دست مي‌آيد.