جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مطالعات آینده‌ها به عنوان فرارشته‌ای نوظهور در چند دهه اخیر با چالش­های بسیاری روبه‌رو بوده است که جدی­ترین آن خروج از موقعیت بی­مبنایی و تجهیز به بنیان‌های فلسفی برای تبدیل­شدن به یک رشتۀ علمی است. در این راستا، این پرسش‌های اساسی مطرح است که چگونه می‌توان در مورد آینده‌ای که هنوز محقق نشده است، پژوهش کرد، و آیا اصلاً امکان کسب معرفت از گزاره­های ناظر به آینده وجود دارد؟ در پاسخ به این پرسش‌ها، نویسندگان مقاله ابتدا به بازشناسی حوزه‌های پژوهش در باب آینده پرداخته‌اند، سپس مسائل جدی معرفت‌شناختی پیش روی آنها را تحلیل نموده‌اند. همچنین با در نظر گرفتن این مسائل، از دریچۀ سه قانون اندیشه به تحلیل امکان کسب معرفت از مفروضات آینده پرداخته شده است. در نهایت نظریات عمدۀ صدق و توجیه در نسبت با گزاره‌های آینده واکاوی شده و دیدگاه‌های متناسب با ایجاد باور صادق موجه از گزاره‌های ناظر به آینده، پیشنهاد گشته است. نتایج حاصل از این مقاله بیانگر آن است که امکان اولیۀ کسب معرفت از باور‌های ناظر به آینده وجود دارد. در همین راستا نظریۀ مطابقت صدق، برای احراز صدق این باور‌ها و نظریه‌های درون‌گرایی و مبناگرایی میانه­رو برای توجیه آنها، تحلیل و پیشنهاد شده است.

بشریت برای رسیدن به آرامش به انواع اوراد و اذکار در مناسکها،آئینها، ،عرفانهای نوظهور و غیره ایمان آورده وکاملا به آن وفادار مانده اند. نتیجه ایمان به چنین اذکاری نه تنها آرامشی شکل نمی گیرد بلکه بعضی از این اذکار سبب رنج و درد و اضطراب بیشتر می شود.سرگردانی و حیرت بشریت کنونی بخاطر نداشتن راهکار درست می باشد در این مقاله ایمان آوردن به آموزه های قرانی سبب آرامش همیشگی وپایدار خواهد شد یافته های تحقیق نشان می دهد از منظر آموزه های قرانی ،آنچه را که آرامش را پایدارتر و ماندنی تر می کند علاوه بر ایمان داشتن به آموزه های قران ،عمل کردن به آرایه های روانشناسی چون احسان به خلق ، محبت به مردم و همدلی و مهربانی با مردم می باشد قران کریم در آیات متعددی سرور و شادی ناشی از نیکی و احترام و محبت به دیگران را موجب آرامش و اطمینان همیشگی بیان می کند و این نسخه تجویزی برای همه بشریت می باشد راه نجات از سرگردانی وحیرت و اضطراب علاوه برایمان داشتن به آموزه های قرانی، انجام اعمال صالحه ای چون احسان به خلق می باشد. روش تحقبق در این پژوهش به صورت کیفی است و مطالعات براساس تحقیق کتابخانه ای و استفاده از آیات قران می باشد

یکی از راههای شناسایی تفاوتها در مباحث انسانی، بررسی مختصات و جایگاه انسان در نگرش و بینش مدنظر می باشد. قدرت و غلبه تکنولوژی و فرهنگ غربی، از یک سو، و ابتکارات و خلاقیتهای کم نظیر و مستمر در انقلاب اسلامی، از سوی دیگر، این پرسش را مطرح می سازد که جایگاه انسان در انقلاب اسلامی و فرهنگ غربی چگونه تعریف و شناسایی شده اند؟ تامل در ادبیات تحلیلی این موضوعات و همچنین واقعیتهای محیط بر روندهای کنونی جوامع آشکار می سازد که انسان در انقلاب اسلامی، به طور مشخص انسانی اصول گراست و تحول ناشی از انقلاب اسلامی به گونه ای است که شاخصه ها و جهت گیری انسان را به سوی اصول گرایی و معناگرایی در تعیین و پیمودن مسیر زندگی فردی و جمعی سوق می دهد. این در حالی است که در نگرش مادی حاکم بر علوم جدید، امکان چنین تحولی در انسان به حداقل می رسد. تقابل ذکرشده در این مقاله تحلیل و توضیح داده شده است.

در روند جنبش مشروطیت ایران دو مساله چالش برانگیز اصلی وجود داشت که جامعه ایران را علیرغم نیاز به تحولات اساسی با شکست مواجه ساخت و ایده مترقی مشروطیت را در مسیر تباهی و تیرگی انداخت. یکی از این دو مساله مربوط به هویت ایرانیان و دیگری مربوط به استقلال ایران بود. شکافی که در انقلاب مشروطیت افتاد، از همین نقطه روی داد و الحق که هیچ کدام از طرفین حاضر و قادر به مماشات بر سر آن نبودند. کسانی که نهضت را از نقطه دیانت شروع کردند، نمی توانستند بپذیرند گروه مقابل اصرار کند مردم باید از نوک پا تا فرق سر فرنگی شوند، ازسوی دیگر گروه مقابل آنها نیز که فرنگ را قبله آمال خود قرار داده بودند، دین و دیانت را مزاحم نیات خود می دانستند. تقابل این دو گرایش، سرانجام باعث شد مشروطه خواهی به جایی برسد که از دشمن بی نیاز گردد. در این میان قربانی اصلی، جامعه ایران بود که فرایند تحولات آن در راستای تحکیم مفاهیمی چون هویت و استقلال، به خاطر تعارضات درونی، طولانی شد و این مفاهیم که می بایست بر مبنای خطوط تمایز با بیگانگان تثبیت می شدند، همچنان بر مدار تعارضات درونی فرایندی طولانی را تجربه کردند.

درک تغییرات همواره شامل یک دوره گذرا نظری و عملی است که محدوده زمانی ـ مکانی مشخص را دربرمی‌گیرد؛ بعبارت دیگر با لحاظ نسبیّت موقعیت‌ها، همواره کلیت وضع موجود، گستره وسیعی را با عنوان آینده (وضع مطلوب) پیش رو دارد. خواست تغییر نیز معطوف به تغییر جریان‌ها و معادلات به‌گونه‌ای است که برایند نیروها، آینده را به صورتی مطلوب درآورد. بدین‌ترتیب چارچوب‌های قدرت به جهت تاثیری که بر تولید و توزیع منابع و امکانات دارند، محوری‌ترین بحث دربر‌آورد و چگونگی تغییرات از حال به سوی آینده هستند، امّا تغییرات جوامع انسانی همچون فعل و انفعالات شیمیایی نیست که در محیط پیرامونی و طبیعت، پیوسته رخ می‌دهد، بلکه خود جوشی تغییرات اجتماعی برخاسته از پویایی درون جوامع است که عنصر مهم اراده انسانی آن را هدفدار (مشخص و متنوع) می‌کند. علاوه بر این تغییرات در جوامع با تغییرات در طبیعت به دلیل ماهیت ارادی ـ عاطفی فعالیت‌های انسانی، متفاوت می‌باشد. بنابراین می‌توان گفت در هر تغییر اجتماعی‌ای می‌توان و باید ردپای عناصر انتخاب را جست‌و‌جو کرد؛ انتخاب‌هایی که نه صرفاً عقلانی و ارادی و نه لزوماً احساسی صرف می‌باشند. پویش تحولات گروه‌های انسانی در قالب جوامع و در طی دوره‌های زمانی در عصر جدید، ویژگی‌های خاصی یافته است که درک آن‌ها مستلزم در نظر داشتن پیچیدگی‌های مذکور است؛ البته پذیرش این پیچیدگی به معنای عدم امکان درک چگونگی تحرک از وضع موجود به وضع مطلوب نمی‌باشد، بلکه یادآور تعدد متغیرها و تنوع روابط میان آن‌ها در بروز انگیزه‌ها و رشد جریان‌های همسو از مبدأ وضع موجود به سمت آینده به صورت وضع مطلوب می‌باشد. در دوره جدید که ساخت قدرت سیاسی در جوامع به صورت دولت ـ ملت پدیدار گردید، تغییرات فراگیر و بنیادی نظام سیاسی همچون انقلاب را متأثر از متغیرهای جدیدی ساخته است که از جمله آن‌ها حاکمیت و مقوله چند لایه و به هم بافته مشروعیت می‌باشد. هر انقلابی یک تجربه بشری است که حاصل تجمع نگرش‌های مشابه علیه وضعیت نامناسب و نامتناسب چارچوب‌های قدرت حاکم بر مدارات تولید و توزیع در محدوده زیر سلطه‌ای خود می‌باشد. اکنون در مورد انقلاب اسلامی به عنوان یک نمونه واقعی، این پرسش مطرح می‌شود که گردهمایی و اجماع آراء در تفسیر عدم تناسب وضع موجود برای برپایی و حرکت به سمت گستره آینده‌ای که مطلوب و سزاوار باشد، از کدام مصدر و منبع و با چه رویکرد و نیازی صورت گرفته است؟ شاید مناسب‌ترین پاسخ، از بعد فرهنگی ـ اجتماعی انقلاب اسلامی به دست آید؛ یعنی آن‌چه مایه‌های همبستگی تفسیری آحاد مردم را در قبال عملکرد رژیم سیاسی و به عبارتی برآمد حکومت و ایدئولوژی حاکم، شکل و سامان داد. به نظر می‌رسد تقویت حساسیت پذیری نسبت به نابرابری‌ها و سابقه طولانی در ستم‌ستیزی در چارچوب واجب دینی‌ای که راهکار عملی و اطمینان‌بخش برای زندگی کنونی را دربرمی‌گیرد، تجمیع آراء را برای «اعتراض» فراهم آورد؛ اعتراضی که یک روند طولانی از درون به بیرون بود و انسان انقلاب اسلامی را به انسان‌های انقلاب اسلامی تکثیر کرد و انقلاب 57 را به انقلابی مردمی و اجتماعی با ماهیتی اسلامی تبدیل نمود. پس از آن نیز جایگزینی گفتمان عدالت سیاسی‌ به جای استبداد سیاسی سبب گردید تا نظام جدید (جمهوری اسلامی) برپایه این نگرش که دولت مقتدر در گرو جامعه قوی و جامعه قوی نیازمند پرهیز از نخبه‌گرایی محض در سیاست است، بنا شود.

در این پژوهش ضمن آشنایی با مفهوم استکبار و مستضعف در اندیشه امام خمینی(ره)، تهدید هایی که می‌توان از ناحیه نظام سلطه برای انقلاب اسلامی متصور بود اعم از تحمیل نظام ظالمانه، استحاله فکری، القای روحیه ناتوانی و... احصاء و راهبرد های حضرت امام(ره) در مقابله با آنها مورد توجه قرار گیرد. بنا براین سوال اصلی این پژوهش به شرح ذیل می باشد: راهبردهای امام خمینی(ره) در مقابله با نظام سلطه چیست؟ بر همین اساس و با توجه به تعریف پایه‌ای راهبرد؛ که تدبیری است برای به کار گیری کلیه تواناییهای مادی و معنوی یک جامعه برای پیش بینی، شناخت، خنثی نمودن، مقابله و دفع اقدامات دشمن که به نوعی ممکن است امنیت و منافع ملی را مورد تهدید قرار دهد. لذا تلاش نمودیم راهبردهای حضرت امام خمینی(ره) در مقابله با نظام سلطه را که بر مبنای شناخت فرصتها و تهدید های محیطی و نقاط قوت و ضعف درونی جهت نیل به اهداف بلند مدت طراحی شده است شناسایی نمائیم. در این پژوهش با استفاده از روش تحلیل روند و کتابخانه ای ضمن شناخت راهبردها و ابعاد نظام سلطه نظیر تضعیف مذهب، تفرقه افکنی، و... راهبردهای امام خمینی(ره) در مبارزه با نظام سلطه را در قالب گزاره هایی استخراج شده است. این گزاره ها شامل دسته بندی کلی از راهبردهای معنوی، سیاسی، اجتماعی، فرهنگی ،اقتصادی و راهبردهای نظامی می باشد که هر یک از این موارد دربرگیرنده-ی راهبردهای مشخص و جزئی تری نیز می باشند که به تفصیل مورد شرح و بررسی قرار گرفته است.