جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی ک در این پایان نامه به بررسی سه مدل توجیهی برای حجیت معرفتی اصل تضاد می پردازم. ارسطو اصل «اینکه یک صفت نمی تواند در عین حال متعلق به یک موضوع باشد و به یک موضوع تعلق نداشته باشد» را قطعی ترین و مقدم ترین اصول، چه در مرتبه طبیعت و چه در ترتیب، دانسته است. دانش، و به این ترتیب غیر قابل اثبات است. اصل تضاد در هر عمل گفتمان عقلانی دخیل است، و انکار آن به معنای تنزل دادن خود به حالت نباتی است، زیرا قادر به بیان چیزی با معنا نیستیم. راهی که ما به اصل تضاد می رسیم با درک شهودی (اپاگوژ) از تجربه جزییات، با شناخت کلیات در جزییات مورد مواجه است و با استقرای ساده که به نظر میل فرآیندی است که از طریق آن انجام می شود، متفاوت است. ما یک بیانیه کلی را بر اساس نمونه محدودی از جزئیات مشاهده شده می سازیم. از این رو، اصل تناقض که تعمیم صرف تجربه است، از طریق استقراء، قطعیت و ضرورت خود را از دست می دهد. حتی با وجود تأیید بالای تجربه، اصولاً می توان با مثال متقابلی برخورد کرد که آن را رد کند. گزارش میل راه را برای دیدگاه مدرن در مورد اصل تضاد باز می کند. در Principia Mathematica، راسل و وایتهد ادعا می‌کنند که اصل تضاد همچنان یک توتولوژی است، همیشه صادق است، اما از قضایای دیگری که به عنوان بدیهیات بیان شده‌اند، مشتق شده است. فرمول آن، "~ (p & ~p)" کاملاً با فرمول ارسطو متفاوت است، و به همین دلیل است که ما با وضعیت عجیبی روبرو هستیم که بتوانیم قانون تناقض را در یک سیستم رسمی استنتاج کنیم که بدون آن ساخته نمی شد. اصلی که قانون بیانگر آن است. این شاید به این دلیل است که اصل تضاد، به عنوان یک اصل، دامنه کاربرد بسیار بیشتری دارد و در نتیجه بنیادی‌تر از آنچه امروز قانون تضاد می‌نامیم، با کارکرد صوری آن است.