جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

علوم انسانی هر روز تخصصی‌تر و پیچیده‌تر می‌شوند؛ اما در این میان باید توجه کرد که اگر علوم انسانی به جبر زمانه، لباس محقر تقلید از علوم روشمند را به تن کند، تقریبا در خطر تبدیل شدن به علمی بی‌معنا خواهد بود. کتاب «حقیقت و روش» بی‌تردید پادزهری برای این انحراف زهرآگین است. سخن گادامر در این اثر، به واقع درک تجربۀ حقیقت علوم انسانی و همچنین حقیقت فلسفه و خود حیات بشری است تا نشان دهد که نقطه تمایز آن با حقیقت روشمند و علم و فنّاوری در چیست که به عنوان تنها نوع دانش معرفی می‌شوند که نتایجش به درد استفاده آنی و بلاواسطه و بررسی «عینی» می‌خورد. قبل از گادامر، علوم انسانی در برابر علوم دقیقه دچار عقده حقارت نسبتا آشکاری بود (پس از او نیز تغییرات زیادی در این خصوص به وجود نیامد)، نیز در جستجوی روش‌شناسی موشکافانه‌ای بود که این امکان را فراهم می‌کرد که درخور احترام علمی باشد. برخی گمان می‌کردند (و همچنان می‌کنند) که علوم ذهنی باید روشهای آزمودۀ علوم محض را به کار بگیرد و برخی دیگر مانند دیلتای فکر می‌کردند که وظیفه دارند تا روش‌شناسی خاصی برای این علوم تهیه کنند، و این روش‌شناسی را می‌شود ذیل عنوان «هرمنوتیک» معرفی کرد.