جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : مفسران آثار ویرجینیا وولف، نویسنده مدرنیست، مکرراً به جنبه‌های «مذهبی» و «عرفانی» که در سرتاسر آثار وولف ظاهر می‌شوند، اشاره کرده‌اند، اما تطبیق این جنبه‌های کار وولف را با باورهای الحادی که خود بیان می‌کند، دشوار می‌دانند. برای کسانی که به دنبال حل تنش بین ویژگی‌های «مذهبی» و «عرفانی» آثار وولف و (فقدان) اعتقادات مذهبی شخصی وولف بوده‌اند، کار روان‌شناس و فیلسوف آمریکایی ویلیام جیمز ثابت شده است که نقطه شروعی برای تحقیقات است. به منتخبی از آثار وولف که ظاهراً ویژگی‌های «مذهبی» و «عرفانی» را نشان می‌دهند. با این حال، کمبود ادبیات علمی مربوط به کاربرد عملی نظرات جیمز در مورد دین و عرفان برای مطالعه دقیق آثار وولف همچنان وجود دارد. به این ترتیب، این پایان نامه نه تنها نشان می دهد که کار جیمز در مورد دین و عرفان وولف و آثار او را قادر می سازد تا با استناد به مفاهیم "مذهبی" و "عرفانی" مورد بررسی قرار گیرند، بلکه خواندن برگزیده هایی از رمان وولف به فانوس دریایی و از او. مقاله زندگی‌نامه‌ای «طرحی از گذشته» از دریچه مفاهیم جیمز از دین و عرفان در انواع تجربه دینی و «پیشنهادی درباره عرفان» به شخص اجازه می‌دهد تناظر قوی بین ویژگی‌های «مذهبی» و «عرفانی» را ببیند. در آثار وولف و ویژگی های دین و عرفان توصیف شده توسط جیمز ظاهر می شود. احساس قدسی در کار وولف بی خدا وجود دارد، اما جنبه های مذهبی و عرفانی موجود در فانوس دریایی و طرحی از گذشته نه در تقدس اعتقادات و اعمال مذهبی نهادی یا سازمان یافته، بلکه در دنیای عادی جامعه اجتماعی و تجربیات روزمره

ترجمه ماشینی: آیا عبور از خدای قدیم راه را برای نوع جدیدی از پروژه دینی هموار کرده است، راهی مسئولانه تر برای جست و جو، صدا و عشق به چیزهایی که ما آن را الهی می نامیم؟ آیا تعلیق یقینات و پیش فرض های جزمی فضایی را باز کرده است که در آن بتوانیم دوباره با شگفتی دینی مواجه شویم؟ ما که در شکاف بین خداباوری و الحاد قرار داریم، اکنون این فرصت را داریم که به روش‌های عمیق‌تر و آزادتر به چیزهایی که نمی‌توانیم بفهمیم یا اثبات کنیم پاسخ دهیم. فیلسوف برجسته، ریچارد کرنی، این وضعیت را آنا-تئوس، یا خدا پس از خدا می نامد - لحظه ای از خلاقیت "ناشناختن" که نشان دهنده گسست از ضمانت های قبلی است و ما را به جعل معانی جدید از کهن ترین حکمت ها دعوت می کند. آناتئیسم به یک رویداد افتتاحیه اشاره دارد که در قلب هر دین بزرگ نهفته است، شرط بندی بین مهمان نوازی و دشمنی با غریبه، دیگری - احساس چیزی "بیشتر". کرنی با تحلیل ریشه‌های لحظه‌ی بی‌خدایی خودمان، نه تنها نشان می‌دهد که چگونه بازگشت به سوی خدا برای کسانی که به دنبال آن هستند ممکن است، بلکه نشان می‌دهد که چگونه ایمان رهایی بخش‌تر می‌تواند متولد شود. کرنی با تعیین چرخشی به سوی سکولاریته مقدس در فلسفه معاصر، با تمرکز بر موریس مرلوپونتی و پل ریکور شروع می کند. او سپس در شاهکارهای مدرنیستی جیمز جویس، مارسل پروست، و ویرجینیا وولف، «اپیفانی» را مشخص می کند. کرنی با بحث در مورد نقش خداباوری و الحاد در کشمکش و صلح، با تمایز بین اعتقاد مقدس و فداکاری یا خدایی که زندگی می‌بخشد و خدایی که آن را از بین می‌برد، به پایان می‌رسد. او استدلال می‌کند که قبول اینکه ما هرگز نمی‌توانیم در مورد خدا مطمئن باشیم، تنها راه برای کشف مجدد قداست پنهان در زندگی و بازپس گیری الوهیت روزمره است.