جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: الکسیس دو توکویل زمانی نوشت که «مردم بر جهان سیاسی آمریکا مانند خدا بر جهان حکومت می‌کنند» و ناخواسته دموکراسی را مصداق سیاسی مرگ خدا می‌دانست. به گفته جفری دبلیو. رابینز، ارزیابی توکویل به عنوان یک مشاهده مناسب از قدرت دموکراتیک مدرن باقی می ماند که در اختیار یک اقتدار مستقل نیست، بلکه به عنوان یک نیروی اجتماعی پراکنده عمل می کند. رابینز با پیوند دادن نظریه دموکراتیک رادیکال به شیفتگی معاصر به الهیات سیاسی، تجربه مدرن دموکراسی را به عنوان نیرویی اجتماعی، فرهنگی و سیاسی در نظر می‌گیرد که ماهیت قدرت حاکمیتی و اقتدار سیاسی را تغییر می‌دهد. رابینز کار خود را با مفهوم رادیکال مایکل هارت و آنتونیو نگری از «قدرت شبکه» و همچنین مفهوم شلدون وولین از «دموکراسی فراری» می‌پیوندد تا یک الهیات سیاسی بسازد که عذاب اجتماعی و فرهنگی دموکراسی مدرن را به تصویر بکشد. این رویکرد نه تنها برای ماهیت اعتقادات و اعمال دینی معاصر، بلکه برای مفهوم سازی مجدد رابطه مناسب بین دین و سیاست نیز پیامدهای عمیقی دارد. رابینز با به چالش کشیدن مفروضه مدرن، لیبرال و سکولار فضای عمومی خنثی، یک سیاست پست سکولار را برای جامعه معاصر تصور می کند که دین را به طور جدایی ناپذیری به امر سیاسی پیوند می دهد. در حالی که این کتاب به طور مؤثر سنت الهیات رادیکال را به عنوان یک الهیات سیاسی بازنویسی می کند، همچنین نقدی جامع از الهیات سیاسی که توسط کارل اشمیت به ارث گذاشته شده است، توسعه می دهد. این یک دستاورد بدیع و رویایی توسط محققی است که مجله آکادمی دین آمریکا از "یکی از بهترین مفسران دین و پست مدرنیسم" ستایش می کند.

ترجمه ماشینی: در دهه 1960، تقابل شدید بین مذهبی و سکولار شروع به فروپاشی کرد و تمایز بین فلسفه سیاسی و الهیات سیاسی را محو کرد. این فروپاشی به افول لیبرالیسم مدرن کمک کرد که از فضای بی طرف و بدون ارزش برای سرمایه داری حمایت می کرد. همچنین قلمروهای سیاسی، مذهبی و فلسفی عمیقاً ناآرام شد و مجبور به مقابله با مخاطرات مفهومی بازگشت به دین شد. کلایتون کروکت با مداخله بازی در رقابتی که قطعنامه های ساده را به چالش می کشد، همگرایی پسامدرن سکولار و مذهبی را به عنوان مبنایی برای تفکر سیاسی رهایی بخش در نظر می گیرد. کراکت با مضامین درگیرکننده حاکمیت، دموکراسی، توانمندی، قانون و رویداد از دیدگاه مذهبی و سیاسی، دیدگاه الهیاتی را بیان می‌کند که به جهان معاصر ما و واقعیت‌های تئوسیاسی آن پاسخ می‌دهد. به طور خاص، او مدعی است که ما باید در مورد خدا و دولت به جای قدرت حاکمیتی، از منظر قدرت بالقوه فکر کنیم. بحث او با به کارگیری مفاهیم جدیدی مانند ایده اختلاف منظر اسلاوی ژیژک و مفهوم انعطاف پذیری کاترین مالابو، با بحث هایی در مورد ماهیت و جایگاه دین، ایدئولوژی و مسیحیت درگیر می شود. با درهم آمیختگی با آثار دریدا، دلوز، اسپینوزا، آنتونیو نگری، جورجیو آگامبن، آلن بدیو، جان دی.کاپوتو، و کاترین کلر، کروکت با بازنگری دموکراسی به عنوان شکلی از اندیشه سیاسی و عمل مذهبی به پایان می‌رسد و بر پیوند آن با سرمایه داری لیبرال مدرن در حالی که یک دموکراسی معتبرتر را نیز متصور است که توسط این پیوندها محدود نشده است.

پس از جنگ دوم جهانی با چرخش نظریه­ سیاسی بسوی فلسفه­ های اسپینوزا و نیچه، شاهد قوام نظریه سیاسی رادیکال متأخر در اروپا هستیم. بویژه پس از دهه ­ی 1990 و در پی تعمیق پدیده جهانی­ شدن، نقد بنیادین مفاهیم همبسته­ ی مدرنیته و سرمایه­ داری از سوی متفکرین رادیکال مطرح شد. در کنار کسانی چون فوکو، رانسیر، آگامبن، دلوز و گتاری، آنتونیو نِگری نیز سهمی مهم در فربه­­ شدن این نظریه داشته ­است. نِگری جهت مفصل­ بندیِ مفهوم رادیکال­ شده­ ی قدرت، تولیدِ زیستی‌- سیاسی را درنظر می‌گیرد. این شیوه‌ی دگرگونِ تولید در قلمروی یک امپراتوریِ جهانی که فضای حکم­رانی سرمایه­­ داری متأخر است جای دارد. به‌زعمِ نگری، تولید زیستی‌سیاسی می‌تواند امکانِ گذر درون­ بودی از امپراتوری را فراهم نماید و درنتیجه ‌روی دیگر قدرت که سازنده است فعلیت یابد. قدرت‌ِ سازنده‌، خمیرمایه­ ی کار و تولید توأم با میلِ افراد و لازمه­ ی تحقق دموکراسی مطلق است. هدف این مقاله آن است که ضمن بررسی متن-زمینه­ محورِ شکل­ گیری اندیشه­ ی آنتونیو نگری، چگونگیِ مفصل­ بندی مفهوم قدرت و درک دگرگونه­ ی وی از این مفهوم را پی­گیری کند. قدرتِ سازنده مفهومی است که به کمک تفسیر رادیکال فلسفه­ ی اسپینوزا مفصل­ بندی شده و در مقابلِ مفهوم مدرن و هابزیِ حاکمیّت قرار می­ گیرد.