جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

یکی از علت‎های بروز خطا در نگرش به مسائل علمی آن است که محقق، پدیده‎های علمی را پراکنده، مستقل و مجزای از هم تحلیل می‌کند؛ به عنوان مثال فقه را به صورت جدای از اصول و اصول را به صورت مستقل از ادبیات و فلسفه را به صورت گسیخته از منطق مورد بررسی قرار داده و آثاری که برای هریک از علوم مترتب است را به دیگری نسبت می‎دهد، به طوری که گاهی خصلت‎هایی که ـ مثلاً ـ به فقه نسبت می‎دهد، با خصلت‎هایی که در اصول وجود دارد هم پوشانی دارند؛ در حالی که همان خصلت‎ها در علم مورد نظر وجود ندارند. بحث از «تمایز علوم» مانع از بروز چنین اشتباهی است. این پژوهش بعد از ارائه دیدگاهای مختلف، مبنای میرزای نائینی در تمایز علوم را تبیین کرده و در نهایت تأثیر ایشان بر سایر اصولیون معاصر را مورد توجه قرار خواهد داد. هم‎چنین وجه تمسک به قواعد فلسفی مانند «قاعده الواحد» در تبیین مسائل اصولی را نمایان می‎سازد.

یکی از ابعاد بااهمیت و البته مغفول در هماوردی اسلام و مدرنیته، مواجهۀ علمای اسلامی با مفاهیم مدرنی است که نقش تعیین‌کننده‌ای در بسط مدرنیته و کاربست مدرنیزاسیون در جوامع اسلامی داشته‌اند. مفهوم «ملت» ازاین‌دست مفاهیم است که تصویر جدیدی برای جهان و به‌ویژه کشورهای اسلامی منطقۀ خاورمیانه رقم زده است. روحانیان شیعه هریک به نحوی کوشیده‌اند، ضمن ارائۀ تفسیر دینی و شیعی از این مفهوم مدرن، مرز میان خود و این مفهوم را تعیین کنند. دراین‌خصوص، میرزای نائینی که از علمای طراز اول عصر مشروطه به شمار می‌رود، ذیل چارچوب الهیات انتخاب، در کتاب تنبیه‌الامه‌و تنزیه‌المله یکی ازاین‌دست مواجهات نوآورانۀ مفهومی را مطرح ساخته که در مقالۀ پیش‌رو و با اتخاذ روش‌شناسی «جامعه‌شناسی تاریخی» و کاربست تکنیک «تحلیل مضمونی» به بررسی آن می‌پردازیم. درنهایت، این مطالعه نشان می‌دهد که نائینی ضمن کاربست استراتژی «پذیرش و تصاحب»، اولاً کلیت این مفهوم و نظم دولت-ملتی برخاسته از آن را پذیرفته و اساساً تئوری سیاسی خود را بر اساس آن استوار می‌کند، ثانیاً در مقابل برجسته‌شدن «وجه ایدئولوژیک» آن می‌ایستد و ثالثاً می‌کوشد تفسیری از این مفهوم ارائه کند که خللی به اسلامی و شیعی‌بودن دو پدیدۀ نوظهور دولت و ملت وارد نشود.

اصول فقه دستگاه روش ­شناسی استنباط احکام شرعی است و در آن از قواعد و ابزارهای فهم مراد جدی شارع سخن گفته می­ شود. هرمنوتیک نیز دستگاه روش­شناختی فهم معنای متن بوده و دارای سه دوره روشی، روش ­شناختی و فلسفی است. هرمنوتیک روش ­شناختی معنای متن را مراد جدی مولف می­ داند، ولی در مقام بحث از ابزارهای فهم معنای متن نیست، بلکه از «نظریه فهم متن» که منشاء تعیین ابزارهای فهم متن و توجیه­ کننده چرایی و چیستی آنهاست، سخن می­ گوید. اصول فقه فعلی هرچند در معناشناسی با هرمنوتیک روش ­شناختی مشترک است، ولی در شرایط فعلی شامل بحث از ابزارهای فهم معنای متن است و مستقلا بحثی راجع به نظریه فهم متن اصولیون ندارد. این در حالی است که این نظریه در ارتکاز فقها و اصولیون وجود دارد و اجزای مختلف آن به صورت پراکنده در بخشهای مختلف فقه و اصول فقه مورد اشاره قرار گرفته است. فردریش شلایرماخر از هرمنوتیست­ های محوری هرمنوتیک روش­ شناختی است که نظریه فهم متن او شاکله اصلی این دوره هرمنوتیکی را شامل می ­شود. در این مقاله سعی شده است نظریه هرمنوتیکی آیت الله شیخ محمد حسین نائینی که به جهت برخورداری از ذهن اصولی خلاق، منسجم و ساختارمند دارای نظریه فهم است، از فرمایشات ایشان در بخش های مختلف استخراج گردد، با نظریه فهم متن شلایرماخر مقایسه شود و برتری­ های آن نشان داده شود. نظریه فهم متن مرحوم نائینی مبتنی بر راهبرد مرکزی تمسک به ظهور کلام و نظریه فهم متن شلایرماخر مبتنی بر راهبرد مرکزی بازتولید فردیت مولف است.

دانش هرمنوتیک مطالعه فهم متون است. عمل رمزگشایی و فهمیدن معنای متن اعم از پدیدۀ مکتوب و ملفوظ، کانون علم هرمنوتیک است. دامنه هرمنوتیک را می‌توان به فهم هستی و طبیعت و تمام پدیده‌ها از جمله خود انسان و ماهیت فهم بشری توسعه داد. هرمنوتیک را می‌توان در سه سطح روش‌شناسی، معرفت شناسی و هستی‌شناسی به لحاظ تاریخی دسته‌بندی کرد. البته در غیر از سطح هستی‌شناسی که به هرمنوتیک فلسفی معروف است، فهم و تفسیر متن براساس ملاک و معیاری است به گونه‌ای که امکان تمایز میان تفسیر معتبر و غیر معتبر وجود دارد. مولف محوری از شاخصه‌های مهم هرمنوتیک کلاسیک و رومانتیک است. این در حالی است که در هرمنوتیک فلسفی، اعتقادی بر قصدیت و تاویل قطعی و نهایی وجود ندارد و بیشتر بر افق معنایی مفسر تاکید می‌ورزند. در این مقاله نقطه نظرات هرمنوتیست‌های برجسته به ویژه متفکران هرمنوتیکی دوره کلاسیک و رومانتیک براساس برخی مبانی اصولی محقق نائینی(ره) به اختصار مورد بررسی و تطبیق قرار گرفته است. چون محقق نائینی به عنوان یکی از استوانه‌های برجسته در دانش اصول و صاحب نقطه نظرات بدیع و کاربردی و متفکری نواندیش و ژرف نگر، پایه‌های متقن و استواری را در قلمرو فقه و اصول پی ریزی نمود که طرق روشن و راه‌های تسهیل‌کننده‌ای در استخراج و استنباط احکام شرعی برای عالمان و کارشناسان دینی ترسیم و به ارمغان گذاشته‌اند.

مشکل جبر واختیار از مسائل بسیار کهن ولی اساسی است، زیرا شبهات فراوانی در این بحث وجود دارد، ولی مرحوم نائینی با کمک از چشمه وحی توانسته با یک جواب همه آنها را مندفع سازد، که از آن به عنوان "سرّ الهی که خداوند به او روزی کرده"، نام برده است. در این مقاله، نظریه مرحوم نائینی در مورد اختیار که عبارت از توجه به حقیقت فعل وصرف القدرة می‌باشد، تبیین می‌گردد و استدلال عقلی بر آن و شواهدی از آیات و روایات ذکر می‌شود، و نظریه جبر فلسفی که تفسیر هستی در قالب تطور و انفعال می‌باشد تبیین و بررسی می‌گردد، و اثبات می‌شود که بر خلاف نگاه فیلسوفان، علیت دارای سه قسم: ایجاد، فعل و تطور می‌باشد، و نتیجه انحصار تفسیر علیت به تطور، محصور در جبر فلسفی نیست، بلکه منجر به نظریه تحقق عالم هستی بدون ایجادکننده باشد، ونتیجتاً قانون علیت نادیده انگاشته می‌شود.

«نظریه سلطنت نفس»، رهیافتی جدید در حوزه جبر فلسفی است که مکتب کلامی معاصر نجف ارائه کرده است. این دیدگاه که محقق نائینی آن‌را پایه‌گذاری کرده و با ژرف‌نگری‌های محقق خوئی و شهید صدر، رشد، تکمیل و ترمیم یافته، بر نقد دیدگاه فیلسوفان در حوزه اراده استوار است. جستار حاضر، در بخش نخست به گردآوری، دسته‌بندی، تقریر و تبیین این نظریه در اندیشه محقق نائینی، محقق خوئی و شهید صدر پرداخته و در بخش دوم، با بهره‌ گیری از میراث کلامی و فلسفی ، به ارزیابی مبانی، مؤلفه ‌ها و دستاوردهای این نظریه می‌پردازد.