جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

خداوند متعال، هدف عمده بعثت انبیاء(ع) در هدایت وارشاد انسانها به صراط مستقیم قرار داده است. از اینرو به جمیع انبیاء (ع) از آدم تا خاتم امر کرده که تمام اهتمام خویش را در ایفای چنین مسئولیت خطیری به کار بندند تا آدمی به اهداف والای خلقت که همان رشد و تعالی است، نایل آید. بدین منظور، روشها و شیوه های مختلفی را در اختیار آنها قرار داده تا با اعمال این روشها در امر تبلیغ رسالت خویش در تربیت و هدایت انسانها فایق آیند. از جمله این روشها، تبشیر و انذار می باشد که قران کریم، آن را به عنوان سنت جاوید پروردگار واز ارکان اصلی دعوت پیامبران، معرفی نموده است. پیامبران الهی نیز برای رسیدن به اهداف مورد نظر، تبشیر وانذار را به عنوان یکی از شیوه های جذب کننده و باز دارنده به کار می گرفتند تا انسانها را به کسب فضایل تشویق کنند و از تمایل به انحرافات بر حذر دارند. برخی از مردم، در برخورد با تبشیر و انذار پیامبران، به خاطر و جود زمینه های مستعد، ایمان می آورند. اما گروه زیادی به خاطر وجود موانعی از پذیرش آن سر باز می زنند واین خود به ترتیب، اجر وپاداش پروردگار و عذاب وعقاب او را در پی دارد که خداوند بنا بر مصلحت، انسانهای مؤمن ونیکوکار را در دنیا از بخشی از نعمتهای خود برخوردار نموده وپاداش اصلی آنها که همان بهشت باشد را در سرای دیگر به آنها عطا خواهد کردو همچنین انسانهای متخلف وگناهکار را در هر دوره ای در دنیا به طریقی مجازات کرده و کیفر اصلی وطاقت فرسا را به روز قیامت محول کرده است.